LORENZ TADEUSZ ZYGMUNT, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
TADEUSZ ZYGMUNT LORENZ (21 I 1906 Drohobycz, Ukraina – 3 I 1986 Wrocław), chirurg ze specjalizacją I (1935) i II stopnia (1938) z urologii, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku. Absolwent liceum w Stanisławowie. Po uzyskaniu matury w 1926 podjął studia lekarskie na Uniwersytecie im. Jana Kazimierza we Lwowie. W 1933 otrzymał tytuł lekarza nauk medycznych i podjął pracę w Szpitalu Państwowym Świętego Łazarza w Krakowie. Od 1934 pracował na stanowisku asystenta w uniwersyteckiej Klinice Ginekologii i Położnictwa we Lwowie, od 1935 w Państwowym Szpitalu Powszechnym we Lwowie, na Oddziale Urologicznym. Od 1938 doktor nauk medycznych i adiunkt w tym szpitalu, od 1944 jego ordynator.
Od 1944 do 1946 pracował jako urolog i ordynator Szpitala Powiatowego w Dąbrowie Tarnowskiej. W latach 1946–1947 był współorganizatorem Oddziału Urologicznego Szpitala Miejskiego w Gdyni oraz tamtejszej Przychodni Urologicznej w Pogotowiu Portowym. W 1947 został kierownikiem Oddziału Urologicznego w Klinice Chirurgicznej Akademii Lekarskiej w Gdańsku (od 1950: AMG). Od 1950 pracował w I Klinice Chirurgicznej Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 AMG, od 1953 w III Katedrze i Klinice Chirurgicznej w Państwowym Szpitalu Klinicznym nr 3 AMG. Od 1954 docent, od 1958 profesor nadzwyczajny (tytularny).
Po opuszczeniu Gdańska do emerytury w 1976 był kierownikiem Kliniki Urologii Instytutu Chirurgii Akademii Medycznej we Wrocławiu. Od 1969 profesor zwyczajny. W latach 1962–1965 był prodziekanem Wydziału Lekarskiego, 1965–1967 dziekanem Wydziału Lekarskiego.
Badał schorzenia nowotworowe, kamicę moczową, wady rozwojowe układu moczowo-płciowego. Uważany za polskiego prekursora w miejscowym stosowaniu borowiny w leczeniu zapalnych schorzeń gruczołu krokowego, metod chemioterapii w miejscowym leczeniu kamicy nerkowej oraz w operacyjnym leczeniu wad rozwojowych narządu moczowego. Był autorem licznych publikacji naukowych, między innymi Uszkodzenie moczowodów podczas zabiegów ginekologicznych („Ginekologia Polska” 1964), Rola ciał rakotwórczych w leczeniu złośliwych i łagodnych nowotworów stercza („Polski Przegląd Chirurgiczny” 1954, nr 5), rozdziałów „Kamica moczowa”, „Operacyjne uszkodzenie narządu moczowego”, „Podstawowe zagadnienia balneologii urologicznej” (Zarys urologii, 1970).
Członek Międzynarodowego Towarzystwa Urologicznego i współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Urologicznego (1948), wieloletni prezes Oddziału Gdańsko–Pomorskiego, członek Zarządu Głównego, przewodniczący Oddziału we Wrocławiu w latach 1958–1976, przewodniczący Zarządu Głównego (1958–1960) i członek honorowy tegoż związku (1974). Należał do Towarzystwa Chirurgów Polskich i Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. W latach 1972–1975 był członkiem Rady Naukowej Instytutu Balneoklimatycznego w Poznaniu, od 1950 roku Komitetu Redakcyjnego czasopisma „Urologia Polska”.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej, brązowym Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1962) i 30-lecia Polski Ludowej (1982). Otrzymał również odznakę za wzorową pracę w służbie zdrowia, Zasłużony Pracownik Służby Zdrowia, Zasłużony dla Dolnego Śląska.
