GAWLICKI MARCIN, architekt, konserwator zabytków
| < Poprzednie | Następne > |
MARCIN GAWLICKI (ur. 17 III 1951 Gdynia), architekt, konserwator zabytków, badacz i historyk architektury. W 1973 absolwent Politechniki Gdańskiej (PG), w 1981 ukończył studia podyplomowe badań
i dokumentacji zabytków na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Od 1989 doktor na podstawie pracy Pomorskie dwory mieszczan gdańskich przy Polankach w Oliwie, od 2013 doktor habilitowany (przewód na Wydziale Architektury Politechniki Krakowskiej) na podstawie dorobku naukowego i monografii Zabytkowa architektura Gdańska w latach 1945–1951. Kształtowanie koncepcji konserwacji i odbudowy (2012).
W latach 1991–2003 wojewódzki konserwator zabytków. Prowadził i nadzorował realizację wielu złożonych przedsięwzięć konserwatorskich na obszarze historycznym Gdańska, m.in. konserwację fasad Ratusza Głównego Miasta, odbudowę i konserwację wnętrza oraz fasad Dworu Artusa wraz z odbudową wnętrza Sieni Gdańskiej i rekonstrukcją Wielkiego Pieca, rekonstrukcję wnętrz Domu Uphagena, konserwację fasad Złotej Bramy i Dworu Bractwa św. Jerzego, kompleksową rewaloryzację Zielonej Bramy, konserwację fasady i wnętrz Kaplicy Królewskiej, wzmocnienie konstrukcji fundamentów i konserwację wyposażenia kościoła św. Jana, dokończenie odbudowy kościoła św. Piotra i Pawła, rewaloryzację fasad Wielkiej Zbrojowni, kompleksową konserwację i adaptację budynku Komisarza Ligi Narodów (dawny Klub Studentów Wybrzeża Żak) na siedzibę Rady Miasta Gdańska ( Nowy Ratusz) oraz adaptację Wielkiego Młyna i Hali Targowej do współczesnych funkcji handlowych.
W wypadku nowych inwestycji realizowanych na obszarach historycznych za kluczową zasadę uznał konserwatorską ochronę powojennej koncepcji odbudowy Gdańska. Wprowadził wymóg wyprzedzających badań archeologicznych w miejscach realizacji nowych inwestycji – jako konsekwentny powrót do średniowiecznego planu miasta. Prowadził i nadzorował kompleksowe prace konserwatorskie i rewaloryzacyjne pocysterskiego założenia klasztornego wraz z kościołem katedralnym w Pelplinie oraz zespołu katedralnego i klasztoru cystersów w Oliwie. W latach 1995–1998 członek Rady Naukowej Muzeum Historycznego Miasta Gdańska. Od 2007 do 2010 był dyrektorem Krajowego Ośrodka Badań i Dokumentacji Zabytków w Warszawie oraz przewodniczącym Polskiego Komitetu do spraw Światowego Dziedzictwa. W latach 1976–2008 nauczyciel akademicki na Wydziale Architektury PG. Od 2012 pracownik Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II, od 2014 profesor nadzwyczajny tej uczelni, kierownik Katedry Projektowania Krajobrazu w Instytucie Architektury Krajobrazu.
