GŁEMBIN PAWEŁ IGNACY, działacz gdańskiej Polonii
| < Poprzednie | Następne > |
.jpg)
PAWEŁ IGNACY GŁEMBIN (1 II 1901 Gdańsk – 11 XI 1939 Piaśnica), kolejarz, działacz społeczny. Syn Franciszka Ksawerego (1868–1906) i Klary z domu Bieszk (1873–1934), pochodzących ze Starzyna koło Pucka. Uczęszczał do szkoły powszechnej w Nowym Porcie przy Sasper Straße 47/48 (ul. Na Zaspę), jednocześnie jako samouk poznawał zasady polskiej pisowni (w tym języku rozmawiano w jego domu).
Po ukończeniu szkoły zatrudnił się na kolei i włączył w polską działalność narodową w Gdańsku. W 1918 brał udział w tworzeniu polskiej Rady Robotniczej na gdańskiej kolei, za co został zwolniony z pracy. Pracował następnie na stanowisku ekspedienta w porcie gdańskim. Nadal angażował się społecznie i politycznie. Był członkiem m.in. Kolejowego Klubu Sportowego, Ligi Morskiej i Kolonialnej, Macierzy Szkolnej, Polskiego Związku Zachodniego, Gminy Polskiej, Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku, Polskiego Zrzeszenia Pracy, Zjednoczenia Zawodowego Polskiego (od 1 XII 1933), Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków, Towarzystwa Ludowego w Nowym Porcie (zastępca sekretarza 1939). W wyborach do Volkstagu agitował na terenie II Wolnego Miasta Gdańska na rzecz polskich list wyborczych. Zajmował się werbowaniem dzieci do polskich szkół. W latach 1936–1937 pełnił funkcję redaktora odpowiedzialnego pisma „Straż Gdańska”, organu Związku Polaków. Był też redaktorem odpowiedzialnym „Polskiej Zgody Pracujących", organu prasowego Polskiego Zrzeszenia Pracy.
Zwolniony z pracy w porcie, przez wiele lat miał problem ze znalezieniem posady. W 1933 został zatrudniony jako pomoc biurowa w Biurze Gdańskim PKP ( Dyrekcja Kolei). Od czerwca 1939 pracował na odcinku drogowym Szymankowo, gdzie w ramach Tajnej Organizacji Wojskowej prowadził szkolenie miejscowych kolejarzy. Aresztowany wraz z rodziną w nocy 31 sierpnia/1 września 1939, doprowadzony do Rewiru Policji w Nowym Porcie przy Hindersinstrasse 6b (ul. Kasztanowa), gdzie odłączono go od bliskich i osadzono w więzieniu przy Schiesstange (ul. Kurkowa) w Gdańsku. Zginął w egzekucji w Lasach Piaśnickich.
Od 1 II 1927 był żonaty z Gertrudą z domu Milewczyk (28 VII 1902 Linia – 4 XI 1988 Sopot), ojciec Marii Soboń i Rajmunda (ur. 4 I 1936). Po wybuchu wojny żona i dzieci zostały internowane w obozie dla Polaków w Nowym Porcie, a stamtąd wywiezione do obozu przejściowego w Prabutach. Od listopada 1943 do stycznia 1945 Gertruda i Rajmund przebywali w obozie w Potulicach, Maria od 1941 na robotach przymusowych. Po wojnie syn Rajmund był nauczycielem śpiewu w Szkole Podstawowej nr 2 w Sopocie i w II Liceum Ogólnokształcącym im Bolesława Chrobrego, w latach 1975–1986 w Zespole Szkół Łączności w Gdańsku. Po przejściu na emeryturę pracował w niepełnym wymiarze godzin nauczania w Centrum Ustawicznego Kształcenia Ekonomistów w Spocie, będąc jednocześnie wiceprezesem Zarządu Oddziału Miejskiego ZNP w Sopocie. W latach 1961–1968 był zastępcą Komendanta Hufca ZHP w Sopocie, w 1968–1971 komendantem Hufca ZHP Gdańsk- Wrzeszcz. Autor prac o historii Sopotu, m.in.: Szkoła przed szkołą, czyli na tropach korzeni I LO w Sopocie (Sopot-Gdańsk 2015), wspólnie z Józefem Golcem Dwa wieki sopockiego szkolnictwa (Cieszyn 2014) oraz Poczet ojców miasta Sopotu (Cieszyn 2016).
