HEDDING JOHANN BENJAMIN, diakon kościoła św. Jana
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN BENJAMIN HEDDING (3 I 1716 Gdańsk – 13 II 1768 Gdańsk), diakon kościoła św. Jana. Wnuk Balthazara (pochowany 4 IV 1661 w wieku 51 lat w kaplicy św. Doroty kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP)), w kwietniu 1619 zapisanego do gdańskiego Gimnazjum Akademickiego, inżyniera miejskiego (Ingenieur dieser Stadt). Syn Benjamina (chrzest w kościele NMP 31 VIII 1659 – pochowany 1 IV 1717 w kościele św. Trójcy pod płytą nr 208), który 7 III 1696 otrzymał potwierdzenie kupieckie obywatelstwo Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli), prowizora kościoła św. Trójcy, oraz poślubionej przez niego tamże 14 X 1710 jego trzeciej żony, córki Andreasa Gnospiusa, Anny Dorothei (pochowana 13 VII 1724 wraz z nim), która jako wdowa wyszła w 1718 za Michaela Karge (pochowany 12 II 1750 w kościele św. Trójcy w grobie nr 17, zakupionym w 1730) i zmarła w połogu po urodzeniu syna Michaela Andreasa (pochowany 3 VII 1724 w grobie jej pierwszego męża).
Brat zmarłej w wieku sześciu lat Dorothei Constantii (pochowana 27 IX 1717 przy ojcu) i Anny Dorothei (pochowana przy ojcu 16 XII 1796 w wieku 83 lat), od 1733 żony Johanna Daniela Mörese’a (pochowany 30 IV 1751 wraz z teściem), któremu urodziła dwóch synów.
31 VIII 1730 zapisany został do przedostatniej klasy (secundy) Gimnazjum Akademoickiego. W 1734 był oponentem (wraz z Carlem Ernstem jr., synem pastora Carla Ernsta Kettnera) w dyspucie prowadzonej pod kierunkiem Gottfrieda Lengnicha przez Nathanaela Friedricha Kautza. Po studiach zweryfikowany 26 X 1742 przez gdańskie Ministerium Duchowne, od 1744 kaznodzieja w Domu Dobroczynności, od 1746 pastor w Koszwałach (Gottswalde), od 1757 za sprawą Kautza, drugi diakon w gdańskim kościele św. Jana i od 1761 ordynariusz w Domu Dobroczynności.
W 1745 ożenił się Renatą Christina Sievert (pochowana 9 III 1792 w wieku 74 lat w kościele NMP w grobie nr 290). Do 1945 na północnej ścianie nawy chóru kościoła św. Jana wisiał jego portret autorstwa Jacoba Wessela z 1763, zaś w Wielkiej Zakrystii wykonany na jego podstawie miedzioryt Matthaeusa Deischa z 1766.
Bibliografia:
Das jetzte-lebende Dantzig, Dantzig 1764, s. 70.
Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. VI, s. 349.
Księga wpisów uczniów Gimnazjum Gdańskiego 1580–1814, wyd. Zbigniew Nowak i Przemysław Szafran, Warszawa–Poznań 1974, s. 108, 316.
Drost Willi, Kunstdenkmäler der Stadt Danzig, Bd. 1: Sankt Johann, Stuttgart 1957, s. 169, 173.
Praetorius Ephraim, Dantziger-Lehrer Gedächtniβ..., Danzig und Leipzig, 1760, s. 6, 33, 35, 44, 92.
Rhesa Ludwig, Kurzgefaßte Nachrichten von allen seit der Reformation an den evangelischen Kirchen in Westpreuszen angestellten Predigern, Königsberg 1834, s. 45, 75, 96.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 2, 381; 3, 52.
