DAUKSZA KAZIMIERZ, piłkarz ręczny, działacz
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ DAUKSZA (18 X 1932 Wilno – 4 V 2012 Gdańsk), sportowiec, piłkarz ręczny (środkowy napastnik). Po 1945 repatriowany z rodziną z Wilna na Śląsk. W 1952 zdał maturę w I Liceum Ogólnokształcącym w Katowicach. W końcu lat 40. XX wieku występował w I-ligowym zespole jedenastoosobowym Płomienia Katowice, grającym na otwartych boiskach, następnie w Spójni (od grudnia 1954, po połączeniu z KS Ogniwo – Sparcie) Katowice w zespole siedmioosobowym. Występował też w II lidze koszykówki. Podczas studiów w Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie był zawodnikiem AZS Warszawa. W 1954 debiutował w reprezentacji Polski zespołów 11-osobowych w spotkaniu Warszawa–Budapeszt 15:8 (zdobył dwie bramki), rozegranym w Gdańsku na stadionie Lechii przy ul. Traugutta. W sierpniu 1955 brał udział w II Międzynarodowych Mistrzostwach Młodzieży, z reprezentacją Polski zajął 3 miejsce.
Z nakazem pracy przeniósł się w 1955 do Gdańska, zostając zawodnikiem drużyny GKS Wybrzeże, trenowanej przez Leona Walleranda. Z zespołem był w 1957 wicemistrzem Polski w rywalizacji drużyn siedmioosobowych, w turnieju finałowym, w lutym w Opolu, jej najlepszym strzelcem drużyny (w meczu z późniejszym mistrzem Spartą Katowice (15:21) strzelił 6 bramek, w meczu ze Zwierzynieckim Kraków (23:10) – 8, ze Stalą Kuźnica Raciborska (13:11) – 7). Wicemistrzem Polski z gdańską drużyną był też w 1959 i 1960, w 1958 zdobył brązowy medal, przez wiele lat był jej liderem.
W lutym/marcu 1958 był uczestnikiem Mistrzostw Świata (Berlin, NRD) zespołów siedmioosobowych, z reprezentacją Polski zajął piąte miejsce; grał we wszystkich spotkaniach: z Finlandią (14:14); z Szwecją (14:19), z Hiszpanią (25:11, bramka); Danią (15:22, dwie bramki); Jugosławią (9:7, bramka); Norwegią (20:18, trzy bramki). 28 XII 1958 z reprezentacyjną „7” po raz pierwszy w historii zaprezentował się w Szczecinie polskiej publiczności w meczu z Francją 22:11 (strzelił trzy bramki). W reprezentacji Polski rozegrał 33 mecze, zdobył 75 bramek.
Od 1959 do 26 IV 1988 był urzędującym sekretarzem (dyrektorem) klubu GKS Wybrzeże w stopniu majora MO. Jednocześnie występował jako zawodnik sekcji piłki ręcznej, kierownik wyszkolenia klubu i trener zespołu piłkarek. Organizował prace sekcji, imprezy klubowe, miejskie, ogólnopolskie i międzynarodowe w boksie, koszykówce, piłce ręcznej i w sporcie żużlowym. Od 1988 na rencie, zasiadał do 2002 w Komisji Rewizyjnej klubu. W listopadzie 2002, po wystąpieniu w klubie kłopotów finansowych, został ponownie jego dyrektorem, przekazując w styczniu 2003 zarząd kuratorowi. Był autorem obowiązującego od 1970 rombowego herbu klubu GKS Wybrzeżu, 15 II 2007 doprowadził do możliwości korzystania z tego herbu przez klub żużlowy Wybrzeże Gdańsk. W latach 2001–2002 prezes zarządu Spółdzielni Budownictwa Jednorodzinnego DOMBUD.
Odznaczony między innymi Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1979), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1975), Medalem Prezydenta Gdańska (1976). Wyróżniony tytułami Mistrz Sportu (1956), Zasłużony Mistrz Sportu, Zasłużony Działacz Kultury Fizycznej.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
