KLOCKOWSKI JERZY, sportowiec, działacz
| < Poprzednie | Następne > |
JERZY KLOCKOWSKI (13 I 1940 Raczkowo, Wielkopolska – 27 II 2020 Otwock), sportowiec, lekkoatleta (rzut dyskiem, pchnięcie kulą) i rugbista. Absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu. W latach 1956–1957 lekkoatleta Zrywu Gdańsk, w 1958–1964 – Bałtyku Gdynia. W 1959 mistrz juniorów Wybrzeża w pchnięciu kulą, w tym samym roku mistrz Polski juniorów w kuli i w rzucie dyskiem. W 1960 w pchnięciu kulą zajął trzecie miejsce w mistrzostwach seniorów Wybrzeża (14,29) i w mistrzostwach Polski seniorów 11 miejsce w rzucie dyskiem (42,35) i w pchnięciu kulą (14,31).
W mistrzostwach Wybrzeża w 1963 i 1964 dwukrotnie był brązowym medalistą w rzucie dyskiem, w 1964 zajął również piąte miejsce w pchnięciu kulą. W październiku 1960 wystąpił w Kownie w reprezentacji Polski Północnej w spotkaniu z Litwą (168:164), zajął czwarte miejsce w rzucie dyskiem (41,66). W maju 1962 ustanowił nowy rekord Wybrzeża w rzucie dyskiem (51,89), w tym samym roku był też w tej dyscyplinie mistrzem Wybrzeża (46,50).
W 1962 mistrz CRZZ w rzucie dyskiem (50,64), 7 października tego roku poprawił własny rekord Wybrzeża (53,26). W lipcu 1962 wystąpił ponownie w reprezentacji Polski Północnej w spotkaniu ze Sztokholmem (z reprezentacją Szwecji, 57:59), zajął drugie miejsce w pchnięciu kulą (15,47). W 1963 trzykrotnie ustanawiał rekord okręgu gdańskiego w rzucie dyskiem (54,64; 55,74 i 59,72), był też mistrzem okręgu gdańskiego w rzucie dyskiem (54,50) i wicemistrzem w pchnięciu kulą (16,60 – rekord życiowy). Podczas memoriału imienia Kusocińskiego w 1963 w rzucie dyskiem zajął czwarte miejsce. W barwach Bałtyku Gdynia występował także w III-ligowym zespole piłki nożnej, II-ligowym zespole siatkarzy, w 1963 także w I-ligowym zespole piłki ręcznej.
Od 1962 pracował jako instruktor w sekcji lekkiej atletyki w GKS Wybrzeże Gdańsk, od 1965 był zawodnikiem tego klubu. W mistrzostwach Polski trzykrotnie zdobył brązowe medale w rzucie dyskiem: w 1965 (53,94), w 1966 (50,76) i 1967 (50,60), w 1969 zajął szóste miejsce (51,94). 1 V 1964 w tradycyjnym spotkaniu lekkoatletycznym Gdańsk – Sopot – Gdynia ustanowił rekord Wybrzeża w rzucie dyskiem (54,64, wyjątkowo wyprzedził Władysława Komara), wygrał też w pchnięciu kulą (15,76). 10 maja poprawił własny rekord w rzucie dyskiem (55,72 – rekord życiowy). W tym samym roku (1964) mistrz Wybrzeża w rzucie dyskiem (54,50) i wicemistrz w pchnięciu kulą (16,60). W 1965 był wicemistrzem Wybrzeża (za Władysławem Komarem) w pchnięciu kulą (15,97) i mistrzem w dziesięcioboju. W 1966 mistrz Wybrzeża w rzucie dyskiem (52,96) i brązowym medalista w pchnięciu kulą (15,74, za Władysławem Komarem i Edmundem Antczakiem). 28 VIII 1965 po raz kolejny wystąpił w reprezentacji Polski Północnej przeciwko Litwie (156,5:152,5), zajął drugie miejsce w rzucie dyskiem (52,72). W latach 1962–1967 czterokrotnie wystąpił w reprezentacji Polski, odnosząc jedno zwycięstwo. W GKS Wybrzeże dodatkowo także trenował piłkę ręczną, w 1966 był członkiem drużyny, która zdobyła mistrzostwo Polski w zespołach siedmioosobowych.
Jako uzupełnienie lekkoatletycznych treningów od 1963 uprawiał również w Lechii Gdańsk rugby i podnoszenie ciężarów (waga ciężka). Ostatecznie poświęcił się grze w rugby, od 1968 na stałe grając w zespole Lechii. W 1969 wraz z drużyną wywalczył brązowy medal w Mistrzostwach Polski, w 1970 zdobył z drużyną tytuł mistrza Polski, trzykrotnie – w 1971, 1971/1972 i 1972/1973 – tytuł wicemistrza Polski, w sezonach 1968/1969, 1973/1974 i 1976/1977 brązowe medale, w 1977 Puchar Polski (PP). Ogółem w zespole Lechii do zakończenia kariery w 1980 wystąpił w 175 spotkaniach (159 liga, 16 Puchar Polski), zdobywając 661 punktów (602 liga, 60 PP), grał w II linii młyna, pełnił funkcję kopacza (egzekutora rzutów karnych). Jako rugbista w latach 1970–1975 wystąpił 20 razy w reprezentacji Polski, zdobywając dla niej 53 punkty. Debiutował 5 IV 1970 w spotkaniu z Jugosławią (9:12).
Od 1969 do 1986 zatrudniony był w Lechii, początkowo jako organizator imprez, od 1977 – kierownik wyszkolenia, od 1984 – pełniący obowiązki dyrektora klubu. W latach 1972–1978 trenował zespół juniorów Lechii, z którym w 1976 zdobył tytuł wicemistrzów Polski. Był trenerem pierwszego zespołu seniorów w latach 1981–1982 (brązowy medal i wicemistrzostwo Polski) i jesienią 1986, w latach 1990–1991 prowadził kadetów Ogniwa Sopot, którzy dwukrotnie zdobyli Mistrzostwo Polski, w 1996 ponownie poprowadził zespół Lechii Gdańsk, który zdobył Mistrzostwo Polski i Puchar Polski. W latach 1986–1998 pracował jednocześnie jako starszy wykładowca w Studium Wychowania Fizycznego Uniwersytetu Gdańskiego. Od 22 XII 2006 członek Zarządu klubu piłkarskiego Polonia Warszawa, od 31 VII 2007 do 1 X 2008 prezes, od 25 IX 2008 do 27 VII 2012 ponownie członek Zarządu. Posiadał uprawnienia instruktora w tenisie ziemnym, od 1997 grał też w klubie w Tower Golf Club Gdynia.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1976), medalem Prezydenta Gdańska (2016), otrzymał odznakę „Za zasługi dla Gdańska” (1977), wyróżniony tytułami Mistrza Sportu (1965) i Zasłużony Mistrz Sportu oraz odznaką „Mistrz Sportu”. W 1996 wybrany przez Polski Związek Rugby najlepszym trenerem roku.
Żonaty był z Elżbietą (5 X 1940 – 14 IX 2019). Hospitalizowany w Szpitalu Marynarki Wojennej w Gdańsku, zmarł po przewiezieniu do szpitala w Otwocku. Pochowany 7 III 2020 obok żony w kolumbarium na cmentarzu Srebrzysko.
