HILDEBRANDT RICHARD, oficer, zbrodniarz wojenny
| < Poprzednie | Następne > |
RICHARD HILDEBRANDT (13 III 1897 Wormacja (Worms, Niemcy) – 10 III 1951 Gdańsk, więzienie), oficer SS. Po maturze, w 1915, wstąpił do wojska, w czasie I wojny światowej służył w 22. pułku artylerii polowej, kończąc ją w 1918 stopniu podporucznika (Leutnant). Studiował na uniwersytetach w Kolonii i Monachium ekonomię, historię sztuki, języki współczesne; studiów nie ukończył. Od 1922 w NSDAP, wyjechał w 1928 do USA. Po powrocie w 1930 został członkiem SA, a w 1931 SS. W latach 1932–1934 awansował na członka sztabu Gruppe „Süd” (Grupa Południe) w Monachium. 9 XI 1933 został dowódcą XXI Okręgu SS (SS-Abschnitt) w Jeleniej Górze, od 15 IV 1935 do 31 XII 1936 był dowódcą XI Okręgu SS w Koblencji, od 1 I 1937 do 21 IX 1939 Nadokręgu „Ren” (Oberabschnitt Rhein) w Koblencji-Wiesbaden. Od 1933 SS-Brigadeführer, od września 1936 SS-Gruppenführer. Od 1938 do 1945 był posłem do Reichstagu z ramienia NSDAP.
1 IX 1939 powołany przez Heinricha Himmlera na stanowisko Wyższego Dowódcy SS i Policji w Gdańsku, od 26 X 1939 Okręgu Rzeszy Gdańsk-Prusy Zachodnie. Urzędował w skonfiskowanej Leonowi Astrachanowi z Warszawy willi przy Opitzstraβe 2 (ul. Orzeszkowej), mieszkał w rezydencji przy Pelonkenstraβe 114 (ul. Polanki, wcześniej zajmował ją Arthur Greiser). Zakres jego działania obejmował cały teren tego okręgu (Höhere SS- und Polizeiführer Reichsgau Danzig-Westpreuβen). Od września 1939 kierował akcją eksterminacji ludności polskiej i żydowskiej na tym terenie oraz chorych psychicznie ze szpitali w Kocborowie pod Starogardem Gdańskim, Świeciu, z zakładów z północnych Niemiec (Piaśnica). Po 26 X 1939 został także pełnomocnikiem Heinricha Himmlera jako Komisarza Rzeszy do spraw umocnienia niemczyzny dla okręgu Prus Zachodnich. Przez cały okres służby na Pomorzu pełnił też nadzór na obozem w Stutthofie, któremu do stycznia 1942 zapewniał fundusze oraz personel dozoru, powoływany spośród członków gdańskiej i pomorskiej SS. Towarzyszył Heinrichowi Himmlerowi podczas wizytacji w obozie 23 XI 1941. Na jego rozkaz jesienią 1939 rozpoczęły się wielotysięczne wysiedlenia ludności polskiej z Gdyni, Torunia i innych miast do Generalnej Guberni. 30 I 1942 awansowany do stopnia SS-Obergruppenführera i generała policji.
20 IV 1943 powołany został na szefa centralnego urzędu SS: Głównego Urzędu Rasy i Osadnictwa (Rasse- und Siedlungshauptamt) w Berlinie. Od 25 XII 1943 do 7 IX 1944 pełnił funkcję Wyższego Dowódcy SS i Policji (Höhere SS- und Polizeiführer) przy Grupie Armii „A” i na Krymie, następnie ponownie szef Głównego Urzędu Rasy i Osadnictwa. Od grudnia 1944 generał Waffen-SS,
26 II 1945 został powołany na stanowisko Wyższego Dowódcy SS i Policji w oblężonym przez Rosjan Wrocławiu, pełniąc tę funkcję do jego kapitulacji (6 V 1945).
Zatrzymany przez aliantów na zachodzie Niemiec, postawiony został przed sądem w Norymberdze w ósmym procesie przeciwko funkcjonariuszom Głównego Urzędu Rasy i Osadnictwa trwającym od 20 X 1947 do 10 III 1948. Skazany na 25 lat więzienia i 4 IX 1946 przekazany władzom polskim. Za zbrodnie na terenie Pomorza odpowiadał wspólnie z byłym prezydentem bydgoskiej i gdańskiej policji Maxem Henzem przed Sądem Okręgowym w Bydgoszczy, który po procesie trwającym od 8 X 1949 skazał obu 7 XI 1949 na karę śmierci. Po odrzuceniu przez Prezydenta Krajowej Rady Narodowej Bolesława Bieruta prośby o ułaskawienie, obaj zostali straceni 10 III 1951 przez powieszenie w gdańskim więzieniu ( areszt śledczy w Gdańsku, kara śmierci w Gdańsku 1945–1987).
