MODZELEWSKA-RYBICKA MAGDALENA, działaczka opozycji demokratycznej
| < Poprzednie | Następne > |
.JPG)
MAGDALENA MODZELEWSKA-RYBICKA (3 XI 1954 Gdańsk – 23 V 2016 Gdańsk), działaczka opozycji demokratycznej. Córka Edwarda (20 IX 1929 – 28 IX 2017 Gdańsk) i Władysławy (15 VI 1923 – 11 XI 2008 Gdańsk). W latach 1973–1978 studiowała polonistykę na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Gdańskiego, magister od 1981. W okresie 1979–1980 nauczycielka w szkole podstawowej w Gdańsku, następnie bibliotekarka w Bibliotece Głównej Akademii Medycznej (zob. Gdański Uniwersytet Medyczny), pod naciskiem Służby Bezpieczeństwa nie przedłużono z nią umowy o pracę.
Od 1. połowy lat 70. XX wieku związana z Ruchem Światło i Życie, następnie z duszpasterstwem akademickim, od 1976 zaangażowana w tworzenie i rozwój drugiego obiegu wydawniczego (od przepisywania Komunikatów Komitetu Obrony Robotników na maszynach do pisania na tzw. przebitkach do organizacji prac edytorskich i wydawniczych dla pisma „Bratniak” i Wydawnictwa Młoda Polska). W 1977 współzałożycielka Studenckiego Komitetu Solidarności Wyższych Uczelni Trójmiasta (SKS) i uczestniczka Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela. 10 X 1978 została zatrzymana w mieszkaniu, w którym planowano zebranie SKS-u, przetrzymywana na komisariacie w Sopocie na 48 godzin. W sierpniu 1979 współzałożycielka Ruchu Młodej Polski. Wraz ze szwagierką Bożeną Rybicką-Grzywaczewską organizowała w 1978 odbijające się głośnym echem modlitwy w kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w intencji uwięzionego działacza Błażeja Wyszkowskiego, a od maja do sierpnia 1980 Dariusza Kobzdeja i Tadeusza Szczudłowskiego.
Współorganizatorka manifestacji rocznicowych 3 maja, 11 listopada, grudnia 1970 w Gdańsku. W sierpniu 1980 uczestniczka strajku w Stoczni Gdańskiej (była protokolantką rozmów Komitetu Strajkowego z dyrekcją stoczni), od września w Solidarności, od września do grudnia 1980 pracowała w sekretariacie Lecha Wałęsy. Organizatorka i prowadząca codzienne modlitwy na terenie stoczni (jej głos słychać w dokumentalnych scenach ze strajku w filmach Andrzeja Wajdy Człowiek z żelaza czy dokumencie Robotnicy ’80).
W latach 1982–1983 pracowała w redakcji podziemnego pisma „Solidarność. Pismo Regionu Gdańskiego”, od jesieni 1982 w „Polityce Polskiej”. W okresie 1984–1986 na studiach doktoranckich na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, następnie na studiach teologicznych w Gdańskim Instytucie Teologicznym. Od lat 90. XX wieku terapeutka w zakresie uzależnień i przemocy w rodzinie, w okresie 1998–2002 pracowała w Towarzystwie Przyjaciół Dzieci w Koszalinie, 2003–2006 była podinspektorem do spraw przeciwdziałania alkoholizmowi w Urzędzie Miasta w Gdańsku, od 2005 prowadziła warsztaty dla rodziców i opiekunów dzieci niepełnosprawnych, 2005–2007 terapeutka w Wojewódzkim Ośrodku Terapii Uzależnienia od Alkoholu i Współuzależnienia w Gdańsku, pracowała w Zespole Pomocy Rodzinie przy Miejskiej Komisji Rozwiązywania Problemów Alkoholowych.
Z powodu ciężkiej choroby w 2008 zrezygnowała z aktywności zawodowej. W 2006 odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski, w 2015 Krzyżem Wolności i Solidarności. Od 1985 żona Mirosława Rybickiego, matka Jana, Piotra i Pawła. Pochowana 27 V 2016 na cmentarzu Srebrzysko. W 40. rocznicę podpisania Porozumień Sierpniowych, 31 VIII 2020, odsłonięto poświęcona jej tablicę pamiątkową na frontonie domu rodzinnego przy al. Wojska Polskiego 20.
