CZEKOTOWSKI KAZIMIERZ, śpiewak operowy, pedagog Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ CZEKOTOWSKI (2 III 1901 Jekaterynosław, Ukraina – 14 VI 1972 Warszawa), śpiewak operowy (bas/baryton), pedagog Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Sopocie (PWSM; od 1982 Akademia Muzyczna w Gdańsku. Syn Karola i Amelii z domu Łossan, brat Marii Antoniny Czekotowskiej (1904–1992), także śpiewaczki operowej.
W 1918 ukończył szkołę realną w Jekaterynosławiu i rozpoczął studia w Instytucie Górniczym. Od 1920 w Warszawie, wstąpił na ochotnika do Wojska Polskiego, od listopada do 1922 kontynuował naukę na Politechnice Warszawskiej. Po porzuceniu studiów politechnicznych, w latach 1923–1927 studiował w warszawskim Konserwatorium, w klasie śpiewu solowego pod opieką Marii Sankowskiej (1874–1960). Dzięki stypendium Ministerstwa Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego wyjechał do Włoch, kształcąc się w zakresie śpiewu operowego pod opieką Giuseppe Anzelmiego i Alessandro Bonciego. Występował też jako solista na koncertach, m.in. w Mediolanie, Genui oraz w radiu pod pseudonimami Casimiro de Walden i Dewalden. W 1929 powrócił do Polski i do 1931 występował w Operze Poznańskiej.
W 1932, na zaproszenie rządu tureckiego, był profesorem śpiewu w Konserwatorium w Ankarze (wyjechał do Turcji z żoną i siostrą). Był też pierwszym solistą Orkiestry Symfonicznej Prezydenta Turcji, prowadził cotygodniowe audycje w Radiu Ankara i Radiu Stambuł o kulturze europejskiej, z naciskiem na kulturę polską. W 1935 powrócił do Warszawy, występował na scenie Teatru Wielkiego. Podczas II wojny światowej występował w Warszawie na koncertach konspiracyjnych, organizowanych przez Radę Główną Opiekuńczą.
Po powstaniu warszawskim do maja 1945 przebywał z żoną w Zakopanem, po czym został wysłany przez władze do Gdańska celem współorganizowania trójmiejskiego życia i szkolnictwa muzycznego. Był współodpowiedzialny za utworzenie Państwowej Średniej Szkoły Muzycznej w Gdyni i w latach 1945–1950 był jej dyrektorem. Jednocześnie uczył w kierowanej przez siebie gdyńskiej szkole muzycznej, był też wykładowcą i w latach 1951–1952 dziekanem Wydziału Wokalnego PWSM w Sopocie oraz kierownikiem wokalnym i literackim Studia Operowego przy Państwowej Filharmonii Bałtyckiej.
W 1953 powrócił do Warszawy i do 1955 występował jako solista Opery Warszawskiej, gdzie po raz ostatni wystąpił na scenie jako Scarpia w Tosce Giacomo Pucciniego (16 IV 1955). W latach 1953–1962 był profesorem śpiewu i kierownikiem sekcji wokalnej w Państwowej Średniej Szkole Muzycznej w Warszawie, w 1961–1972 profesorem warszawskiej PWSM, od 1963 docent. Z jego inicjatywy zostało ufundowane stypendium dla najwybitniejszych studentów warszawskiej Wydziału Wokalnego PWSM.
Był członkiem komisji eliminacyjnych na międzynarodowych konkursach wokalnych, jurorem I Ogólnopolskiego Konkursu Śpiewaczego, propagatorem muzyki, szczególnie polskiej. Należał do Stowarzyszenia Polskich Artystów Muzyków i SPATiF-ZASP (1959–1961).
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1959), odznaką „Za Zasługi dla Ziemi Gdańskiej” (1960) otrzymał nagrodę II stopnia Ministra Kultury i Sztuki za działalność dydaktyczno-wychowawczą (1971). Od 1 VI 1930 żonaty był ze śpiewaczką Marią Magdaleną Szymańską (1897 –1982),
primo voto Preobrażeńską, znaną pod pseudonimem Maria Bojar–Przemieniecka, w latach 1945–1953 uczącą śpiewu w PWSM w Sopocie, zaś 1953–1967 w stopniu docenta w PWSM w Warszawie. Pochowany wraz z żoną w jej grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
