BINNEBESEL BRUNO, proboszcz kościoła św. Antoniego w Brzeźnie
| < Poprzednie | Następne > |
BRUNO BINNEBESEL (26 IX 1902 Tuchola – 13 XI 1944 Brandenburg), proboszcz w kościele św. Antoniego w Brzeźnie. Syn nauczyciela w Tucholi Franciszka (7 XI 1872 Dzierzgoń – 19 VII 1956 Berlin) i Pauli (15 I 1878 – 1 I 1939) z domu Schmelter. Brat więźnia obozów koncentracyjnych Kurta Johannesa (9 II 1905 – 2 V 1980 Salzgitter Bad) i Adolfa Antoniego (27 XI 1903 – 9 V 1945 Praga), rozstrzelanego przez czeskich partyzantów. Kuzyn (dziadkowie byli bracmi) m.in. Alfonsa Binnebesela (22 IV 1902 Iława – 22 III 1940), pracownika gdańskiej Dyrekcji Kolei, m.in. członka Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku i sekretarza filii Dolne Miasto, rozstrzelanego w obozie Stutthof 22 III 1940, oraz jego brata Bernard Binnebesel, zmarłego z ran doznanych podczas obrony budynku Poczty Polskiej 1 IX 1939.
Od około 1910 z rodziną w Gdańsku, gdzie ojciec pracował jako nauczyciel szkoły podstawowej św. Piotra przy Żabim Kruku i Lastadii (zob. szkoła św. Piotra i Pawła). Rodzina mieszkała przy Langgarten 101 (ul. Długie Ogrody), po 1939 przy Fleischergasse 69 (ul. Rzeźnicka). Uczył się w szkole powszechnej przy Weidengasse 61 (Łąkowa; obecnie Szkoła Podstawowa nr 4), następnie w Gimnazjum Królewskim. Po maturze w 1922 studiował teologię katolicką i filozofię we Fryburgu Bryzgowijskim (1922-1923) i we Wrocławiu (1923-1926), z trzymiesięcznym epizodem nauki na uniwersytecie w Monachium. 13/14 VI 1927 przyjął niższe święcenia, od 1 XI 1927 subdiakon, od 6 XI 1927 diakon, 29 I 1928 otrzymał święcenia kapłańskie. Od 1935 doktor teologii na podstawie rozprawy Die Stellung der Theologen des Dominikanerordens zur Frage nach der Unbefleckten Empfängnis Marias bis zum Konzil von Basel (Stanowisko teologów zakonu dominikanów w kwestii Niepokalanego Poczęcia Marii do soboru w Bazylei).
Pracował jako drugi wikariusz w Nowym Stawie (1 IV – 24 IX 1928), w Gdańsku był wikariuszem w kościele św. Franciszka w Emaus (26 X 1928 – 30 IV 1930), drugim wikariuszem w kościele Trójcy Świętej w Oliwie (1 V 1930 – 18 IV 1931), następnie pracował w parafii w Nowej Cerkwi (18 IV 1931 – 2 II 1932), jako trzeci wikariusz w parafii Matki Bożej Królowej Morza w Sopocie (4 II – 15 X 1932), od 15 X 1932 do 1 IV 1935 był wikariuszem w parafii kościoła św. Brygidy, krótko wikariuszem w Pręgowie (1 IV – 1 VII 1935), od 1 VII 1935 do 1 VIII 1936 wikariuszem w parafii św. Józefa w Gdańsku, od 1 VIII 1936 do 1 IV 1939 w parafii Najświętszego Serca Jezusowego we Wrzeszczu (1936–1939), od 6 IV 1939 proboszczem w kościele św. Antoniego.
Znany z poglądów antyhitlerowskich, 3 XI 1943 aresztowany pod zarzutem słuchania zagranicznego radia i przekazywania usłyszanych informacji wiernym. Mimo zabiegów o uwolnienie podejmowanych przez biskupa gdańskiego Carla Marię Spletta latem 1944 przewieziony do więzienia Brandenburg-Görden, 7 września skazany przez Trybunał Ludowy (Volksgerichtshof) w Berlinie pod przewodnictwem Rolanda Freislera za „osłabianie ducha obrony narodu niemieckiego” na śmierć przez ścięcie. Wyrok wykonano 13 listopada. Ciało skremowano, urnę z prochami pochowano 16 X 1947 na cmentarzu św. Jadwigi w Berlinie.
Od 18 IX 2020 jego imię nosi tramwaj typu Alstom NGd99 nr 1004.
