MILEWSKI BERNARD, radny, działacz gdańskiej Polonii, patron gdańskiej ulicy
| < Poprzednie | Następne > |
BERNARD MILEWSKI (26 VII 1895 Semlin Wielki koło Starogardu Gdańskiego – 2 VII 1967 Gdańsk), działacz społeczno-polityczny, patron gdańskiej ulicy. Syn Mateusza, robotnika kolejowego. W latach 1906–1907 jako uczeń szkoły powszechnej w Kleszczewie był uczestnikiem strajku szkolnego przeciwko wprowadzeniu nauki religii w języku niemieckim, następnie tamże uczył się zawodu kowala.
W Gdańsku od 1913, pracował jako robotnik początkowo w Stoczni Klawittera, podczas I wojny światowej w Stoczni Cesarskiej ( Stocznia Królewska). Od początku włączył się w działalność polskich organizacji: od 1913 był członkiem Zjednoczenia Zawodowego Polskiego (ZZP), od 1914 Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”. Po I wojnie światowej działał aktywnie w reaktywowanym ZZP, w okresie 1919–1939 był wiceprezesem. W latach 1918–1919 współpracował z Podkomisariatem Naczelnej Rady Ludowej w Gdańsku, prowadził w terenie agitację za przyłączeniem Pomorza do Polski, następnie przeciwko wywozowi przez Niemców mienia z ziem, które przypadły Polsce. 8 I 1920 wybrany został sekretarzem Towarzystwa Śpiewaczego Lutnia w Gdańsku.
Po powstaniu II Wolnego Miasta Gdańska (WMG) zatrudniony w Dyrekcji Kolei (po jej przeniesieniu w 1933 do Torunia pracował w Gdańskim Biurze Polskich Kolei Państwowych). W latach 1920–1923 był radnym Gdańska, kilkakrotnie bez powodzenia kandydował do Volkstagu. Od 1921 członek Gminy Polskiej. Zwolennik jedności polskich organizacji w II WMG, członek zarządu powstałej w 1937 Gminy Polskiej Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku. Współzałożyciel Gdańskiej Macierzy Szkolnej i Towarzystwa Śpiewaczego Moniuszko, z żoną Jadwigą do 1926 członkowie Towarzystwa Śpiewu Kościelnego Cecylia w Gdańsku, następnie Towarzystwa Śpiewu Kościelnego Cecylia w Gdańsku- Nowym Porcie. Podczas II wojny światowej w Warszawie, działał w konspiracji (zajmował się kolportażem prasy podziemnej).
Jego dwaj synowie: Tadeusz (ur. 1920 Gdańsk) i Kazimierz (ur. 1921 Gdańsk), walcząc w Batalionie „Zośka”, polegli 22 VIII 1944 w powstaniu warszawskim. W Gdańsku ponownie od 4 IV 1945; podjął pracę w Oddziale Ruchowo-Handlowym PKP w Gdańsku, następnie pracował w Gdyni, w oddziale przewozów. Członek Polskiej Partii Robotniczej, następnie Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (pełnił m.in. w miejscach pracy funkcję sekretarza oddziałowej organizacji partyjnej). Po zamieszkaniu w Sopocie, w okresie 1946–1947 radny tego miasta. Był członkiem komitetu organizacyjnego odbytego 20 X 1946 Zjazdu i Kongresu Polaków Autochtonów Województwa Gdańskiego, Byłych Członków Gminy Polskiej Związku Polaków w Gdańsku i Członków Związku Polaków w Niemczech (zob. weryfikacja narodowościowa po II wojnie światowej). Działał w Towarzystwie Rozwoju Ziem Zachodnich, w chwili śmierci był sekretarzem Zarządu Miejskiego tego towarzystwa w Gdańsku.
W 1957 odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski. Od 28 IX 1971 patron ulicy w Gdańsku- Oliwie. Pochowany na cmentarzu komunalnym w Sopocie.
