MANCZARSKI STANISŁAW, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
STANISŁAW MANCZARSKI (7 III 1901 Pszczonów, powiat łowicki – 16 XI 1963 Gdańsk), medyk sądowy, rektor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn Kacpra (1875 – 1930 Warszawa) i poślubionej 30 I 1896 w Warce Stanisławy Antoniny Katarzyny z domu Markiewicz (ur. 1878). Wnuk Józefa (15 III 1844 Warka – 19 III 1926 Warka), powstańca styczniowego 1863, patrona ulicy w Warce. Kuzyn Stefana (30 V 1899 Warszawa – 17 XI 1979 Warszawa), inżyniera, wynalazcy, profesora Politechniki Warszawskiej, dyrektora Zakładu Geofizyki Polskiej Akademii Nauk, sekretarza naukowego Komitetu Międzynarodowej Współpracy Geofizycznej, autorem prac z zakresu geofizyki, radioastrologii i heliofizyki.
W 1920 absolwent Gimnazjum im. Stanisława Staszica w Warszawie. W latach 1920–1926 studiował na uniwersytecie w Warszawie, w 1926 uzyskał tytuł zawodowego lekarza (doktora wszech nauk lekarskich). Jeszcze w czasie studiów rozpoczął pracę jako asystent i starszy asystent w uniwersyteckim Zakładzie Medycyny Sądowej, od 1938 doktor habilitowany i docent medycyny sądowej. W 1939 przebywał na stypendium we Francji i Włoszech, po powrocie był biegłym przy Sądzie Apelacyjnym w Warszawie. Podczas II wojny światowej, w okresie powstania warszawskiego, lekarz internista w szpitalu polowym zorganizowanym w szkole przy ul. Piusa XI, następnie w Szpitalu Polowym przy ul. Mariańskiej, po powstaniu jeniec Stalagu IV B Zeithain (Saksonia), pracował w tamtejszym lazarecie. Po zakończeniu wojny był ordynatorem szpitala w Toruniu, następnie powrócił do Warszawy i był adiunktem Zakładu Medycyny Sądowej.
Od 1946 w Gdańsku, pracował w Akademii Lekarskiej i następnie w AMG. Zorganizował Katedrę Medycyny Sądowej i był jej kierownikiem. Od września 1948 do kwietnia 1951 był dziekanem Wydziału Lekarskiego, 1956–1962 (przez dwie kadencje) rektorem AMG. Zorganizował służbę sądowo-lekarską w województwie gdańskim.
W pracy naukowej do 1939 koncentrował się na konsekwencjach uszkodzeń postrzałowych, ran kłutych, tężca, uduszenia i na problematyce samobójstw. Monografia Uszkodzenia postrzałowe – broń palna, amunicja, identyfikacja broni palnej, ocena sądowo-lekarska (1938) była powszechnie cytowana w piśmiennictwie światowym. Po 1945 zajmował się głównie organizacją orzecznictwa sądowo-lekarskiego i ubezpieczeniowego, opracował projekt nauczania medycyny sądowej w Polsce, analizą sądowo-lekarską przyczyn wypadków drogowych. W 1954 opublikował podręcznik Medycyna sądowa w zarysie (cztery wydania). Członek Komisji Medycyny Sądowej przy Radzie Naukowej Ministerstwa Zdrowia, Międzynarodowej Akademii Medycyny Sądowej i Społecznej w Brukseli oraz członek założyciel Polskiego Towarzystwa Medycyny Sądowej i Kryminalnej.
Od 1927 żonaty z Aleksandrą Heleną z domu Wojciechowską (10 XI 1901 Podolin – 20 I 1964 Gdańsk), lekarza-okulisty, w czasie powstania warszawskiego wraz z mężem w Szpitalu Polowym przy ul. Mariańskiej, następnie w Stalagu IV B Zeithain, po wojnie w przychodni kolejowej w Gdańsku, ojciec Hanny Marii (19 I 1930 Warszawa – 11 I 1993 Gdańsk). Pochowani w grobie rodzinnym w Kwaterze Profesorów na cmentarzu Srebrzysko.
