KOMAR WŁADYSŁAW, sportowiec, olimpijczyk, aktor
| < Poprzednie | Następne > |
WŁADYSŁAW KOMAR (11 IV 1940 Kowno – 17 VIII 1998 szosa Międzyzdroje–Szczecin koło Przybiernowa, wypadek samochodowy), sportowiec, czternastokrotny mistrz Polski w pchnięciu kulą (w latach 1966–1973 i 1975–1978), trzykrotny olimpijczyk, aktor. Pochodził z litewskiej rodziny ziemiańskiej herbu własnego, syn Wandy Jasieńskiej (27 VII 1910 – 28 XII 1988), w latach 1930–1933 trzykrotnej mistrzyni i czterokrotnej rekordzistki Polski w pchnięciu kulą, i Władysława Komara-Zaborzyńskiego (11 XI 1910 – 20 VI 1944), zawodnika AZS Poznań (między innymi w 1933 brązowego medalisty w zimowych Mistrzostwach Polski w pchnięciu kulą), od 1934 członka polonijnego klubu Sparta Kowno, reprezentanta Litwy w biegu na 110 m przez płotki i skoku wzwyż (VII miejsce na Mistrzostwach Europy w 1934).
Po śmierci ojca, członka Armii Krajowej, zamordowanego przez litewskich faszystów, od 1944 przebywał z matką w Białymstoku, następnie w Poznaniu. Po pobycie w sierocińcu, gdzie został oddany z powodu trudności finansowych, przeniósł się na Wybrzeże. W 1960 ukończył Liceum Ogólnokształcące w Pruszczu Gdańskim, a w 1974 Akademię Wychowania Fizycznego w Poznaniu, uzyskując stopień magistra wychowania fizycznego (specjalność sport).
Karierę sportową rozpoczął w 1955 w Lechii Gdańsk, trenując boks (w wagach od koguciej do ciężkiej). Do 1960 stoczył 76 walk, z czego 12 przegrał. W październiku 1958 zadebiutował w reprezentacji Polski juniorów w meczu z NRD, wygrywając dwie walki w wadze ciężkiej. Zrezygnował z boksu po ciężkim nokaucie, którego doznał 14 VI 1958 w walce z Giorgiem Masteghinem podczas meczu reprezentacji juniorów z Włochami. Próbował sił w innych dyscyplinach; był mistrzem Warszawy juniorów w skokach do wody, sukcesy odnosił też w podnoszeniu ciężarów. W listopadzie 1960 z zespołem Lechii zdobył tytuł mistrza Wybrzeża w tej dyscyplinie, wygrywając w wadze ciężkiej z rezultatem 317,5 kg (97,5 + 95 + 125), co w trójboju i poszczególnych konkurencjach dało indywidualne mistrzostwo juniorów Wybrzeża, a w trójboju i wyciskaniu rekord okręgu seniorów.
Za namową Sławomira Zieleniewskiego zainteresował się lekkoatletyką, głównie pchnięciem kulą. W latach 1959–1960 był zawodnikiem Skry Warszawa (najlepsze roczne wyniki: 1959 – 13,20 m; 1960 – 15,48 m), następnie powrócił do Lechii. Jako jej zawodnik 1 V 1961 na stadionie w Sopocie ustanowił rekord Wybrzeża i rekord Polski młodzików w pchnięciu kulą (16,26 m). W meczu o mistrzostwo I ligi lekkoatletycznej 21 V 1961 zajął IV miejsce w biegu na 110 m przez płotki (16,2 s), był drugi w skoku wzwyż (180 cm), trzeci w trójskoku (14,01 m) i pierwszy w pchnięciu kulą (15,40 m). W czerwcu 1961 został mistrzem seniorów Wybrzeża w pchnięciu kulą (15,43 m) i brązowym medalistą Mistrzostw Wybrzeża w skoku wzwyż (185 cm). Podczas indywidualnych Mistrzostw Polski zdobył brązowy medal w pchnięciu kulą (16,55 m), a startując po raz pierwszy w Memoriale Janusza Kusocińskiego zajął w tej konkurencji VI miejsce (16,33 m).
W maju 1962 ponownie został mistrzem Wybrzeża w pchnięciu kulą, ustanawiając rekord okręgu (17,48 m). W czerwcu w Memoriale Janusza Kusocińskiego zajął IV miejsce, poprawiając rekord Wybrzeża (18,10 m). W lipcowych Mistrzostwach Polski zdobył srebrny medal (17,89 m). W 1962 roku wziął też udział w Mistrzostwach Europy w Belgradzie, na których z wynikiem 18,00 m zajął IV miejsce. W tym czasie sporadycznie występował też w drużynie piłkarzy ręcznych Lechii (między innymi 15 I 1962 w meczu z AZS Gdańsk, w którym strzelił dwie bramki).
5 V 1963 na zawodach w Olsztynie ustanowił rekord Polski seniorów w pchnięciu kulą (18,60 m). Podczas zawodów o drużynowe mistrzostwo I ligi (1–2 VI 1963) wygrał zawody w trójskoku (14,35 m), rzucie dyskiem (49,15 m), pchnięciu kulą (17,68 m) i skoku w dal (6,98 m). W sierpniu zdobył tytuł Mistrza Polski w pchnięciu kulą (18,63), a na zawodach w Sopocie ustanowił rekord Polski w dziesięcioboju (6597 punktów). Jako reprezentant sekcji podnoszenia ciężarów Lechii Gdańsk został mistrzem Polski w sześcioboju w wadze ciężkiej. W przerwie zimowej w sezonie 1963/1964 grał w drużynie piłkarzy ręcznych Bałtyku Gdynia. Podczas grudniowego meczu z Lechią za znokautowanie przeciwnika otrzymał karę trzymiesięcznej dyskwalifikacji z rocznym zawieszeniem.
W 1964 został mistrzem Wybrzeża w pchnięciu kulą (18,65 m) i wicemistrzem w rzucie dyskiem (46,61 m). W lipcu zdobył mistrzostwo Polski w pchnięciu kulą (18,78 m), po czym przeszedł do zespołu Wybrzeża Gdańsk. Jako zawodnik tego klubu w sierpniu zajął trzecie miejsce w Memoriale Janusza Kusocińskiego. Ze względu na przedłużające się formalności związane ze zmianą barw klubowych w październiku wystąpił jako niestowarzyszony na Igrzyskach Olimpijskich w Tokio. W eliminacjach uzyskał odległość 18,05 m (przy minimum kwalifikacyjnym wynoszącym 17,80 m), a w finale zajął IX miejsce z wynikiem 18,20 m (zwycięzca osiągnął 20,33 m).
W marcu 1965 ustanowił kolejny rekord Polski w pchnięciu kulą (18,75 m), został też mistrzem Wybrzeża (okręgu) w tej konkurencji (18,20 m) oraz w rzucie dyskiem (47,17 m). W lipcu za złamanie przepisów dewizowych został zdyskwalifikowany na trzy miesiące i wykluczony z reprezentacji Polski. Otrzymał też zakaz startów poza granicami kraju, dlatego nie wziął udziału w indywidualnych Mistrzostwach Polski. Powrócił do treningów bokserskich. 23 X 1965 wystąpił w barwach Wybrzeża Gdańsk w towarzyskim spotkaniu z Dynamem Lipsk (14:6), w którym przegrał walkę w wadze ciężkiej z Meyerem przez poddanie w drugiej rundzie. Lokalna prasa bardzo surowo oceniła ten występ, uznając go za wątpliwą reklamę jego osoby.
Z powodu braku w Wybrzeżu Gdańsk sekcji podnoszenia ciężarów nadal trenował i występował w drużynie Lechii. W 1965 został drużynowym mistrzem Wybrzeża (okręgu); zajął I miejsce w trójboju olimpijskim w wadze ciężkiej, ustanawiając rekord życiowy (385 kg). W maju 1966 pobił rekordy Wybrzeża (okręgu) w wadze ciężkiej w rwaniu (127,5 kg) i trójboju (400 kg), zostając pierwszym zawodnikiem regionu, który osiągnął próg 400 kg.
W czerwcu 1966 został mistrzem Wybrzeża (okręgu) w pchnięciu kulą, ustanawiając przy okazji kolejny rekord Polski (19,61 m). W sierpniu znów sięgnął po tytuł mistrza Polski (19,16 m).
W latach 1966–1973 był zawodnikiem Gwardii Warszawa, a w okresie 1974–1980 Polonii Warszawa. Ze sportem gdańskim łączyły go jeszcze występy w zespole rugby Lechii (zadebiutował 12 XI 1967 w meczu Skra Warszawa – Lechia, zakończonym wynikiem 12:3). Jako zawodnik Gwardii brał udział w Igrzyskach Olimpijskich w Meksyku w 1968, na których zajął VI miejsce w pchnięciu kulą (19,28 m), oraz w Monachium w 1972, gdzie zdobył złoty medal (21,18 m). Uczestnik Mistrzostw Europy w 1966 w Budapeszcie (brązowy medal z wynikiem 18,68 m), w 1971 w Helsinkach (brązowy medal z wynikiem 20,04 m) i w 1974 w Rzymie (VI miejsce z wynikiem 19,82 m). Był uczestnikiem finałów Pucharów Europy w 1977 w Kijowie (V miejsce), w 1978 w Helsinkach (V miejsce) i w 1979 w Turynie (VII miejsce). Startował w halowych Igrzyskach Europejskich w 1967 w Pradze (brązowy medal), w 1968 w Madrycie (srebrny medal) oraz w halowych Mistrzostwach Europy w 1971 w Sofii (IV miejsce), w 1972 w Grenoble (srebrny medal), w 1977 w San Sebastian (brązowy medal) i w 1978 w Mediolanie (srebrny medal). Karierę sportową zakończył w 1980 roku.
W reprezentacji Polski wystąpił 45 razy w latach 1961–1979 (46 startów, 23 zwycięstwa), 16 razy poprawiał rekord Polski w pchnięciu kulą. W tej konkurencji jego rekord życiowy wynosił 21,19 m (17 VIII 1974), w rzucie dyskiem 49,98 m (9 VIII 1964), a w dziesięcioboju 6597 punktów (11 VI 1966).
Po zakończeniu kariery sportowej prowadził w Warszawie restaurację i bar. 26 I 1983 złożył egzaminy przed Państwową Komisją Egzaminacyjną, uzyskując prawo występów jako artysta kabaretowy. Występował też w filmach, grając role drugoplanowe, między innymi w wyróżnionych dwoma Cezarami i nominowanych do Oskara Piratach Romana Polańskiego (1986). W 1991 wydał Alfabet Władysława Komara. Sportowcy, artyści, prominenci, a rok później opublikowano jego wspomnieniowy wywiad-rzekę Wszystko porąbane. W 1991 z listy Polskiej Partii Przyjaciół Piwa i w 1993 z listy Samoobrony Andrzeja Leppera bezskutecznie ubiegał się o mandat posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej.
29 III 1998 w sali AZS AWF Gdańsk wziął udział w V Mistrzostwach Weteranów i w X Festiwalu Skoku o Tyczce im. Walentego Wejmana. W pchnięciu kulą w kategorii wiekowej 55–59 lat zajął II miejsce (3,00 m), w skoku o tyczce zaliczył wysokość 150 cm.
Zasłużony Mistrz Sportu, odznaczony między innymi złotym i srebrnym medalem „Za Wybitne Osiągnięcia Sportowe”, Złotym Krzyżem Zasługi i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (w 1998, pośmiertnie), medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018).
Od 1969 do 1973 był żonaty z Małgorzatą (ur. 1942), córką przewodniczącego Rady Państwa Mariana Spychalskiego, kostiumografką i scenografką, od 1977 z Marią Szot (1950–2008), z którą miał syna Mikołaja (ur. 1977). Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
