MINC TADEUSZ, aktor, reżyser
| < Poprzednie | Następne > |
TADEUSZ MINC (4 II 1924 Łódź – 28 II 1992 Warszawa), aktor, reżyser, kierownik artystyczny teatrów. W czasie II wojny światowej osadzony w getcie łódzkim, w 1944 wywieziony do Oświęcimia, Brzezinki i Gross Rosen. W latach 1945–1946 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Łódzkiej, po rezygnacji zdał w 1946 na Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Łodzi (ukończył w 1949). W latach 1947–1967 był aktorem teatrów w Łodzi, debiutując w 1947 w Fircyku w zalotach Franciszka Zabłockiego w reżyserii Zofii Modrzewskiej w Teatrze Powszechnym Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego. Związany z Grupą Młodych Aktorów, która zainicjowała w 1949 utworzenie łódzkiego Teatru Nowego. Od 1962, nie rezygnując z aktorstwa, zajął się reżyserią. Współpracował z teatrami Warszawy, Krakowa, Poznania i Wrocławia.
W latach 1967–1969 był kierownikiem artystycznym w Teatrze Wybrzeże. Wyreżyserował tutaj Ryszarda III Williama Shakespeare’a (1968) z Krzysztofem Wieczorkiem w roli tytułowej, Ostatnie dobranoc Armstronga Johna Ardena (1969) z Haliną Winiarską i Andrzejem Szalawskim. Najwybitniejsze jego spektakle to Matka Stanisława Ignacego Witkiewicza (1969) z Haliną Winiarską w roli tytułowej Matki Janiny Węgorzewskiej oraz Tragedia o bogaczu i Łazarzu gdańskiego Anonima (27 IX 1969) z Krzysztofem Wieczorkiem – bogaczem i Henrykiem Bistą – Łazarzem, z wielopoziomową scenografią Mariana Kołodzieja, którą obejrzało przeszło 40 000 widzów przy niezmiennym aplauzie widowni.
W 1969 na zaproszenie Adama Hanuszkiewicza wyjechał do Warszawy. W latach 1975–1987 z powodzeniem wprowadzał polską, awangardową dramaturgię na sceny jugosłowiańskie, wystawiając Matkę Witkacego, Ślub Witolda Gombrowicza, Białe małżeństwo i Pułapkę Tadeusza Różewicza oraz Emigrantów Sławomira Mrożka w Teatrze Narodowym (Narodno Pozorište) w Belgradzie i Teatrze Kameralnym 55 w Sarajewie.
Do Teatru Wybrzeże powrócił po latach, by wyreżyserować własną adaptację Opętanych Witolda Gombrowicza (26 IV 1987) z Dorotą Kolak. Wyreżyserował 14 spektakli telewizyjnych, za spektakl „Panna Julia” Strindberga w 1969 wyróżniony został Orderem Stańczyka, przyznawanym przez miesięcznik „Litery”. W 1969 uhonorowany Medalem Stolema. Odznaczony między innymi Srebrnym (1952) i Złotym (1955) Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1977) i Medalem 40-lecia PRL (1986). Pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie.
