BODE KURT, prawnik, członek NSDAP
| < Poprzednie | Następne > |
KURT BODE (6 II 1895 Poznań – 21 XII 1979 Niemcy Zachodnie), prawnik. Syn dziennikarza Georga Bodego (1854–1912). Od 1 IV 1909 mieszkał z rodzicami w Gdańsku–Oliwie. Maturę zdał w kwietniu 1913 w Gimnazjum Królewskim Realnym, od jesieni 1913 studiował prawo w Niemczech. W latach 1915–1918 walczył okresowo na froncie I wojny światowej. W 1920 uzyskał doktorat z prawa na uniwersytecie w Greifswaldzie, sędzia.
Od 1 IV 1921 pracownik Sądu Okręgowego (Landgericht) w II Wolnym Mieście Gdańsku (WMG). Od maja 1933 członek NSDAP, co zapewniło mu kolejne awanse w aparacie sędziowskim. Od 1 I 1934 dyrektor wydziału w Landgericht w Gdańsku, od 1 IV 1938 wiceprezydent Sądu Najwyższego II WMG (Obergericht). Członek Narodowo-Socjalistycznego Stowarzyszenia Prawników,
od sierpnia 1939 do lutego 1940 pracował w służbie bezpieczeństwa Reichsführera SS. Jako szef Wojennego Sądu Polowego Grupy Eberhardta, wraz z dr Hansem Schimmelpfennigiem 8 IX 1939 wydał wyrok śmierci na 28 obrońców Poczty Polskiej ( obrona Poczty Polskiej), kolejnych 10 skazał 29 września.
Od listopada 1939 wiceprezes gdańskiego wyższego sądu krajowego (Oberlandesgericht) Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie, od 1 II 1942 naczelny prokurator tego okręgu (Generalstaatsanwalt). Odpowiedzialny za śmierć kilkuset osób, głównie Polaków. W gdańskim więzieniu ( Areszt Śledczy) do wykonywania wyroków zainstalował wzorem Poznania gilotynę, którą (wraz z szubienicą) nakazał zdemontować 25 XII 1944. Wydał również rozkaz zniszczenia akt sądów specjalnych. Ostatnie akty oskarżenia wystawiał jeszcze 7 III 1945.
Mieszkał z rodziną w Oliwie przy Winterbergstraße 11 (ul. Orkana), w domu należącym najpierw do owdowiałej matki, Evy Bode, potem do niego. Zdając sobie sprawę ze swej wojennej zbrodniczej działalności, ukrył się przed odpowiedzialnością, wstępując 15 III 1945 jako Oberleutnant (porucznik) rezerwy do służby w Wehrmachcie. Do 1949 przebywał nierozpoznany jako oficer frontowy w niewoli rosyjskiej. Zwolniony, powrócił 9 I 1949 do angielskiej strefy okupacyjnej w Niemczech Zachodnich, gdzie w Oldenburgu (w Szlezwiku-Holsztynie) przeszedł proces denazyfikacji. Z pomocą przyjaciół, w tym byłego prokuratora gdańskiego Heinza Heinricha Wolfa, uwolniony od odpowiedzialności za represyjną politykę karną wobec ludności polskiej na Pomorzu w czasie wojny, pracował w administracji sądowej.
W latach 1950–1956 był szefem prokuratury we Frankfurcie nad Menem, 1956–1959 wiceprezesem sądu Hanzeatyckiego Miasta Bremy. W 1960 przeszedł na emeryturę, do śmierci pracował jako prywatny adwokat w Bremie i Lubece. od lat 60-tych XX wieku prokuratury w Hamburgu, Bremie i Lubece prowadziły przeciwko niemu śledztwa z powodu wyroku śmierci wydanego na obrońców Poczty Polskiej, sprawy umorzono i nie został oskarżony o zbrodnie wojenne.
