FEDOROWICZ JACEK, satyryk, aktor
| < Poprzednie | Następne > |
JACEK FEDOROWICZ (ur. 18 VII 1937 Gdynia), satyryk, aktor, rysownik. Syn Janusza Fedorowicza i Wandy z domu Schmidt.
Drugą wojnę światową (wraz z powstaniem warszawskim) przeżył u rodziny w Warszawie. Po wojnie znowu w Gdyni, gdzie ojciec zajął się ubezpieczeniami morskimi. Tam odbył edukację podstawową (od razu od czwartej klasy), w latach 1951-1953 uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego Stowarzyszenia PAX im. św. Augustyna w Warszawie. W 1960 ukończył studia na Wydziale Malarstwa gdańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych).
Jeden z założycieli teatru Bim-Bom, w którym występował w latach 1954–1960. Na studiach współpracował z Radiem Gdańsk, w latach 1957–1958 był członkiem zespołu redakcyjnego dwutygodnika społeczno-kulturalnego „Uwaga”, jako karykaturzysta współpracował m.in. z „Po Prostu”, „Szpilkami”, w „Dzienniku Bałtyckim” w latach 1958–1963 opublikował 211 odcinków „Aktualności” – satyrycznego komiksu społeczno-obyczajowego. Od 1960 w Warszawie.
Wraz z Piotrem Skrzyneckim był konferansjerem pierwszego Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1964), wraz z Lucjanem Kydryńskim prowadził jego drugą edycję. Z Jerzym Gruzą realizował programy rozrywkowe dla Telewizji Polskiej (TVP), w tym „Poznajmy się” i „Małżeństwo doskonałe”. W latach 70. XX wieku był współautorem magazynu satyrycznego „60 minut na godzinę” w III Programie Polskiego Radia. W filmie debiutował w Do widzenia, do jutra (1960), wystąpił między innymi w filmach Małżeństwo z rozsądku (1966), Polowanie na muchy (1969), Motodrama (1971) oraz w głównej roli w komedii Stanisława Barei Nie ma róży bez ognia (1974), której był też współscenarzystą (podobnie jak wcześniej Poszukiwany, poszukiwana (1972)).
W stanie wojennym członek (wraz z żoną) Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. Działał w drugim obiegu, współpracował z Radiem Wolna Europa, wystawiał rysunki satyryczne w salach przykościelnych. Od 6 XII 1985 do 31 XII 1987 objęty zakazem wyjazdów poza granice kraju (w 1986 nie otrzymał paszportu na wyjazd Francji, w 1987 do Francji i Szwajcarii). W latach 90. XX wieku prowadził w TVP program satyryczny „Dziennik Telewizyjny” (do 2006). Opublikował kilka zbiorów felietonów, uprawiając biegi (w kategorii M70), startując na dystansie 10 km lub w półmaratonie, pisze o tym także felietony ukazujące się w polskiej edycji "Runner's World". W kadencji 2021–2025 członek Kolegium Historyczno-Programowego Europejskiego Centrum Solidarności.
Laureat Złotego Ekranu (1968), Złotego Mikrofonu (1975), Nagrody Kisiela w kategorii publicystyka (1994), dwukrotny laureat Wiktora (1996, 2000) oraz Superwiktora (2005). Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (nadany 2007, odebrany 2011) i Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2009). W 2007 laureat Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury, w 2008 laureat Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny”. Od 2017 ma swoją mosiężną gwiazdę w Łódzkiej Alei Gwiazd, od 2023 w Alei Gwiazd Polskiej Piosenki w Opolu.
Od 1958 żonaty z Anną, także absolwentką PWSSP, ojciec Joanny, zamężnej po raz pierwszy z Adamem Gesslerem (ur. 1955) (syn Mateusz Gessler (ur. 1980)), powtórnie z Patrice’m Roqueblave.
