MOZOŁOWSKI WŁODZIMIERZ, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
WŁODZIMIERZ MOZOŁOWSKI (8 V 1895 Sanok – 6 V 1975 Gdańsk), biochemik, profesor gdańskiej Akademii Medycznej (AMG). Syn urzędnika sądowego i geodety Józefa (1856 – 11 IX 1904) i Antoniny z domu Fijałek (1872 – 11 VI 1900). Brat Aldony Heleny (ur. 1890), lekarza internisty, Janiny Marii (ur. 1891), nauczycielki, Stefana (1892–1940), pułkownika-lekarza WP, zamordowanego w Katyniu, i Stanisława (1894–1900). Po śmierci rodziców wychowaniem rodzeństwa zajął się stryj Wiktor, wspierany przez wuja, ks. prof. Jana Nepomucena Fijałka. Podczas nauki w Gimnazjum Klasycznym w Sanoku, które ukończył z odznaczeniem w 1913, jego opiekunem był radca sądowy Władysław Smólski. W czasie nauki szkolnej wraz z bratem Stefanem należał do Organizacji „Promień”, był jednym z pierwszych członków ruchu skautowego w Sanoku, członkiem tajnego „oddziału ćwiczebnego” im. Hetmana Stanisława Żółkiewskiego, założonego w listopadzie 1909 przez działaczy Organizacji Młodzieży Niepodległościowej „Zarzewie”, od 1911 działającego jako jawna Drużyna Skautowa tego samego imienia. Od 1913 był członkiem Związku Strzeleckiego.
Od 1913 studiował na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Lwowskiego. Po pierwszym roku wstąpił do 1 pułku piechoty III Brygady Legionów Polskich, w którym służył do czasu tzw. kryzysu przysięgowego w lipcu 1917, po czym – do odzyskania przez Polskę niepodległości – służył w szeregach c.k. armii na froncie włoskim. Przyjęty do Wojska Polskiego, w listopadzie 1918 brał udział w obronie Lwowa w wojnie polsko-ukraińskiej. Od 1919 do 1921 pełnił stanowisko dowódcy Kompanii Przybocznej Józefa Piłsudskiego, w latach 1920–1921 brał udział w wojnie z Rosją, m.in. w walkach o Wilno. Dwukrotnie ranny, odznaczony Krzyżem Orderu Virtuti Militari i Krzyżem Niepodległości, decyzją gen. Edwarda Śmigłego-Rydza otrzymał prawo noszenia Odznaki Wilno. Służbę w Wojsku Polskim zakończył w 1921 w stopniu kapitana, dokończył studia w Zakładzie Chemii Lekarskiej Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, od 1922 tamże doktor medycyny, do 1934 pracował w Zakładzie Chemii Lekarskiej jako demonstrator, młodszy asystent, starszy asystent, adiunkt. Od 1933 doktor habilitowany, w 1934 powołany został na stanowisko profesora chemii fizjologicznej i patologii w Akademii Medycyny Weterynaryjnej we Lwowie. Od 1935 profesor nadzwyczajny i kierownik Zakładu Chemii Fizjologicznej Uniwersytetu Stefana Batorego w Wilnie. Podczas II wojny światowej pracował w laboratorium szpitala dziecięcego w Wilnie.
W Gdańsku w latach 1945–1965 (do emerytury) kierownik Katedry Chemii Fizjologicznej (w okresie 1950–1959 pod nazwą Zakładu Chemii Fizjologicznej, od 1960 ponownie Katedra) Akademii Lekarskiej, po zmianie w 1950 nazwy AMG. Wykładem 12 XI 1945 rozpoczął działalność dydaktyczną uczelni. Od stycznia 1947 profesor zwyczajny. W latach 1959–1962 profesor biochemii patologicznej Instytutu Biochemii i Biofizyki PAN, w tym od 1 X 1959 do 31 I 1962 kierownik tamtejszego Zakładu Chemii Biologicznej.
Zasłużony w powojennej odbudowie i rozwoju środowiska biochemików polskich. Uznawany za twórcę gdańskiej szkoły biochemicznej po II wojnie światowej. Jeden z organizatorów w 1946 Gdańskiego Towarzystwa Lekarskiego oraz Polskiego Towarzystwa Biochemicznego, jego pierwszy honorowy członek. W latach 1954–1968 redaktor pierwszego polskiego biochemicznego pisma „Acta Biochimica Polonica”. W 1972 doktor honoris causa AMG.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, otrzymał odznakę „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1972). Od 27 II 1919 żonaty był z Jadwigą z domu Kohler (1894 – 12 V 1970), historykiem, działaczką społeczną w II Rzeczypospolitej, odznaczoną Krzyżem Niepodległości. Ojciec Jana (9 XI 1919 Warszawa – 22 XI 1979), którego ojcem chrzestnym 9 VII 1920 był marszałek Józef Piłsudski, podczas wojny pilota RAF w bitwie o Anglię (1940), następnie lekarza w Dublinie (Irlandia). Pochowany wraz z żoną i synem w Kwaterze Profesorów na cmentarzu Srebrzysko.
