ICK JOHANNES FERDINAND LEOPOLD, armator
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANNES FERDINAND LEOPOLD ICK (19 XII 1840 Toruń – 11 VI 1908 Sopot), kupiec, armator. Syn mieszkających w Toruniu krawca Johannesa Semona i Wilhelmine z domu Rudel. Po odbyciu praktyki zawodowej pracował w toruńskiej firmie spedycyjnej Hugona Daubena przy Seglerstrasse 115 (ul. Żeglarska). Został wspólnikiem firmy, od 5 II 1870 działającej pod nazwą Dauben & Ick. W Gdańsku, z ramienia toruńskiej firmy, działał od 1870. Zajmował się głównie sprowadzaniem przez Gdańsk maszyn i surowców dla fabryk włókienniczych z Łodzi, realizował również zamówienia firm pracujących dla armii rosyjskiej. Z powodu chwiejnej płynności finansowej (skutkiem opóźnień w odzyskiwaniu należności), choć przy dużych dochodach, zaproponował – we współpracy z Mitteldeutsche Creditbank w Berlinie – wzięcie długoterminowych kredytów z oprocentowaniem w wysokości od 2–3% na spłacenie frachtów do Gdańska i kosztów przeładunku. Hugo Dauben uznał takie transakcje za zbyt ryzykowne i 22 V 1872 wystąpił ze spółki.
Jako jedyny właściciel toruńskiej firmy działał początkowo nadal pod poprzednią nazwą, 1 I 1880 przeniósł ją jednak do Gdańska, zmieniając nazwę na „Johannes Ick Speditions- und Commissionsgeschäft” („Johannes Ick Spedycja i Komis”), z kantorem na Ołowiance przy Schäferei 12/14 (ul. Szafarnia), mając też od 1903 filię w Hamburgu. Od 1885 firma posiadała flotyllę parowców (pierwszym była „Livonia”, ładowności 240 ton, nabyta od Baltische Dampfschiffahrts-Gesellschaft / Bałtyckie Towarzystwo Żeglugi Parowe z Lubeki) i barek pływającą po Wiśle (pod filią „Johannes Ick Weichsel Schiffahrt in Plock” („Johannes Ick Żegluga Wiślana w Płocku”)) i Zatoce Gdańskiej oraz jednostki do obsługi statków morskich w porcie. W 1900 jego firma posiadała parowce rzeczne i przybrzeżne „Adel”, „Autor”, „Anna”, Brahe”, Danzig”, Einigkeit”, „Frisch”, „Friede”, Graudenz I”, „Graudenz II”, „Julius”, „Linau”, „Münden”, „Russland”, „Tiegehhof”, „Thorn”, „Weischel”, „Warschau”, „Verein”. Współpracował handlowo i miał udziały w firmie F. G. Reinhold, które sprzedał po przejściu na emeryturę. W 1888 filia jego firmy w Nowym Porcie wybudowała nowoczesne magazyny. Od 1894 wspólnikiem w firmie był Albert Neumann, po 1896 Hermann Brämer. Od 1903 na emeryturze. Jego firma „Johannes Ick”, przy zmieniających się właścicielach, funkcjonowała w Gdańsku do 1945 (zob. Willy Walter Jantzen), po 1945 działa jej filia w Hamburgu przy Baumwall 3.
Od 1885 był członkiem Izby Handlowej w Gdańsku. Należał do związku Centralverein für das Wohl der Arbeitenden Klasse (Centralny Związek Dobrostanu Klasy Pracującej), zajmującego się propagowaniem ubezpieczeń zdrowotnych oraz zakładaniem kas oszczędnościowych w przedsiębiorstwach i fabrykach, oraz od 1886 do Towarzystwa Hodowców Róż. Filantrop, wspierał budowę nowego kościoła ewangelickiego w Sopocie.
Nabywał i sprzedawał grunty we Wrzeszczu i Sopocie (okolice obecnych ul Kościuszki, Władysława IV, Lipowej, Dębowej oraz Bolesława Chrobrego). Przed 1884 wybudował w Sopocie przy Schulstrasse 29 (ul. Kościuszki) luksusową willę, po jej sprzedaży (1891, nabywcą był Eduard Herbst) w 1892 mieszkał przy Wollwebergasse 10 (ul. Tkacka). Od 1893 był właścicielem dużej willi w Sopocie przy Baedeckerweg 3 (ul. Władysława IV (willa Hestia)), zaprojektowanej dla niego przez Ernsta Reichenberga (1866–1930). Sprzedał ją po wybudowaniu w 1905 kolejnej sopockiej willi przy Charlottenstrasse 9 (ul. Dębowa).
30 III 1878 w Sopocie zawarł związek małżeński z Emmą Ludovicą Laurą (ur. 22 VII 1857 Gdańsk), córką rentiera Daniela Ludwiga Holtza z Berlina. Po jej śmierci ożenił się ponownie – 11 V 1895 roku w Sopocie z Marthą Olgą Emmą (ur. 26 IX 1868 Gdańsk), córką kupca Carla Wilhelma Krahna. Zmarł w swej willi w Sopocie, ojciec córek Anni i Ellinornie. Do 1945 był patronem sopockiej ulicy (Johannesstrasse, ul. Dębowa).
