MOZOLEWSKI ERWIN, profesor, Akademia Medyczna w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
ERWIN MOZOLEWSKI (8 IV 1917 Porażyn koło Nowego Tomyśla – 17 II 2007 Szczecin), lekarz chirurg, docent Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Syn Józefa Mozolewskiego (1889–1974), profesora, działacza Związku Polaków w Niemczech, inspektora polskich szkół, współtwórcy przedwojennego i powojennego szkolnictwa polskiego na Pomorzu Zachodnim.
W 1945 ukończył studia na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu Poznańskiego. W tym samym roku przeniósł się do Gdańska, zostając asystentem w Klinice Chorób Gardła, Nosa i Uszu Akademii Lekarskiej (od 1950: AMG). Był jednocześnie w latach 1945–1954 lekarzem Komendy Wojewódzkiej Milicji Obywatelskiej i Wojewódzkiego Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego. Mieszkał w budynku oznaczonym numerem 16 na terenie gdańskiego Państwowego Szpitala Klinicznego Nr 1. Od 1948, w oparciu o rozprawę O potrzebie posługiwania się promieniami Rentgena podczas zgłębnikowania bliznowato przewężonego przełyku (promotor: Ksawery Rowiński), doktor medycyny. Była to pierwsza obroniona rozprawa doktorska w klinice, w której był zatrudniony. Do 1953 adiunkt i zastępca prof. Jarosława Iwaszkiewicza. W latach 1953–1955 powołany do służby wojskowej, którą odbywał na stanowisku ordynatora oddziału laryngologicznego Wojskowego Szpitala Klinicznego w Łodzi. Od 1955 do 1968 ponownie w AMG, docent.
Od 1968 przeniósł się do Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie (PAM). W latach 1968–1987 był kierownikiem Katedry i Kliniki Otolaryngologii, twórcą pracowni audiologicznej, otoneurologicznej, anatomicznej, histologii kości skroniowej, foniatrycznej. Od 1971 profesor nadzwyczajny (tytularny), w latach 1971–1978 wicedyrektor, od 1979 do 1987 dyrektor Instytutu Chorób Układu Nerwowego i Narządów Zmysłu, przez dwie kadencje (1 IX 1971 – 31 VIII 1978) rektor PAM. Od 1980 profesor zwyczajny. W 1987 przeszedł na emeryturę. Do 2001 był zatrudniony na część etatu w Klinice Otolaryngologii oraz do 2006 w Klinice Neurochirurgii Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego.
Był współautorem funkcjonującego i obecnie schematu postępowania diagnostyczno–leczniczego w przypadkach oparzeń chemicznych przełyku i pooparzeniowych jego zwężeń. W okresie gdańskim wiele uwagi poświęcił również badaniom nad chorobami ucha środkowego i ich leczeniu chirurgicznemu. Jako pierwszy w Gdańsku stosował chirurgię strzemiączka w otosklerozie oraz znacząco rozwinął operacje tympanoplastyczne w leczeniu przewlekłego zapalenia ucha środkowego. W gdańskiej klinice stał się też prekursorem operacji mikrochirurgicznych ucha i gruczołów ślinowych. Upowszechnił praktykę chirurgicznego leczenia nowotworów przyusznicy. Badał kwestie związane z przerzutami raka krtani do węzłów chłonnych, opracował metodę osteoplastycznego otwarcia zatok czołowych, zwaną operacją Winklera–Mozolewskiego. Na łamach czasopisma „Lekarz Wojskowy” jako pierwszy w Polsce propagował metodę jednoczesnego otwarcia wszystkich zatok przynosowych sposobem Pietrantoniego i de Limy, co zapoczątkowało chirurgię endoskopową nosa i zatok w Polsce. Jego badania obejmowały również problematykę epidemiologii zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych po złamaniach przedniego dołu czaszkowego i kompleksowego postępowania w urazach czołowo-podstawnych. Przeprowadzał pionierskie badania nad możliwością rekonstrukcji nerwu twarzowego w jego odcinku zewnątrzskroniowym, głównie w chirurgii gruczołów ślinowych. Wiele uwagi poświęcił problemowi rekonstrukcji gardła i górnego odcinka przełyku po operacjach onkologicznych. Badał zastosowanie uszypułowanych naczyniowo płatów tarczycy i ślinianki podżuchwowej do możliwości zamknięcia ubytków tkankowych po częściowym wycięciu krtani oraz skuteczność zastosowania promieni Co-60 w terapii śródtkankowego napromieniowania raka języka i dna jamy ustnej. W okresie szczeciński, w 1972 opracował innowacyjną metodę tworzenia przetok głosowych u pacjentów po całkowitym wycięciu krtani oraz opracował i wprowadził do zastosowania podczas zbiegów operacyjnych miotomii zwieracza gardłowo-przełykowego w celu opanowania mowy przełykowej u chorych.
Autor prac dotyczących problematyki audiologii, otoneurologii, otologii, epidemiologii zapaleń opon mózgowo–rdzeniowych oraz onkologii krtani i gardła. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Otolaryngologicznego i prezesem jego oddziału szczecińskiego, Krajowego Zespołu Specjalistów i Prezydium Rady Narodowej przy Ministrze Zdrowia, Honorowym Członkiem Towarzystwa Otolaryngologicznego NRD oraz Honorowym Członkiem Polskiego Towarzystwa Otorynolaryngologów Chirurgów Głowy i Szyi. Pełnił funkcję specjalisty w zakresie otolaryngologii w województwie gorzowskim w latach 1978–1981 i 1989–1992.
Odznaczony Medalem 30. lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975). Wielokrotnie otrzymywał nagrody Ministra Zdrowia za działalność naukowo-dydaktyczną i organizacyjną: nagrodę naukową I stopnia za całokształt pracy w zakresie oparzeń przełyku i mikrochirurgii ucha (1971), nagrodę I stopnia za szczególnie ważne i twórcze osiągnięcia dydaktyczno-wychowawcze i organizacyjne (1972, 1973, 1974, 1975, 1976, 1977) oraz nagrodę Rady Naukowej przy Ministrze Zdrowia za pracę Chirurgiczna rehabilitacja głosu i mowy po laryngektomii (1973).
Pochowany 25 II 2007 na cmentarzu przy ulicy Słonecznej w Szczecinie.
Bibliografia:
Jordan Józef, Ożdziński Wojciech, Stankiewicz Czesław, Katedra i Klinika Chorób Uszu, Nosa, Gardła i Krtani, „Annales Academiae Medicae Gedanensis” 1995, ”, t. 25, Suplement 2, s. 185, 187, 191–193, 197, 200.
Kuczkowski Jerzy, Tretiakow Dmitry, Historia otologii. Część II (od schyłku XIX wieku do końca XX wieku, „Polski Przegląd Otorynolaryngologiczny” 2014, cz. 3, s. 238–249.
Machaliński Zbigniew, Wokół genezy i początków Akademii Medycznej w Gdańsku (1945–1950), t. 1, Gdańsk 1998, s. 32, 95, 98, 103.
Sieńkowski Eugeniusz, Dzieje Akademii Medycznej w Gdańsku (1945–1995), Gdańsk 1995, s. 79.
Stankiewicz Czesław, Erwin Mozolewski (1917–2007), „Annales Academiae Medicae Gedanensis” 2008, t. 38, s. 175–176.
Tarnowska Czesława, Tworzyli polską laryngologię, „Magazyn Otorynolaryngologiczny” 2007, t. 6, z. 3, s. 64–66.
Tarnowska Czesława, Wspomnienia pośmiertne. Wspomnienie o profesorze Erwinie Mozolewskim (1917–2007), „Otolaryngologia Polska” 2007, 61, 6, s. 1043–1047.
