KERSKI BASIL, dyrektor Europejskiego Centrum Solidarności
| < Poprzednie | Następne > |
BASIL KERSKI (ur. 19 XI 1969 Gdańsk), dyrektor Europejskiego Centrum Solidarności (ECS). Pochodzi z polsko-irackiej rodziny, syn Marii z domu Kulczyckiej i Sabaha Kamil Khiry, absolwenta studiów medycznych w Gdańsku, nazwisko zmienił.
W 1975 uczęszczał do szkoły w Diwanii w Iraku, w latach 1976–1979 do Szkoły Podstawowej nr 78 w Gdańsku, w latach 1979–1982, z uwagi na pracę ojca w szpitalu, do szkoły podstawowej w Berlinie-Tempelhof. W 1989 absolwent Askanische Oberschule w Berlinie-Tempelhof, w 1993 Freie Universität Berlin (Wolny Uniwersytet w Berlinie), ukończył studia z zakresu politologii.
W latach 1991–1994 był asystentem w Aspen Institute w Berlinie. W 1994–1996 był pracownikiem naukowym Instytutu Badawczego Niemieckiego Towarzystwa Polityki Międzynarodowej, w tym samym czasie, w ramach Literackiego Kolokwium w Berlinie, kierował projektem „Pejzaże przełomu. Postkomunistyczna rzeczywistość w literaturze Europy Środkowej i Wschodniej”. W latach 1997–1998 był referentem do spraw prasowych w Międzynarodowym Domu Pracy Twórczej „Künstlerhaus Schloss Wiepersdorf”. Od 1997 do 1998 w Centrum Badań Nauk Społecznych w Berlinie realizował projekt badawczy „Znaczenie inicjatyw pozarządowych dla rozwoju relacji polsko-niemieckich w latach 1945–1990”. W 1998 był także pracownikiem naukowym deputowanego Markusa Meckela, wiceprzewodniczącego komisji spraw zagranicznych, byłego ministra spraw zagranicznych Niemieckiej Republiki Demokratycznej.
W latach 1998–2010 pełnił funkcję dyrektora programowego Federalnego Związku Towarzystw Niemiecko-Polskich (FZTNP), organizacji zrzeszającej ponad 40 inicjatyw niemiecko-polskich. Od 1999 redaktor dwujęzycznego Magazynu Polsko-Niemieckiego Dialog, ukazującego się w Berlinie i Gdańsku. Od 2000 redaktor naczelny gdańskiego „Przegląd Politycznego”. W latach 2002–2005 wykładowca w Otto-Suhr-Institut na Wolnym Uniwersytecie w Berlinie, w 2011 wykładał w Instytucie Historii Uniwersytetu Humboldtów w Berlinie.
W latach 2009-2011 był członkiem Rady ECS, 1 III 2011 wygrał konkurs na dyrektora ECS. Wybór doprowadził do protestów (między innymi radnych Prawa i Sprawiedliwości z Sejmiku Województwa Pomorskiego) i do czasowego konfliktu z (promującym na to stanowisko Bogdana Lisa) Lechem Wałęsą, który zrezygnował z zasiadania w Radzie ECS I kadencji i co odwlekło do 4 V 2011 podpisanie kontraktu. Ponownie wybrany na stanowisko dyrektora ECS w 2014 i w 2017. Współkurator wielu wystaw historycznych w ECS, w tym wystawy stałej. Wraz z Pawłem Golakiem i Konradem Knochem współautor Katalogu wystawy stałej Europejskiego Centrum Solidarności (2014).
Autor między innymi prac Przebaczamy i prosimy o przebaczenie. Orędzie biskupów polskich i odpowiedź niemieckiego episkopatu z 1965 roku. Geneza. Kontekst. Spuścizna (razem z Robertem Żurkiem i Tomaszem Kycią, 2007)), Otwarta brama. Niemcy między zjednoczeniem a końcem stulecia (1999), Świadek i historyk. Rozmowy z Arno Lustigerem (razem z Joanną Vincenz, 2009). Wraz z Andrzejem St. Kowalczykiem wydał tom rozmów z Bohdanem Osadczukiem Wiek ukraińsko-polski (2007), z Dieterem Bingenem, Andrzejem Kaluzą i Peterem Oliverem Loewem współautor Polnische Spuren in Deutschland (Bonn, 2018), był także redaktorem antologii Realiści z wyobraźnią. Antologia „Kultury” 1976-2000 (2007).
Od 2005 członek jury polsko-niemieckiej Nagrody Dialogu FZTNP, której był inicjatorem, od 2009 członek jury nagrody Europejskiego Uniwersytetu Viadrina we Frankfurcie nad Odrą. Od 2016 członek zarządu polskiego PEN-Clubu, członek Rady Fundacji Allianz Na Rzecz Kultury w Europie i Rady Naukowej Fundacji „Mur Berliński” Senatu Miasta Berlina. W latach 2017–2021 przewodniczący Rady Naukowej francusko-niemiecko-polskiej Fundacji Genshagen, od 2019 wiceprzewodniczący Komitetu Akademickiego Domu Historii Europejskiej w Brukseli, od 2019 członek Rady Społecznej Rzecznika Praw Obywatelskich w Gdańsku.
Odznaczony między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (2005), Srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze Gloria Artis (2015), Krzyżem Rycerskim Orderu Lwa Finlandii (2015), Krzyżem Zasługi Orderu Zasługi Republiki Federalnej Niemiec (2016). Wyróżniony między innymi Nagrodą Jabłonowskiego Societas Jablonoviana Uniwersytetu Lipskiego (2005), Nagrodą honorową im. Georga Dehio (2007), Nagrodą Polonii Europejskiej „Polonicus” (2013), nagrodą Radiowa Osobowość Roku Radia Gdańsk (2015), Nagrodą im. Sergio Vieira de Mello – Wysokiego Komisarza ONZ do spraw Praw Człowieka (2018), Nagrodą im. Jerzego Turowicza (2019).
Mieszka w Gdańsku i w Berlinie. Ojciec Jana i Alexandra.
