DEPTAŁA TADEUSZ, inżynier, zastępca dyrektora ds. technicznych Stoczni Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
TADEUSZ DEPTAŁA (ur. 11 X 1931 Przasnysz), inżynier budowy okrętów, zastępca dyrektora ds. technicznych Stoczni Gdańskiej. Syn Stanisława (8 XI 1900 – 15 VIII 1941), uczestnika wojny polsko-rosyjskiej w 1920, absolwenta seminarium nauczycielskiego w Lublinie, nauczyciela historii, od 1930 kierownika Siedmioklasowej Publicznej Szkoły Powszechnej im. Prezydenta Ignacego Mościckiego w Przasnyszu, wykładowcy Seminarium Ojców Pasjonistów w Przasnyszu, 6 IV 1940 aresztowanego przez Niemców wraz z innymi nauczycielami, wywiezionego do obozu koncentracyjnego w Mauthausen-Gusen, w którym zginął. Matka, Zofia z domu Nowakowska (16 XII 1902 – 18 VI 1996), była nauczycielką, organizatorką oświaty i aktywistką społeczną, odznaczoną Srebrnym i Złotym Krzyżem Zasługi oraz Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, spokrewnioną z premierem Ignacym Janem Paderewskim. Brat Witolda Stanisława (1 IX 1928 – 23 VIII 2022), magistra inżyniera mechanika, pracownika Państwowej Komunikacji Samochodowej w Mławie i Przasnyszu, inicjatora powstania Koła Przyjaciół Harcerstwa w Przasnyszu, oraz Janiny Stachowskiej-Mazurek (ur. 9 VI 1947), lekarza medycyny w przychodni zdrowia w Przasnyszu.
Przed wybuchem II wojny światowej rozpoczął naukę w szkole powszechnej w Przasnyszu. W 1941, po aresztowaniu ojca, wraz z matką i bratem wysiedlony został przez Niemców do Siedliszcza w województwie lubelskim (Generalna Gubernia). Po powrocie do Przasnysza w latach 1945–1949 uczęszczał do tamtejszego gimnazjum, w którym uzyskał tzw. małą maturę. Od 1949 do 1952 w Gdańsku uczeń Państwowego Liceum Budownictwa Okrętowego Conradinum. Odbył praktyki letnie w 1950 w Stoczni Północnej w Gdańsku, w 1951 w Stoczni Gdyńskiej. Od 1952 do 1956 studiował na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej. W 1956 odbył letnią praktykę na rudowęglowcu Polskiej Żeglugi Morskiej w Szczecinie S/S „Wieczorek”. Po ukończeniu studiów otrzymał nakaz pracy w Stoczni Gdańskiej. Po ślubie w 1955 mieszkał w Starogardzie Gdańskim, po podjęciu pracy w Stoczni od wiosny 1957 z rodziną w Gdańsku (początkowo przy ul. Jana z Kolna 31 A, od 1972 na Przymorzu).
Od 8 X 1956 do 30 IV 1990 pracownik Stoczni Gdańskiej, początkowo w Zakładowym Biurze Konstrukcyjnym, w pracowni projektowania siłowni okrętowych. W maju 1959 wypłynął w pięciomiesięczny rejs na Daleki Wschód na drobnicowcu M/S „Jan Matejko” Polskich Linii Oceanicznych. W 1960 awansował na stanowisko głównego konstruktora budowy, w 1961 otrzymał nominację na głównego inżyniera budowy statków w Szefostwie Nadzoru Technicznego. Do jego obowiązków należało kierowanie zespołem stoczniowym od podpisania kontraktu do zdania jednostki pływającej do eksploatacji. Ponadto reprezentował stocznię w kontaktach z kontrahentami, armatorami oraz towarzystwami klasyfikacyjnymi.
W latach 1961–1962 pełnił funkcję głównego inżyniera budowy czterech drewnowców serii B-514, w 1962–1963 sprawował nadzór nad budową trzech drewnowców serii B-45. Od 1963 do 1966 był głównym inżynierem budowy siedmiu baz przetwórni rybnych serii B-64. Od 1967 do 1975 pełnił funkcję głównego inżyniera budowy na 10 bazach przetwórniach rybackich serii B-69. Od końca listopada 1972 do końca sierpnia 1973, wraz z inż. elektrykiem Henrykiem Lisewskim (13 VI 1923 – 25 VII 1997), pełnił funkcję inżyniera gwarancyjnego na statku „Ciudad de Ibague”, trzeciego statku z serii B-434 dla armatora kolumbijskiego. W latach 1975–1976 był głównym inżynierem budowy 21 masowców serii B-540. Jednocześnie w 1975–1976 pełnił nadzór nad budową dwóch tuńczykowców serii B-415. Od 1977 do 1981 był głównym inżynierem budowy sześciu uniwersalnych baz konserwiarni serii B-670. W 1982–1983 pełnił nadzór nad budową dwóch statków wielozadaniowych dla Kolumbii serii B-349.
Od maja 1984 zastępca dyrektora ds. technicznych Stoczni Gdańskiej. Wiosną 1989, jako przedstawiciel kierownictwa Stoczni, uczestniczył w spotkaniach z Barbarą Piasecką-Johnson i jej doradcami w sprawie utworzenia, z udziałem kapitału zagranicznego, spółki joint venture company. 11 VII 1989, podczas wizyty w Gdańsku prezydenta USA George’a Busha był odpowiedzialny za organizację jego spotkania z załogą Stoczni Gdańskiej przy Pomniku Poległych Stoczniowców. 28 XII 1989 złożył rezygnację ze stanowiska dyrektora ds. technicznych Stoczni, formalne zakończenie pracy nastąpiło 30 IV 1990.
Od 1992 do 2009 był zatrudniony w Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni na stanowisku głównego inżyniera budowy, menadżera projektu. W 2001 oraz w latach 2002–2005 pracował w Jemenie, gdzie kierował grupą specjalistów zatrudnionych przy pracach serwisowych na okrętach zbudowanych przez gdyńską stocznię oraz w szkoleniu załóg jemeńskich.
29 czerwca 1992 – wraz ze swoją matką i siostrą – reprezentował polską stronę rodziny Paderewskich w uroczystościach sprowadzenia do Polski prochów Ignacego Jana Paderewskiego. 5 lipca uczestniczył w ceremonii złożenia prochów w warszawskiej katedrze św. Jana (w tym wydarzeniu brał udział również prezydent USA George Bush).
Od 1956 do końca pracy w Stoczni był członkiem Jachtklubu Stoczni Gdańskiej, w latach 1985–1989 jego komandorem. W 1971 uzyskał patent sternika jachtowego oraz patent sternika motorowodnego. Od 1984 członek Towarzystwa Przyjaciół Statku-Muzeum „Sołdek”, w którym pełnił do 17 VII 1985 funkcję wiceprzewodniczącego. Od 2015 do 2022, z Zygmuntem Tyską oraz Zygmuntem Pabisiem, organizował w Europejskim Centrum Solidarności (ECS) spotkania byłych pracowników Stoczni Gdańskiej (do czasu pandemii COVID-19 odbywały się one dwa razy w miesiącu). Nagrania z prowadzonych wykładów oraz rozmów zdeponowano w zbiorach „Mediateki” ECS. Od 2019 członek Stowarzyszenia Strażników Pamięci Stoczni Gdańskiej, w lutym 2021 otrzymał honorowy tytuł Halabardnika.
Odznaczony Srebrnym (1967) i Złotym (1974) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1979). W 1980, wraz z zespołem budowniczych baz rybackich typu B-670, otrzymał nagrodę I stopnia Naczelnej Organizacji Technicznej (NOT), w 1984, wraz z grupą ośmiu specjalistów Stoczni Gdańskiej, otrzymał Nagrodę Państwową II stopnia w dziedzinie techniki. W 1982 odznaczony Złotą Odznaką „Zasłużonym Stoczni Gdańskiej im. Lenina”, w 1983 uhonorowany tytułem „Racjonalizator Produkcji” i „Zasłużony Stoczniowiec Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej”. Otrzymał w 1985 odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”.
Od 1955 żonaty z Bogusławą Heleną z domu Lechowską (9 XII 1931 Warszawa – 16 X 2024 Gdańsk), magister farmacji pracującą w aptece w Starogardzie Gdańskim, od 1957 w Przedsiębiorstwie „Cefarm” Gdańsk, w 1961 matką chrzestną drewnowca „Abagurles”. Ojciec Włodzimierza (ur. 11 VI 1957) oraz Jarosława (ur. 24 VIII 1963), absolwentów I Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku, przedsiębiorców prowadzących własne firmy.
Bibliografia:
Archiwum Tadeusza Deptały.
Archiwum Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku, sygn. IPN Gd 003/16 t. 1; t. 1/2; t. 7; t. 10 (akta sprawy obiektowej krypt. „Arka” dot. zabezpieczenia operacyjnego Stoczni Gdańskiej).
Nawrocki Andrzej, Trzeciak Andrzej, Jak działała Stocznia Gdańska, Gdańsk 2022.
Stocznia Gdańska jaką pamiętamy. Wspomnienia stoczniowców, cz. 1–2, red. Andrzej Nawrocki i Zbigniew Szczypiński, Pelplin 2020–2021.
Trzeciak Andrzej, Stocznia Gdańska. Miejsca, ludzie, historie, Gdańsk 2020.
