DZIUBEK JAROSŁAW, radny
| < Poprzednie | Następne > |
JAROSŁAW AUGUSTYN DZIUBEK (22 XI 1961 Gdańsk – 23 XII 2022 Gdańsk), działacz związkowy i opozycyjny, radny miasta Gdańska. Syn Elżbiety z domu Burandt (19 IX 1930 – 5 X 2013 Gdańsk) i Augustyna Władysława (28 V 1923 Uniejów – 30 XI 2023 Gdańsk), żołnierza Armii Krajowej (pseudonim Słowik; jako starszy strzelec walczył pod dowództwem swojego brata kpt. Czesława Dziubka, pseudonim Hardy), po wojnie pracującego na Wybrzeżu jako operator maszyn budowlanych i wyróżnionego odznaką „Za Zasługi dla Gdańska”. Brat Andrzeja (ur. 1951 Sopot) oraz Danuty (ur. 1953 Sopot).
W latach 1968–1976 był uczniem Szkoły Podstawowej nr 44, a po jej likwidacji Szkoły Podstawowej nr 66. W 1979 absolwent Zasadniczej Szkoły Zawodowej przy Przedsiębiorstwie Transportowo-Sprzętowym Budownictwa „Transbud Gdańsk”. W 1982 ukończył Technikum Mechaniczno-Elektryczne z tytułem technika mechanika w zakresie naprawy i eksploatacji pojazdów samochodowych. W 1999 ukończył studia na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Na tym samym wydziale w 2004 odbył studia podyplomowe z audytu ekologicznego, zdobywając uprawnienia audytora wewnętrznego z zakresu ochrony środowiska. W 2010 ukończył studia podyplomowe w Prywatnej Wyższej Szkole Ochrony Środowiska w Radomiu, dzięki którym otrzymał uprawnienia od Ministerstwa Infrastruktury w zakresie charakterystyki energetycznej i audytu energetycznego budynków. W 2016 jako absolwent Studium Menedżerskiego Novum nabył uprawnienia inspektora BHP w zakresie zarządzania bezpieczeństwem w środowisku pracy.
W 1979 rozpoczął pracę zawodową jako mechanik sprzętu ciężkiego i obsługi pogotowia technicznego w Przedsiębiorstwie Transportowo-Sprzętowym Budownictwa „Transbud Gdańsk” Oddział Gdańsk-Kokoszki. W sierpniu 1980 był współorganizatorem solidarnościowego strajku okupacyjnego na terenie tego zakładu. 17 XII 1981, po wprowadzeniu stanu wojennego, uczestniczył w demonstracji ulicznej, którą przy siedzibie Komitetu Wojewódzkiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej ostrzelały z ostrej amunicji oddziały ZOMO. W wyniku ostrzału śmiertelny postrzał w głowę otrzymał stojący kilka metrów za nim Antoni Browarczyk. W okresie stanu wojennego kierował akcjami grupy młodzieży z Gdańska-Wrzeszcza, uczestnicząc w kolportażu nielegalnych wydawnictw solidarnościowych i akcjach malowania antyrządowych napisów. W 1982 został zatrudniony jako mechanik zabezpieczenia i nadzoru ciągu produkcji w Zakładzie Produkcyjno-Naprawczym Mechanizacji Rolnictwa w Gdańsku.
Oskarżony o udział w „zbiegowisku publicznym, którego uczestnicy wspólnymi siłami dopuszczali się gwałtownego zamachu na funkcjonariuszy MO rzucając w nich kamieniami”, od 12 X 1982 do 9 III 1983 był przetrzymywany w Areszcie Śledczym w Gdańsku, uniewinniony wyrokiem Sądu Rejonowego w Gdańsku. Po wyjściu na wolność został skierowany do jednostki liniowej Ludowego Wojska Polskiego w Inowrocławiu, gdzie uznano go za wroga socjalizmu. W 1985 organizował w wojsku strajk głodowy, sabotujący pierwsze wybory do sejmu po stanie wojennym. Za strajk i znieważenie dowódcy batalionu do spraw politycznych ppor. Dariusza Oleszczuka otrzymał wyrok 11 miesięcy pozbawienia wolności. Przez osiem miesięcy był osadzony w areszcie wojskowym, w 1986 powrócił do pracy w Zakładzie Produkcyjno-Naprawczym Mechanizacji Rolnictwa.
W latach 1987–1991 pracował jako operator maszyn budowlanych w Gdańskim Przedsiębiorstwie Robót Inżynieryjnych Budownictwa Przemysłowego, 1991–1993 był specjalistą ds. handlu materiałami budowlanymi i samochodowymi w Komunalnym Przedsiębiorstwie Produkcyjno-Handlowo-Usługowym sp. z o.o. w Gdańsku. Tam założył Niezależny Samorządny Związek Zawodowy „Solidarność” (NSZZ „Solidarność”) i został jego przewodniczącym. Między 1993 a 1996 we własnym zakresie zajmował się adaptowaniem pomieszczeń na cele mieszkalne. Od 1996 do 1999 prowadził przedsiębiorstwo Handlowo-Usługowe „Martynka”. W 2001 pracował w Gdańskiej Stoczni Remontowej jako specjalista ds. technicznych. W latach 2002–2003 był kontrolerem zarządzania w Zakładzie Usług Ciepłowniczych w Gdańsku. W 2004 jako współwłaściciel prowadził firmę J & J Amber & Silver sp. j., 2005–2007 pracował w USA oraz w Irlandii (Shannon Bros Longford) jako operator maszyn do obróbki drewna. Od 2008 jest doradcą handlowym w Leroy Merlin Oliwa sp. z o.o. w Gdańsku. W tym samym roku w Leroy Merlin Polska założył NSZZ „Solidarność” i został jego przewodniczącym. Za działalność związkową zwolniono go z pracy, po trzech latach procesu Sąd Najwyższy utrzymał w mocy wydany przez Sąd Okręgowy w Gdańsku wyrok przywrócenia go do pracy i zadośćuczynienia z tytułu zwolnienia.
W latach 1990–1996 należał do Konfederacji Polski Niepodległej, przekształconej w Forum Polskiego Porozumienia Prawicy (FPPP). W 1995 jako pełnomocnik FPPP w województwie gdańskim wraz z posłem Jerzym Gwiżdżem zainicjował powstanie bloku politycznego Akcja Wyborcza „Solidarność” (AWS), po założeniu w 1998 partii politycznej Ruch Społeczny Akcja Wyborcza Solidarność był wiceprzewodniczącym Koła Wrzeszcz i członkiem Zarządu Powiatowego w Gdańsku.
W latach 1998–2002 sprawował mandat radnego w Radzie Miasta Gdańska z ramienia AWS, zasiadając w Komisji Rewizyjnej oraz pełniąc funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Ochrony Środowiska. Jako radny w 1999 zebrał wymagane podpisy mieszkańców Strzyży w celu utworzenia odrębnej dzielnicy, z ramienia Rady Miasta powołał jej pierwszy zarząd. W 1999 wraz z aktywistą rowerowym Rogerem Jackowskim był inicjatorem budowy w mieście nowych dróg rowerowych z funduszy przedakcesyjnych Unii Europejskiej.
W październiku 2001, zawieszony w prawach członka AWS, przeszedł do „Samoobrony” Andrzeja Leppera, z którą był związany do 2002 (był jedynym przedstawicielem „Samoobrony” w Radzie Miasta u schyłku tej kadencji). Po długiej przerwie w działalności politycznej w 2015 uczestniczył w powstaniu partii „Polska Razem” Zjednoczona Prawica i należał do niej aż do jej rozwiązania w 2017. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Zarządu Regionu Pomorskiej „Polski Razem” oraz szefa Koła Gdańsk. W 2017 wstąpił do nowo powołanej przez Kornela Morawieckiego partii „Wolni i Solidarni”, współorganizując struktury partii w Gdańsku i będąc członkiem prezydium Koła Gdańskiego.
W 2015 otrzymał honorowe wyróżnienie z okazji 35-lecia Regionu Gdańskiego NSZZ „Solidarność”. W 2017 został odznaczony przez szefa Urzędu Kombatantów i Osób Represjonowanych państwową odznaką honorową działacza opozycji antykomunistycznej i osoby represjonowanej z powodów politycznych – „Za Zasługi dla Niepodległości 1956–1989”. W 2018 odznaczono go Krzyżem Wolności i Solidarności.
Od 1987 żonaty z Olgą z domu Siegień, absolwentką Wydziału Ekonomiki Produkcji UG, kwestorem UG. Ojciec Martyny (ur. 1988 Gdynia), absolwentki Uniwersytetu Ekonomicznego w Poznaniu, Damiana (ur. 1989 Gdynia), absolwenta Wydziału Wzornictwa Przemysłowego Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku, oraz Jacka (ur. 1991 Gdańsk), absolwenta Politechniki Gdańskiej.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
