DILGER DANIEL BONAVENTURA, pastor kościoła św. Bartłomieja
| < Poprzednie | Następne > |
DANIEL BONAVENTURA DILGER (1673 Gdańsk – 9 IX 1709 Gdańsk), drugi pastor kościoła św. Bartłomieja. Prawnuk Daniela, wnuk Nathanaela Dilgera, pastorów kościoła Najświętszej Marii Panny. Jedyny syn Nathaniela (ochrzczony 31 III 1644 – 30 III 1685 Groß Friedrichsburg (obecnie Ghana)), od 1666 studenta w Królewcu, od 1671 wojskowego w służbie holenderskiej, od 1672 w Gdańsku, gdzie 10 I 1673 wystarał się o potwierdzenie kupieckiego obywatelstwa Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli), od 1679 w służbie brandenburskiej, od 1683 w stopniu majora komendanta twierdzy Groß Friedrichsburg w niemieckiej kolonii w Afryce, który w 1671 w Utrechcie ożenił się z Susanną Marią de Randerode van der Aa (27 V 1646 Gdańsk – pochowana 4 VI 1674 w kościele NMP pod płytą nagrobną nr 309), córką Jakoba (Johanna) i poślubionej w 1643 Marii (ur. 1618), córki frankfurckiego kupca i bankiera Hansa von Bodeck (1589 Frankfurt nad Menem – 1650 Utrecht).
Od 1685 uczeń gdańskiej szkoły mariackiej, od 1687 gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, przeniósł się do Gimnazjum Akademickiego w Toruniu, w marcu 1689 powrócił do szkoły w Gdańsku, do ostatniej klasy (primy). W 1693 wydał w Toruniu dysertację o karze śmierci w prawie rzymskim, zadedykowaną gdańskim patrycjuszom (Ritum decimationis vett. Rom. dissertatione historico-morali ..., Thoruni 1693). Odbył studia teologiczne na uniwersytetach w Hamburgu, Lubece i Rostocku (immatrykulował się tu 7 VII 1694). W Rostocku, wspólnie z innym gdańszczaninem Johannem Gottliebem Möllerem, synem pastora Salomona Möllera, opublikował biografię Marcina Lutra (Martinalia Sacra, Vitam D. Martini Lutheri, Rostock, 1693) oraz był współautorem pracy z teologii Observationum philologicarum septenarius (1695).
Po powrocie do Gdańska w 1701 został konsultantem Ministerium Duchownego, zwłaszcza jego seniora Andreasa Kühna (1624 Drezno – 1702 Gdańsk). W grudniu tegoż roku został diakonem w kościele św. Bartłomieja, 24 I 1702 został drugim pastorem tego kościoła, urząd objął 28 lutego. Jego wybór wywołał sprzeciw gdańskiego duchowieństwa z powodu braku weryfikacji i mianowania przez Ministerium Duchowne, a znany już był ze swych poglądów antykonkordatowych. Pod wpływem presji Ministerium wstecznie wydało akt mianowania.
Od ok. 1703 mąż Marii z domu Babst (zob. o jej sporze ze spowiednikiem w biogramie Benjamina Neumanna), z którą miał córki Susanne Marię oraz Christinę Bonaventurę, od 14 I 1745 zamężną w kościele NMP za Andreasa Kocha. Zmarł podczas epidemii dżumy. Pochowany wraz z matką.
Bibliografia:
Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. VI, s. 464.
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 256.
Górska Liliana, „Die Pest der Seele“ – Zur religiösen Pestbewältigung in Danzig 1709, w: Seuche und Mensch. Herausforderung in den Jahrhunderten, Berlin 2012, s. 121-135.
Hofmeister Adolph, Die Matrikel der Universität Rostock III, Rostock 1895, s. 319.
Kloss Georg, Dilger, Daniel Dilger, Nathanael Dilger, Altpreußische Biographie, Bd. I, Marburg/Lahn, 1974, s. 133.
Prätorius Ephraim, Dantziger-Lehrer Gedächtniβ…., Danzig und Leipzig, 1760, s. 10.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation…, Königsberg 1834, s. 55.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.-18. Jahrhundert, Klausdorf/Schwentine 1986-1992, Bd. 1, 69, 134, Bd. 3, 116.
