MOST SIENNICKI
| < Poprzednie | Następne > |
MOST SIENNICKI (Breitenbach-Brücke), na Martwej Wiśle ( Wisła), w ciągu obecnej ul. Siennickiej. Zastąpił przeprawy promowe przy Gęsiej Karczmie i w przedłużeniu Werftgasse (ul. Doki) w komunikacji z rozrastającym się zapleczem przemysłowym Gdańska na prawym brzegu Wisły (między innymi z otwartymi na kilka dni przed uruchomieniem mostu Głównymi Warsztatami Kolejowymi i powstającymi tam osiedlami robotniczymi).
Decyzję o budowie władze Gdańska podjęły 28 VI 1910, wstępne prace budowlane rozpoczęto w listopadzie tego roku, zasadnicze po przerwie zimowej od maja 1911. Nasypy pod jezdnie wykonano z piasku dostarczonego z nadmorskich wydm, do montażu zwodzonych przęseł wykorzystano pływający dźwig ze stoczni Klawittera. Budowa mostu wymusiła także wykonanie nowego ujścia Motławy do Wisły. Projektantem mostu był miejski inspektor budowalny Richard Dähne, kierownictwo budowy pozostawało w rękach miejskiego radcy budowlanego Stobbego, w budowę były zaangażowane gdańskie firmy, między innymi Johanna Heinricha Prochnowa (prace murarskie) czy Siemens-Schuckert z Brabanku (instalacje elektryczne).
Niemiecka nazwa mostu (i prowadzącej doń obecnej ul. Siennickiej) nawiązywała do nazwiska ministra kolei, transportu i robót publicznych, pochodzącego z Gdańska Paula Justina Breitenbacha, który dokonał jego otwarcia 8 VI 1912. Ze zwodzoną częścią środkową i wieżyczkami operatorów, w chwili otwarcia największy most zwodzony nad Morzem Bałtyckim. Od lipca 1927 z linią tramwajową na Stogi. Poważnie zniszczony w 1945, dopuszczony do ruchu kołowego po uzupełnieniu braków drewnianymi pomostami. Zamknięty w początkach 1947, w tym samym roku odbudowany już jako stały. W okresie prac remontowych przeprawę zapewniał prom.
Kolejno przebudowywany i wzmacniany w latach 1949, 1954, 1964, 1975. Obliczony na nośność 15 ton, podczas budowy Portu Północnego (pod wpływem ruchu ciężarówek) w 1973 zaczął się obsuwać. Po zakazie wjazdu samochodów z dużym ładunkiem, w 1974 wybudowano dla tych pojazdów tymczasowy most pontonowy (z wjazdem od skrzyżowania ul. Elbląskiej ze Sztutowską, po drugiej stronie Wisły zjazd w ul. Zimną). Od 16 do 30 X 1975 zamknięty całkowicie dla ruchu samochodowego oraz tramwajowego i wzmocniony. W sierpniu 1979, z uwagi na prace drogowe prowadzone na moście (wymiana torów tramwajowych przy zachowaniu ruchu tramwajów jednym torem) oraz w rejonie ul. Siennickiej i przy ul. Bajki, zamknięty dla ruch samochodowego, przeprawę ponownie umożliwiał tymczasowy most pontonowy zbudowany przez Wojsko Polskie, w odróżnieniu od poprzedniego umożliwiał ruch dwustronny.
Rozebrany od października 1987 do września 1988 (z przyczółkami) i zbudowany na nowo (według projektu Maksymiliana Wolffa), oddany do użytku 31 VIII 1989; o szerokości 17,46 m (dwie jezdnie 12,7 m, dwa przejścia dla pieszych po 1,7 m, dwa tory tramwajowe), długości 95,70 m, nośności 30 ton. Stalowe przęsła wykonano gdańskich stoczniach. W okresie przebudowy ruch odbywał się specjalnie wybudowanym prowizorycznym stałym moście o długości 234 m z około 450 pokrytych asfaltem płyt (2x1 m), z samochodowym ruchem wahadłowym. Zastępczy most kilkakrotnie wymagał remontu, przeprawę zapewniał wówczas prom. W związku z przebudową linii tramwajowej na ulicach Siennickiej i Lenartowicza od 27/28 VI 2014 zamknięty dla ruchu tramwajowego (do 24 grudnia 2014) i samochodowego (do 16 IX 2015); w trakcie prac wzmocniono konstrukcję mostu i wymieniono nawierzchnię. Od 20 VI 2020, z uwagi na problemy z niewymienianymi od chwili budowy w początkach XX wieku fundamentami przyczółków po obu stronach (rozsuwanie się dębowych pali), wprowadzono ograniczenie prędkości do 30 km/godz. i zakaz przejazdu pojazdów o masie powyżej 10 ton.
