CELIŃSKA WACŁAWA MICHALINA, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
WACŁAWA MICHALINA CELIŃSKA (28 IX 1922 Częstochowa – 3 III 2012 Gdańsk), lekarz ze specjalizacją I stopnia z pediatrii (1952) i II stopnia (1954) z chorób dziecięcych (według niektórych źródeł z hematologii dziecięcej), profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Córka Władysława Celińskiego, technika, mechanika, pracownika Polskich Kolei Państwowych i Heleny z domu Grochowskiej (15 III 1895 – 13 VII 1979 Sopot).
Absolwentka szkoły powszechnej w Piotrkowie Trybunalskim, od 1935 uczyła się w gimnazjum ogólnokształcącym kierowanym przez Zrzeszenie Nauczycieli Szkół Średnich. Po ukończeniu czterech klas, po wybuchu II wojny światowej, kontynuowała naukę na tajnych kompletach. W 1941 otrzymała świadectwo ukończenia drugiej klasy liceum humanistycznego. Od kwietnia 1945 studiowała na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Łódzkiego, w lipcu 1949 otrzymała absolutorium, w lipcu 1951 dyplom lekarza medycyny wydany przez Akademię Medyczną w Łodzi (AMŁ). W 1949 otrzymała stypendium specjalizacyjne z pediatrii oraz pracę w Klinice Pediatrycznej AMŁ. Odbyła staż w formie wolontariatu w I Klinice Chorób Dziecięcych tej uczelni.
Od lutego 1952 pracowała w Gdańsku, w Oddziale Dziecięcym Szpitala Miejskiego w Gdańsku przy ul. Kartuskiej 63. Pod koniec sierpnia 1952 otrzymała nakaz pracy i stanowisko starszego asystenta AMG, w 1953 etat adiunkta kontraktowego. Pod koniec lipca 1953 została zatrudniona w I Klinice Chorób Dzieci AMG, według niektórych źródeł była wówczas (do 1954) również pracownikiem II Kliniki Chorób Dzieci. W październiku 1956 otrzymała zatrudnienie w I Klinice na czas nieokreślony.
Odbyła staże na różnych uczelniach, m.in.: trzytygodniowy w II Klinice Chorób Wewnętrznych AMŁ (1957), trzytygodniowy w I Klinice Chorób Dzieci Akademii Medycznej w Warszawie (1963), trzymiesięczny w Istituto Patologia e Metodologia Medicina oraz w Clinica Ematologica dell’ Università w Mediolanie (1970–1971), dziesięciodniowy w Institut Gustave Rossy w Villejuif koło Paryża (1985). Brała też udział w trzytygodniowym kursie „Cytomorfologia i cytochemia w chorobach układu krwiotwórczego”, zorganizowanym w Instytucie Hematologii w Warszawie (1968).
W 1961, na podstawie rozprawy Krew obwodowa i szpik w zapaleniu płuc u niemowląt (promotor: prof. Kazimierz Ereciński), obroniła tytuł doktora nauk medycznych. W maju 1967 zmieniono kwalifikację jej etatu z adiunkta na wykładowcę. We wrześniu 1967 została powiadomiona o odmowie przedłużenia umowy na pracę w AMG, po kilkunastu dniach zadecydowano o przyznaniu jej etatu wykładowcy do końca września 1968, następnie zatwierdzono jej awans na stanowisko starszego wykładowcy na czas nieokreślony.
Po powołaniu we wrześniu 1970 Instytutu Pediatrii Akademii Medycznej w Gdańsku, w skład którego weszła m.in. I Klinika Chorób Dzieci, zatrudniona została dodatkowo w Oddziale Obserwacyjno-Zakaźnym tej Kliniki. W lipcu 1974, w oparciu o dorobek naukowy i rozprawę Białaczka ośrodkowego układu nerwowego u dzieci, zdobyła stopień doktora habilitowanego nauk medycznych. Ponownie zatrudniona na stanowisku adiunkta, od sierpnia 1975 otrzymała etat docenta w Instytucie Pediatrii AMG. Rada Wydziału Lekarskiego AMG podkreśliła wówczas, że był to pierwszy w historii uczelni awans adiunkta posiadającego już stopień naukowy doktora habilitowanego nauk medycznych.
Od kwietnia 1978 do 1983 była zastępcą dyrektora Instytutu Pediatrii. Od 1980 kierowała Samodzielną Pracownią Diagnostyki Laboratoryjnej AMG. W 1981 zaangażowała się w program badawczy Akademii Medycznej w Gdańsku o nazwie „Choroby nowotworowe”. Od 1984 pełniła obowiązki kierownika I Kliniki Chorób Dzieci, od maja 1985 do 1992 była kierownikiem. Od 1990 profesor nadzwyczajny (uczelniany) AMG. Od 1992 na emeryturze, na której przez kilka lat współpracowała z Kliniką Pediatrii, Hematologii, Onkologii i Endokrynologii AMG.
Prowadziła szkolenia z hematologii, onkologii i patologii okresu niemowlęcego dla lekarzy i stażystów z wielu województw. Była autorką m.in. trzech skryptów uczelnianych i współautorką podręczników dla studentów medycyny dotyczących diagnostyki i terapii małego dziecka oraz pediatrii. W Instytucie Pediatrii AMG zorganizowała pierwszy w Gdańsku Oddział Hematologii i laboratorium analityczne o profilu hematologicznym. Stworzyła też pierwsze w kraju, mieszczące się w Gdańsku, Centrum Leczenia Białaczek przeznaczone dla mieszkańców północnej Polski.
Należała do Polskiego Towarzystwa Pediatrów i Zarządu jego oddziału gdańskiego, do Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Polskiego Towarzystwa Onkologicznego, Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia (od 1952). Była członkinią Okręgowej Komisji Kontroli Zawodowej w Gdańsku (1969–1974), Krajowego Zespołu Specjalistów Pediatrii i Medycyny Szkolnej. Należała do Polsko-Francuskiego Towarzystwa Przyjaźni. Pełniła funkcję konsultanta wojewódzkiego, regionalnego i krajowego w zakresie pediatrii, hematologii i onkologii. W AMG należała m.in. do komisji rektorskich do spraw unowocześnienia dydaktyki (1976–1980), szkolenia podyplomowego (1974), nagród i awansów nauczycieli. Od 1968 reprezentowała pracowników naukowo-dydaktycznych w Radzie Oddziału Stomatologicznego.
Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2002), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1984), Medalem 1000-lecia Gdańska, odznaką „Za zasługi dla województwa słupskiego” (1980), Medalem 30-lecia (1975) i 50-lecia (1995) AMG, medalem „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku” (1992), medalem Polskiego Towarzystwa Hematologów i Transfuzjologów (2002), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1974), odznaką honorową „Za wzorową pracę w służbie zdrowia” (1980) oraz odznaką „Przyjaciel Dziecka” (1979). W 2002 odbył się jubileusz 50-lecia jej pracy naukowej i zawodowej. W 2003 otrzymała honorowe członkostwo Polskiego Towarzystwa Onkologii i Hematologii.
Rodziny nie założyła. Zmarła w 2012, pochowana na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
