ILIWICKA-DĄBROWSKA OLGA, pianistka, pedagog Wyższej Szkoły Muzycznej
| < Poprzednie | Następne > |
OLGA ILIWICKA-DĄBROWSKA (23 VII 1910 Łódź – 26 XII 1979 Poznań), pianistka, pedagog Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej (PWSM) z siedzibą w Sopocie (od 1982 Akademia Muzyczna w Gdańsku). Naukę muzyki rozpoczęła w dzieciństwie, po I wojnie światowej, od prywatnych lekcji fortepianu pod opieką pianisty Antoniego Dobkiewicza w Łodzi. W 1928, po uzyskaniu świadectwa maturalnego, kontynuowała ją w klasie fortepianu Jerzego Żurawlewa w Wyższej Szkole Muzycznej (WSM) im. Fryderyka Chopina w Warszawie. Uczelnię ukończyła w 1931 dyplomem wirtuozowskim z odznaczeniem.
Działalność jako pedagog rozpoczęła tuż po uzyskaniu dyplomu w 1932, obejmując klasę fortepianu w WSM w Warszawie. Klasę tę prowadziła nieprzerwanie do 1939. Jednocześnie była asystentką Jerzego Żurawlewa w WSM. Od 1931 prowadziła także działalność artystyczną. Debiutowała jako pianistka na łódzkiej scenie, grając wraz z orkiestrą symfoniczną. Udany debiut przyczynił się do rozpoczęcia szerszej działalności wykonawczej, która trwała przez całe lata 30. XX wieku, koncertowała także poza granicami kraju. Dwukrotnie wzięła udział w Międzynarodowym Konkursie Pianistycznym im. Fryderyka Chopina w Warszawie, w 1932 (nie uzyskując żadnej nagrody) i w 1937 (10 nagroda). W 1933 brała udział w Międzynarodowym Konkursie Muzycznym w Wiedniu, uzyskując dyplom uczestnictwa w II etapie. W 1934 jako pierwsza uczestniczyła w transmitowanym przez Polskie Radio prawykonaniu Koncertu fortepianowego Adama Tadeusza Wieniawskiego, bratanka Henryka Wieniawskiego. Okres wojny spędziła w Warszawie udzielając lekcji fortepianu oraz występując na konspiracyjnych koncertach. W czasie powstania warszawskiego została wywieziona do Niemiec, do pracy w fabryce amunicji, co negatywnie wpłynęło na stan jej rąk, skutkując uniemożliwieniem kontynuowania kariery pianistycznej na szerszą skalę.
Do Polski wróciła w 1945, do 1948 nauczała w Średniej Szkole Muzycznej w Toruniu. W latach 1948–1961 była wykładowczynią w PWSM w Sopocie, od 1949 do 1951 dziekanem Wydziału Instrumentalnego. Od 1961 pracowała w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Poznaniu, od 1965 kierownik Katedry Fortepianu i do 1979 dziekan Wydziału Instrumentalnego. Była członkiem komisji pedagogicznej Funduszu Stypendialnego im. Fryderyka Chopina oraz członkiem jury IX Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im. Fryderyka Chopina w Warszawie w 1975.
Odznaczona m.in. w 1969 Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, w 1967 otrzymała odznakę „Za Zasługi w Rozwoju Województwa Poznańskiego”, w 1970 nagrodę II stopnia Ministra Kultury i Sztuki za zasługi na gruncie muzycznej działalności dydaktyczno-wychowawczej.
Była dwukrotnie zamężna. Po raz pierwszy z artystą malarzem Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku Janem Wodyńskim, po rozwodzie wyszła za mąż za kompozytora, rektora PWSM w Gdańsku Floriana Dąbrowskiego. Razem z nim pochowana na Cmentarzu Junikowskim w Poznaniu.
