GOLDBERG-PETERSON CONSTANTIA RENATA, klawesynistka
| < Poprzednie | Następne > |
CONSTANTIA RENATA GOLDBERG-PETERSON (Petersson) (16 IV 1730 Gdańsk – 18 IV 1792 Gdańsk), klawesynistka. Córka lutnika Johanna Goldberga i Concordii Renaty z domu Witting, siostra Johanna Gottlieba (Theophiliusa) Goldberga, który uczył ją gry na klawesynie.
W sezonie 1781/1782 wystąpiła w Gdańsku czterokrotnie: 17 XII 1781 wykonała jeden z koncertów Johanna Schoberta, 25 II 1782 – koncert Es-Dur Christlieba Siegmunda Bindera, 11 lutego i 15 kwietnia– koncerty Carla Philippa Emanuela Bacha F-dur i G-dur. Współczesny jej Johann Gottfried Hingelberg (1754 Elbląg – po 1796) wydał pełną zachwytu opinię o jej grze; wspomniał też, że miała utalentowaną córkę, która robiła znaczące postępy w grze na klawesynie.
31 VIII 1762 w kościele Najświętszej Marii Panny (NMP) w Gdańsku poślubiła majora garnizonu gdańskiego (od 1769), menonitę Friedricha Gustava Petersona (1733 – 27 III 1787). Jako wdowa podarowała córce Constantii 2500 guldenów, a według testamentu resztę majątku (po spłaceniu ok. 1000 guldenów długu) zapisała pozostałym dzieciom: córce Annie Auguście (chrzest 12 IV 1765 w kościele NMP w Gdańsku – 25 XI 1811), od 18 XI 1790 drugiej żony sekretarza miejskiego Gottfrieda Eilharda Reinickego (23 XI 1752 – 4 XI 1811 Gdańsk), i synowi Friedrichowi Gustavowi jr (chrzest 23 VI 1769 w kościele NMP). Pochowana 24 IV 1792.
Bibliografia:
Glummert Johann Daniel, Briefwechsel über Danziger Musik und Musiker, Berlin 1785.
Hingelberg Johann Gottfried, Über Danziger Musik und Musiker, [Elbing 1785].
Michalak Jerzy M., Od Förstera do Frühlinga. Przyczynki do dziejów życia muzycznego i teatralnego dawnego Gdańska, Gdańsk 2009.
Ratkowska Alina, Śladami Goldberga. Życie i twórczość gdańskiego klawesynisty i kompozytora Johanna Gottlieba Goldberga (1727–1756), Warszawa 2019.
Rauschning Hermann, Geschichte der Musik und Musikpflege in Danzig, Danzig 1931.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 1, 368; 2, 305; 4, 43; 5, 238.
