BIAŁKOWSKI BERNARD, sportowiec, bokser
| < Poprzednie | Następne > |
BERNARD BIAŁKOWSKI (5 V 1917 Pelplin – 6 VIII 1985 Gdańsk), sportowiec, reprezentant polski, bokser wagi ciężkiej (188 cm wzrostu, około 90 kg). Miał wykształcenie zawodowe. Zaczął boksować na początku 1935 w Strzelcu Tczew pod nazwiskiem Kamrowski. Klub nie zgłosił go do Pomorskiego Okręgowego Związku Bokserskiego (POZB), lecz – błędnie – wprost do Wydziału Sportowego Polskiego Związku Bokserskiego. Do POZB został zgłoszony po zmianie nazwiska na Białkowski w listopadzie 1936.
Po trzech walkach stoczonych w barwach Strzelca Tczew za zgodą tego klubu został zawodnikiem pierwszoligowej Warty Poznań. W I lidze debiutował 31 I 1937 w spotkaniu Warty z IKP Łódź (9:7, wygrał z Kubiakiem przez nokaut w drugiej rundzie). Po proteście Sokoła Tczew, utrzymującego, że bokser był jego zawodnikiem i nie otrzymał zgody na transfer, został zawieszony i drugi pojedynek ligowy rozegrał dopiero 4 kwietnia (przegrał przez nokaut w trzeciej rundzie z Adamczykiem z HPC Poznań). Tak zwana „sprawa Białkowskiego” była jedną z najważniejszych kwestii regulaminowych zaprzątających w 1937 Polski Związek Bokserski (PZB): wielu kruczków prawnych wymagało od zarządu oddalenie tego punktu z obrad walnego zgromadzenia PZB w lipcu 1937, poza tym drużyna IKP Łódź wycofała się z rozgrywek pierwszoligowych, zagrożone zostało odbycie mistrzostw drużynowych Polski w nowym sezonie. W kwalifikacji „Przeglądu Sportowego” we wrześniu 1937 (przed rozpoczęciem sezonu 1937/1938) Białkowski na kredyt otrzymał X miejsce wśród polskich bokserów wagi ciężkiej. We wrześniu 1937 wziął udział w tournée Warty Poznań po Niemczech: 17 września w Hanowerze wygrał z Kampierem, 19 września w Minden przegrał na punkty, 21 września w Lipsku w pierwszej rundzie przegrał przez nokaut.
Z poznańskim klubem trzykrotnie zdobywał drużynowe mistrzostwo Polski: w 1937, 1938 i 1939. W 1939 został mistrzem Wielkopolski w wadze ciężkiej. W grudniu 1938 był rezerwowym w spotkaniach Polski ze Szwajcarią i Estonią. W reprezentacji Poznania występował 10 XII 1938 roku w meczu z Bernem (9:7, zremisował z Hermanem Schluhnegerem), 6 I 1939 w meczu z Berlinem (8:8, przegrał z Kleinholdermanem). W pierwszej reprezentacji Polski wystąpił 13 XI 1938 w Toruniu w spotkaniu z Łotwą (12:4, wygrał z Lenbergsem) i 12 II 1939 w Poznaniu z Węgrami (14:2, wygrał z Szarkosim). W drugiej reprezentacji Polski walczył 15 I 1939 z Holandią (16:0, wygrał z Nollem) i 12 III 1939 w Rydze z Łotwą (10:6, wygrał w drugiej rundzie ze Steinem). 14 III 1939 z drugą reprezentacją Polski, ale pod firmą Poznania, brał udział w spotkaniu w Libawie z miejscową drużyną (14:2, wygrał z Gruenwaldem). W spotkaniach na Łotwie walczył mimo kontuzji odniesionej w spotkaniu z Węgrami (złamanie mostku i żebra). Kontuzja ta uniemożliwiła mu rywalizację o udział w Mistrzostwach Europy w Dublinie w 1939 roku. W maju 1939 znalazł się w kadrze polskich bokserów przygotowujących się do Igrzysk Olimpijskich w 1940 w Helsinkach (nie odbyły się z powodu trwającej wojny).
Podczas II wojny światowej przebywał na robotach przymusowych w Niemczech, do Polski powrócił w maju 1947, od razu – po ośmiu latach przerwy w uprawianiu boksu – zgłaszając akces do Warty Poznań. We wrześniu 1947 został powołany do kadry przygotowującej się do meczu z ZSRR. W walkach kwalifikacyjnych w barwach Polski B (Polska A – Polska B) zremisował z faworytem trenera Feliksa Stamma, mistrzem Polski Janem Klimeckim i wystąpił 16 X 1947 w Gdańsku w reprezentacji Polski Północnej (Polska III) w spotkaniu z ZSRR (przegrał w pierwszej rundzie przez nokaut z Nikolajem Korolewem).
Ponieważ Warta Poznań nie udzieliła mu obiecanej pomocy w zdobyciu pracy, we wrześniu 1947 złożył podanie o zgodę na przeniesienie do Gedanii, gwarantującej mu pracę w Gdańsku na kolei. W tym okresie walczył zarówno w reprezentacjach Gdańska (7 IX 1947 Bydgoszcz, Pomorze–Wybrzeże 4:12, wygrał walkowerem; 23 XI 1947 Słupsk, Szczecin–Gdańsk III 11:5, wygrał z Pietrzakiem), jak i Poznania (5 X 1947 Poznań–Bratysława 5:11, wygrał z Palaim). 25 XI 1947 w spotkaniu Poznań–Gdańsk walczył w barwach Gdańska (10:6, przegrał z Klimeckim – rozbity łuk brwiowy, walka zakończona w pierwszej rundzie). Po odrzuceniu przez Gedanię żądań Warty o wypłatę ekwiwalentu za wyszkolenie otrzymał roczną dyskwalifikację (która nie dotyczyła spotkań w reprezentacjach).
W okresie karencyjnym 7 I 1948 pełnił funkcję sekundanta w spotkaniu Zjednoczeni Bydgoszcz – Gedania (11:5); trenował sporadycznie, biorąc udział już tylko w spotkaniach reprezentacji Gdańska: 18 I 1948 wygrał przez nokaut w drugiej rundzie z Grabowskim w meczu Wybrzeże–Pomorze (10:6), 16 VI 1948 przez poddanie po drugiej rundzie z Viilmą w meczu Gdańsk–Helsinki (12:4). Na specjalny wniosek gdańskiego OZB zarząd PZB zezwolił mu w kwietniu 1948 na udział w indywidualnych Mistrzostwach Polski. Stoczył podczas nich tylko przegraną walkę w półfinale ze Stanisławem Jaskółą (Łódź), zdobył jednak brązowy medal. 29 IV 1948 w spotkaniu Gdańsk–Warszawa (5:11) przegrał z Grzelakiem.
W Gedanii debiutował 19 IX 1948 w spotkaniu o mistrzostwo klasy A z Czynem-Związkowcem Gdynia (11:5), zdobywając punkty walkowerem (brak przeciwnika). W rozgrywkach 1948/1949 z drużyną Gedanii awansował do nowo utworzonej I ligi bokserskiej, większość punktów zdobywając walkowerem. Nadal występował w reprezentacji Gdańska: 3 X 1948 w Katowicach w meczu ze Śląskiem (10:6) wygrał przez dyskwalifikację z Gondkiem, 27 XI 1948 w meczu z Łodzią (6:10) wygrał z Jaskółą. 2 II 1949 w Bydgoszczy wygrał z Chyłą w spotkaniu Pomorze–Wybrzeże (9:7). Na krótko powrócił także do kadry Polski, był rezerwowym w spotkaniu Polska–Czechosłowacja (7 XI 1948). 1 XII 1948 w spotkaniu rozegranym w Szczecinie pomiędzy Polską II a Budapesztem (3:13) przegrał z Bene III; tą porażką przekreślił wiązane z nim nadzieje występów w pierwszej reprezentacji.
20 II 1949 wygrał w wadze ciężkiej Bokserski Turniej Jubileuszowy Brdy Bydgoszcz. W 1949 został mistrzem Wybrzeża w wadze ciężkiej, ponownie zdobył indywidualny brązowy medal podczas Mistrzostw Polski, a z Gedanią drużynowy tytuł mistrza Polski. Po raz ostatni w pierwszoligowej Gedanii wystąpił 5 III 1950 roku. Po trzech kolejnych porażkach zakończył karierę.
W czasie kariery sportowej od 1947 był zatrudniony w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego. Został pochowany na cmentarzu Łostowice.
