DOROSZ ŁUKASZ, rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
ŁUKASZ DOROSZ (18 II 1897 Zielona, województwo tarnopolskie – 10 V 1954 Gdańsk), wojskowy, elektryk, rektor Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Gdańsku (WSP). Syn rolnika Adama i Marii z domu Nakoniecznej, brat Antoniego, Kazimierza, Pawła, Jana, Zofii po mężu Tokarskiej i Heleny po mężu Masłowskiej. W 1910 ukoczył szkołę powszechną w Wolicy Bar,
podjętą naukę w gimnazjum w Kamionce Strumiłłowej przerwało mu powołanie w 1914 do wojska austriackiego. Maturę zdał eksternistycznie w 1917, rozpoczął studia w Oficerskiej Szkole Łączności.
W 1919 jako podporucznik wstąpił do Wojska Polskiego, od 1 VI 1919 porucznik. Skierowany na stanowisko dowódcy kompanii 2 pułku łączności we Lwowie, rozpoczął studia na Wydziale Budowy Maszyn tamtejszej Szkoły Politechnicznej. W 1921 przeniesiony do Wilna (był szefem łączności dywizji) kontynuował studia na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym Uniwersytetu Stefana Batorego. Po przejścu w 1923 do rezerwy powrocił do Lwowa, studiował na Oddziale Elektrycznym Wydziału Mechnicznego Politechniki Lwowskiej. Studia ukończył w 1930 obroną pracy dyplomowej Obliczanie linii dalekonośnej, w ich trakcie, w latach 1924–1926 był młodszym asystentem, w 1926–1928 starszym asystentem w Katedrze Fizyki, następnie wykładał teletechnikę i urządzenia teletechniczne. W okresie 1926–1939 był także wykładowcą w Państwowej Szkole Technicznej we Lwowie i dyrektorem technicznym Telefonów Lwowskich Polskiej Spółki Telefonicznej. W kampanii wrześniowej w 1939 w stopniu kapitana szef łączności Brygady Pościgowej w Zielonce koło Warszawy, podczas okupacji prowadził tajne nauczanie w Warszawie i Zalesiu Dolnym.
W 1945 został dziekanem Wydziału Elektryczno-Mechanicznego Politechniki Warszawskiej i wykładowcą fizyki na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W Gdańsku od września 1945, pracownik Politechniki Gdańskiej (PG), początkowo jako zastępca profesora, w latach 1946–1954 profesor. W 1950–1952 wraz z żoną współorganizator Wydziału Łączności PG ( Wydział Elektroniki, Telekomunikacji i Informatyki PG ), którego od 29 stycznia do 7 VII 1952 był pierwszym dziekanem, w 1953–1954 kierownik Katedry Techniki Przenoszenia Przewodowego. Jednocześnie w latach 1946–1954 pracował jako profesor kontraktowy na WSP w Gdańsku, w 1947–1948 był jej dyrektorem, w 1948 jej pierwszym rektorem.
Członek zespołu Rady Naukowej Instytutu Łączności w Ministerstwie Poczt i Telegrafów (1952–1954), Związku Polskich Inżynierów Elektryków, Stowarzyszenia Elektryków Polskich, Stowarzyszenia Teletechników Polskich, Polskiego Towarzystwa Fizycznego oraz Związku Nauczycielstwa Polskiego (przewodniczący jego Rady Miejscowej).
Dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Anna z domu Zielkowską (1904–1942), ojciec Ligi (1925–1958) i Bożeny (ur. 1930). Od 1946 mąż Haliny Dmochowskiej z domu Kaszubowskiej (21 VIII 1909 – 16 XII 1972 Gdańsk), ojczym Lecha Dmochowskiego (18 VIII 1930 – 24 III 2016). Pochowany z żoną i pasierbem na Cmentarzu Garnizonowym w Gdańsku.
Bibliografia:
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 156.
Politechnika Gdańska 1945–1970. Księga pamiątkowa, red. Barbara Mielcarzewicz, Gdańsk 1970.
Wydział Elektrotechniki i Automatyki. Wczoraj i dziś. Księga jubileuszowa 1904–2004, red. A. Grono, Gdańsk 2004.
