LECHOWSKI HENRYK, redaktor naczelny Radia Gdańsk
| < Poprzednie | Następne > |
HENRYK LECHOWSKI (3 XI 1923 Bydgoszcz – 6 I 2014 Gdynia), dziennikarz, redaktor naczelny Rozgłośni Polskiego Radia w Gdańsku. Wnuk Józefa i Rozalii z domu Lechowskiej, syn Jana Małolepszego (ur. 4 VI 1894 Mierucin, pow. Inowrocław), odznaczonego Krzyżem Żelaznym za udział w walkach w armii niemieckiej podczas I wojny światowej, uczestnika Powstania Wielkopolskiego, odznaczonego Wielkopolskim Krzyżem Powstańczym, i Wiktorii z domu Gwincińskiej (ur. 27 XI 1892 Młyny, pow. Inowrocław). W 1957, z uwagi na ujawnienie uzyskania przez ojca niemieckiego odznaczenia, zmienił nazwisko na rodowe swojej babki. Absolwent Wydziału Prawa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (1951).
W latach 1950–1953 kierownik redakcji społeczno-ekonomicznej, następnie zastępca redaktora naczelnego Rozgłośni Polskiego Radia w Bydgoszczy. Od 1954 pracował w Rozgłośni Polskiego Radia w Gdańsku: w latach 1954–1963 zastępca redaktora naczelnego, w 1963–1968 redaktor naczelny (z racji funkcji w latach 1963–1964 podlegała mu także Telewizja Gdańsk), w 1968–1977 komentator, w 1977–1987 szef redakcji publicystyki, w 1987–1991 zastępca redaktora naczelnego.
Publicysta specjalizujący się w tematyce międzynarodowej, autor reportaży z obu państw niemieckich oraz Szwecji. Po podpisaniu w 1976 przez prezydenta Gdańska Andrzeja Kaznowskiego i nadburmistrza Bremy Hansa Koschnicka umowy o partnerskiej współpracy obu miast, od 1978, wspólnie z Radio Bremen organizował i prowadził dwugodzinne audycje transmitowane na przemian z obu miast, co było wówczas sukcesem organizacyjnym i merytorycznym, odmieniającym oblicze gdańskiego nadawcy. W latach 1983–1993 prezentował słuchaczom bremeńskiego radia cykliczne komentarze na temat aktualnych problemów Pomorza i Polski. W Radiu Gdańsk komentował wydarzenia na Wybrzeżu w audycji „Trybuna Regionalna”, a w TV Gdańsk w „Kropce nad i”. Na łamach „Dziennika Bałtyckiego” uprawiał publicystykę polityczną. Autor książek: Agent Abwehry (1968) i Twarz szpiega (1978 i 1982), a także licznych słuchowisk, między innymi Siedem łyków słodkiej wody i Myślowa ścieżka Adenauera.
W latach 1951–1982 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich, wieloletni rzecznik dyscyplinarny Oddziału Morskiego. Od 1982 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. W latach 80. XX wieku mistrz Polski dziennikarzy w tenisie.
Odznaczony między innymi Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1985), Krzyżem Kawalerskim OOP (1965), złotą odznaką „Zasłużony Pracownik Morza”, odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”. Czterokrotny laureat nagrody I stopnia przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji za publicystykę międzynarodową: za tematykę skandynawską i niemiecką (1974, 1976 i 1982) oraz za cykl programów „Trybuna Regionalna” (1977).
Żonaty był z Ireną Anną Marią z domu Gierka (9 II 1924 Bydgoszcz – 18 XII 2011 Gdańsk), córką Stanisława (ur. 20 III 1898 Myślenice), żołnierza Legionów Polskich i majora piechoty WP, zamordowanego 9 IV 1940 w Katyniu, i Łucji z domu Urbanowskiej. Pracowała jako sekretarka w Urzędzie Miejskim w Gdańsku, następnie była kierowniczką działu w Okręgowym Urzędzie Jakości i Miar, w latach 1961-1965 oraz 1965-1969 członkinią Dzielnicowej Rady Narodowe Gdańsk–Śródmieście. Ojciec Jacka (ur. 12 IV 1952 Gdańsk), zawodnika juniorów Klubu Sportowego Gedania w wioślarstwie, studenta weterynarii Wyższej Szkoły Rolniczej w Olsztynie (studiów nie ukończył), technologa w Rafinerii Gdańskiej, od 1988 w Niemczech, gdzie uzyskał licencjat menadżera przedsiębiorstw przemysłowych i administratora sieci komputerowych, oraz Piotra (ur. 16 IV 1954 Gdańsk), także pracownika Rafinerii, następnie marynarza.
Pochowany 13 I 2014 w grobie rodzinnym na Cmentarzu Komunalnym w Gdyni-Witominie.
