ALBERS HENRY, chemik, profesor Technische Hochschule Danzig
| < Poprzednie | Następne > |
HENRY HERMANN ALBERT KARL ALBERS (28 V 1904 Hamburg – 14 VII 1987 Wiesbaden-Sonnenberg), chemik, profesor Technische Hochschule Danzig (THD). Syn kupca Wilhelma Albersa i Dory z domu Groth.
Po maturze w 1923 w Hamburgu studiował chemię i medycynę w Erlangen i Hamburgu, od 1924 członek studenckiej Korporacji Bubenreutherów (Erlangen-Nürnberg), filii Roter Verband (Czerwony Związek), kartelu korporacji o ideologii aryjskiej. W Hamburgu od 1928 doktor na podstawie dysertacji: "Über die asymmetrische Cyanhydrinsynthese" („O asymetrycznej syntezie cyjanohydryny’; promotor: Paul Rabe), do 1931 tamże asystent pomocniczy, do habilitacji w semestrze zimowym 1933/1934, na podstawie pracy "Über die synthetisierende Wirkung des Emulsins" („O syntezującym działaniu emulsyny”) – współpracownik naukowy. W latach 1934–1935 był stypendystą Fundacji Rockefellera w Instytucie Biochemii Uniwersytetu w Sztokholmie, współpracując z Hansem von Euler-Chelpinem (1873–1964), szwedzkim biochemikiem pochodzenia niemieckiego, laureatem Nagrody Nobla z chemii w 1929. Od końca 1935 starszy asystent i docent w Instytucie Chemii Organicznej TH w Hanowerze.
Od 1933 członek NSDAP (Narodowosocjalistyczna Niemiecka Partia Robotnicza), potem podlegających jej paramilitarnych organizacji NSKK (Narodowosocjalistyczny Korpus Motorowy) i NSFK (Narodowosocjalistyczny Korpus Lotniczy), a od 1937 NSDDB (Narodowosocjalistyczny Niemiecki Związek Docentów).
W Gdańsku od końca 1936, pozaplanowy profesor i komisaryczny dyrektor Instytutu Chemii THD. Od 1938 profesor nadzwyczajny, od 1 II 1941 do 31 I 1945 profesor zwyczajny. W latach 1941–1945 był kierownikiem Instytut Chemii, jednocześnie wykładowcą gdańskiej Państwowej Akademii Medycyny Praktycznej. W latach 1945–1947 kierownik laboratorium w Hamburgu.
Po II wojnie światowej, w latach 1947-1950 gościnny wykładowca na uniwersytecie w Hamburgu, od 1950 profesor wizytujący farmakologii i chemii organicznej w Instytucie Farmacji Wydziału Nauk Przyrodniczych Uniwersytetu w Moguncji, w latach 1954–1958 profesor zwyczajny i
dyrektor Instytutu Chemii Leczniczej tamże, w latach 1958–1971 profesor zwyczajny w tamtejszym Instytucie Biochemii, od 1963 także jego dyrektor, jednocześnie w 1964–1965 komisaryczny zarządca Instytut Badawczego Wina (Institut für Weinforschung). Zajmował się zagadnieniami fermentacji, produkcji tworzyw sztucznych i leków. Autor licznych patentów związanych z wytwarzaniem produktów kondensacji z ketonów i aldehydów, które sam nazywał „polialdenami”, czyli tzw. „plastyfikatorami” do farb, lakierów i wyrobów gumowych, które nie wymagają sztucznego suszenia. Prowadził także badania nad działaniem gazów bojowych (program „Kampfstoffe der Geld- und Blaukreuzgruppe" („Bojowe środki chemiczne … (symboliczne nazwy dwóch grup tych środków)”), od 1951 wspierany przez DFG (Deutsche Forschungsgemeinschaft; Niemiecka Wspólnota Badawcza)).
Od 1971 na emeryturze. Pochowany na cmentarzu w Hamburgu–Ohlsdorfie.
Bibliografia:
Beiträge und Dokumente zur Geschichte der Technischen Hochschule Danzig 1904–1945, Hannover 1979, s. 124.
Grabowski Michał von, Okoliczności powstania i losy Medizinische Akademie Danzig (MAD) w latach 1935–1945 – biografie profesorów, „Gazeta AMG”, 2017, nr 3, s. 44–45.
https://www.gutenberg-biographics.ub.uni-mainz.de/personen/register/eintrag/henry-albers.html.
