CYGAŃSKA-KADZIDŁOWSKA JANINA, prorektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej
| < Poprzednie | Następne > |
JANINA ANNA CYGAŃSKA-KADZIDŁOWSKA (14 I 1888 Warszawa – 15 XI 1968 Poznań), śpiewaczka operowa, estradowa i pieśniarka, prorektor Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej (PWSM) z siedzibą w Sopocie (od 1982 Akademia Muzyczna w Gdańsku). Wykształcenie muzyczne zdobywała w Szkole Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Warszawie w klasie śpiewu solowego pod kierunkiem Aleksandra Myszugi. W latach 1907–1908 przebywała w Rzymie, gdzie kontynuowała studia wokalne w Accademia di Santa Cecilia.
Jako śpiewaczka operowa debiutowała w Pradze w 1908. Następnie związała się na trzy kolejne sezony z Operą Warszawską. W latach 1915–1927 występowała na koncertach filharmonicznych i kameralnych w całym kraju oraz za granicą, głównie w Czechosłowacji. W latach 20. XX wieku, poza aktywnością artystyczną, rozpoczęła działalność pedagogiczną. Pracowała w warszawskiej filii Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina w Radomiu. W 1922 zorganizowała i do 1939 prowadziła chór amatorski, orkiestrę i kwartet smyczkowy w Opatowie. Tam oraz w Ostrowcu w latach 1923–1927 udzielała prywatnych lekcji śpiewu.
Po zakończeniu II wojny światowej w latach 1945–1946 pracowała w Instytucie Muzycznym w Toruniu, początkowo na stanowisku sekretarki, następnie jako nauczyciel śpiewu solowego. Od 1946 na Wybrzeżu, pracowała w PWSM. Do 1951 prowadziła klasę śpiewu solowego, jednocześnie w latach 1948–1950 była dyrektorem administracyjnym, od 1 III 1950 do 31 VIII 1951 dziekanem Wydziału Wokalnego. Od 1951 profesor i prorektor. Jeszcze w 1951 zwróciła się z prośbą do Ministerstwa Kultury i Sztuki o przeniesienie do PWSM w Poznaniu, gdzie od 1952 do przejścia na emeryturę w 1961 również była dziekanem Wydziału Wokalnego.
Brała udział w wielu konkursach i przesłuchaniach młodych adeptów sztuki wokalnej jako członek jury. Uprawiała także publicystykę muzyczną z zakresu metodyki nauczania śpiewu (m.in. Zasadnicze cechy dobrego pedagoga-wokalisty i umiejętność postępowania z uczniem, wydane w „Biuletynie Ośrodka Metodyczno-Programowego Szkolnictwa Artystycznego województwa poznańskiego”, Poznań 1953), pisała wiersze oraz tłumaczyła dzieła literatury wokalnej na język polski (m.in. utwory Bacha, Mozarta, Sibeliusa, Schumanna, Wagnera, Debussy’ego i Musorgskiego). Przełożyła na język polski również Sztukę wokalną Enrico Caruso w relacji Salvatore Fucito, była autorką libretta do opery Bolesława Poradowskiego Płomienie (1963) oraz podręcznika Zarys metodyki nauczania śpiewu solowego (Poznań, 1963). Laureatka I Nagrody Ogólnopolskiego Konkursu Śpiewaczego im. Władysława Żeleńskiego w Lublinie w 1921. Członkini Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków. W 1961 otrzymała odznaką Miasta Poznania.
Była żoną Henryka Kadzidłowskiego (1882–1949), matka Wandy (1916–1980) i Ireny (1919–1984). Pochowana na poznańskim cmentarzu Junikowo.
