LIEK ERWIN, lekarz
| < Poprzednie | Następne > |
ERWIN LIEK (13 V 1878 Löbau (Lubawa), powiat Iława – 12 II 1935 Berlin), lekarz, chirurg, ginekolog, dyrektor gdańskiego Towarzystwa Przyrodniczego. W latach 1896–1902 studiował medycynę na uniwersytetach we Freiburgu Bryzgowijskim i Królewcu, gdzie od 1902 doktor medycyny. Po studiach przez rok lekarz na niemieckich statkach pasażerskich pływających na liniach do Togo, Kamerunu, Ameryki Południowej i Północnej. Następnie asystent w klinikach chirurgicznych w Wiesbaden i Greifswaldzie.
Od 1908 w Gdańsku, asystent na oddziale chirurgicznym Szpitala Miejskiego przy Sandgrube (ul. Rogaczewskiego). W latach 1914–1932 właściciel prywatnej kliniki chirurgicznej i chorób kobiecych przy Sandgrube 38/40, tam też mieszkał. W czasie I wojny światowej zmobilizowany, w latach 1914–1916 chirurg w lazaretach polowych na froncie wschodnim i zachodnim, w 1916–1919 chirurg w lazaretach w Kwidzynie i Grudziądzu, po czym wrócił do swojej praktyki w Gdańsku. Od 1925 publicysta, odrzucający państwowy system ubezpieczeń zdrowotnych, od 1926 popierał eugenikę i eutanazję przebywających w klinikach osób niepełnosprawnych umysłowo, epileptyków itp. wobec faktu, że zdrowi obywatele byli bezdomni lub bezrobotni. W 1928 założył ogólnomedyczne czasopismo Hippokrates, które odrzucało m.in. leki homeopatyczne oraz tzw. zdrowe odżywianie i skupiało lekarzy, historyków medycyny o bardzo skrajnych poglądach. Mimo że nie był członkiem NSDAP, narodowi socjaliści w 1933 przyjęli jego poglądy i postulaty reform jako wzór „odnowy” niemieckiego stanu lekarskiego, a jego czasopismo stało się w 1936 oficjalnym organem Reichsarbeitsgemeinschaft für eine Neue Deutsche Heilkunde (Grupa Robocza Rzeszy ds. Nowej Medycyny Niemieckiej).
W latach 1926–1928 był dyrektorem gdańskiego Towarzystwa Przyrodniczego. Od 1928 do 1932 większość czasu spędzał w podróżach po świecie. Chory na serce, od 1932 mieszkał w Berlinie, poświęcając się całkowicie pisarstwu. Był autorem wspomnień oraz rozważań o etyce lekarskiej Der Arzt um seine Sendung (Lekarz o swojej misji, 1926), Am Kamin (1935), także autorem wielu artykułów w prasie medycznej.
Pochowany na cmentarzu Friedhof Heerstraße w Berlinie–Westend. Po jego śmierci klinikę uniwersytecką w Berlinie-Reinickendorf nazwano jego imieniem (w 1945 wróciła do nazwy poprzedniej Humboldt–Krankenhaus (Szpital im. Humboldta)).
Bibliografia:
„Danziger Neueste Nachrichten”, 13 I 1935 (nekrolog).
Altpr. Biographie, t. 1, s. 397.
