BOJ EWA ZENOBIA, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
EWA ZENOBIA BOJ (Zenobia Ewa) (1 XI 1918 Nieborzyn koło Konina – 2 VI 2009 Gdańsk), lekarz ze specjalizacją II stopnia z zakresu anatomii patologicznej, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Córka leśniczego Feliksa Bagrowicza i nauczycielki szkół powszechnych Felicji z domu Bidzińskiej. Wcześnie osierocona przez ojca, w Wigilię 1933 zmarła również jej matka (zatrucie jadem kiełbasianym). Wychowywana przez dziadka, gajowego.
Edukację rozpoczęła w majątku ziemskim w Nieborzynie, kontynuowała w szkole powszechnej w Wilczynie koło Konina. W 1933 wyjechała do Wilna, gdzie uczęszczała do Państwowego Gimnazjum im. Elizy Orzeszkowej. Po zdaniu w 1938 egzaminu dojrzałości podjęła studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. W trakcie studiów utrzymywała się z udzielania korepetycji i pracy jako wychowawczyni w internacie.
W momencie wybuchu II wojny światowej przebywała u znajomych w Białej Podlaskiej i pozostała tam do marca 1942 – pracowała jako pomocnica pielęgniarki w Szpitalu Powiatowym im. Karola Boromeusza. Od marca 1942 mieszkała we Lwowie. Opiekowała się osobą sparaliżowaną, a w 1944 kontynuowała studia lekarskie na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie. Jeszcze w tym samym roku, już jako mężatka, przeniosła się do Bochni, gdzie pracowała jako pielęgniarka w Ubezpieczalni Społecznej, a następnie do Krakowa, gdzie objęła etat pielęgniarki operacyjnej na Oddziale Chirurgicznym Szpitala św. Łazarza. Dwa ostatnie lata studiów ukończyła na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. W czerwcu 1946 uzyskała absolutorium i zdała pierwszą część egzaminów dyplomowych.
Od kwietnia 1946 mieszkała z mężem w Gdańsku. Pracowała jako wolontariuszka, od 15 kwietnia jako młodsza asystentka w Zakładzie Anatomii Patologicznej Akademii Lekarskiej (od 1950: AMG), 2 sierpnia zdała w Gdańsku egzaminy końcowe i otrzymała dyplom lekarza. W latach 1946–1947 odbywała staż w Klinice Chorób Wewnętrznych Akademii Lekarskiej, 19 VI 1947 otrzymała tzw. prawo praktyki, wydane przez Wydział Zdrowia Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku. Od 1 IX 1946 starszy asystent, od marcu 1947 adiunkt. Od 1949 doktor, w oparciu o rozprawę Przyczynek do anatomii patologicznej i histologii tzw. zaburzeń odżywiania u osesków (promotor prof. Wilhelm Czarnocki). W 1953 ukończyła specjalizację II stopnia z zakresu anatomii patologicznej, 24 VI 1955 otrzymała tytuł docenta (odpowiednik późniejszej habilitacji) i awansowała na stanowisko docenta etatowego.
W 1963, po śmierci prof. Wilhelma Czarnockiego, przejęła czasowo obowiązki kierownika Zakładu Anatomii Patologicznej AMG. Nie stanęła jednak do konkursu o objęcie na stałe tego stanowiska i pozostała pracownikiem Zakładu. W 1964 została kierownikiem Pracowni Biologicznej Katedry i Zakładu Chemii i Technologii Leków Politechniki Gdańskiej i jednocześnie podjęła pracę w Polskiej Akademii Nauk, gdzie opiekowała się Pracownią nr 8 w Zakładzie Syntezy Organicznej. W tym samym roku bezskutecznie starała się o stanowisko wykładowcy na jednym z uniwersytetów w Algierii.
Od 1967 do 1989 pracowała w Klinice Chorób Oczu AMG na stanowisku patologa klinicznego. W latach 1971–1973 była kierownikiem Samodzielnej Pracowni Patomorfologii Wieku Dziecięcego w Instytucie Patologii AMG, w 1973–1988 kierownikiem Zakładu Patomorfologii AMG. Od 1 XI 1975 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 25 IV 1985 profesor zwyczajny. W latach 1984–1988 kierowała Katedrą i Zakładem Patomorfologii, 30 IX 1989 przeszła na emeryturę. Do 1998 współpracowała naukowo z tą jednostką, od 1998 do śmierci pracowała w Zakładzie Medycyny Sądowej AMG.
Była autorką i współautorką prac poświęconych głównie tematyce patomorfologii wieku dziecięcego. Od 1966 do 1976 była ogólnouczelnianym opiekunem kół naukowych i kuratorem Studenckiego Towarzystwa Naukowego Akademii Medycznej w Gdańsku. Przez cały okres zatrudnienia na AMG prowadziła szkolenia podyplomowe dla lekarzy spoza tej uczelni oraz wykładała na kursach organizowanych przez Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomowego.
Należała do Ligi Kobiet (od 1945), Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej (od 1946) i Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia. Była również członkiem European Society of Patology (od 1965), przewodniczyła oddziałowi gdańsko-bydgoskiemu Polskiego Towarzystwa Anatomopatologów. Została odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1964) oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976). Otrzymała również odznakę honorową „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1964), odznakę Zrzeszenia Studentów Polskich (1970), odznakę XX-lecia Zrzeszenia Studentów Polskich (1970), odznakę honorową „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”(1973), medal pamiątkowy 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), medal „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku” (1980), Medal Komisji Edukacji Narodowej (1983), tytuł honorowy „Zasłużony Nauczyciel PRL” (1985).
Od 1944 była żoną Eugeniusza Mariana Boja (15 III 1915 – 25 XI 2005 Gdańsk), lekarza, od 1948 pracującego w Klinice Chorób Uszu, Nosa i Gardła Akademii Lekarskiej w Gdańsku, następnie w Instytucie Medycyny Morskiej w Gdańsku. Matka Jerzego (ur. 1950), dziennikarza, i Jacka (ur. 1956), ginekologa-położnika. Pochowana z mężem na Cmentarzu Komunalnym w Oliwie.
Bibliografia:
Boj Ewa, Roszkiewicz Andrzej, Katedra i Zakład Patomorfologii, „Annales Academiae Medicae Gedanensis” 1995, supl. 1, t. 25, s. 391–401.
Kronika , opracował Eugeniusz Sieńkowski, „Annales Academiae Medicae Gedanensis” 1972–1989.
Tyrańska-Fobke Anna, Boj Zenobia Ewa (1918–2009), w: Ludzie Akademii Medycznej w Gdańsku, t. 17, red. Seweryny Koniecznej, Gdańsk 2015, s. 38–49.
Żawrocka-Wrzołek Teresa, Pikiel Leonard, Zenobia Ewa Boj (1918–2009) profesor, kierownik Zakładu Patomorfologii AM w Gdańsku w latach 1973-1988, „Annales Academiae Medicae Gedanensis” 2010, t. 40, s. 221–232.
