MYLIUS DANIEL FRIEDRICH, złotnik
| < Poprzednie | Następne > |
DANIEL FRIEDRICH von MYLIUS (de Miilich, Miilich, Müllich, Mülich, von Mülich, Mühlich) (1657 Gdańsk – 6 I 1741 Gdańsk), złotnik. Pochodził z augsburskiej rodziny złotniczej, osiadłej w Gdańsku zapewne około połowy XVII wieku. W latach 1687– 1688 terminował w warsztacie Johanna Gottfrieda Holla. Pracę mistrzowską wykonał u Petera Rohdego II w 1689 i w tym samym roku, 22 października, otrzymał obywatelstwo miejskie. Funkcję starszego gdańskiego cechu złotników pełnił w latach 1702 i 1708. W jego warsztacie terminowali od 1690 Gerhart Falck (13 VIII 1657 – 29 IV 1727) i od 1701 Michael Dietrich, a pracę mistrzowską wykonał Daniel Treuhorn (10 IV 1672 Stare Szkoty – 24 V 1742). W 1700 roku zapisał na osiemnaście lat nauki syna Friedricha, który jednak nie kontynuował zawodu ojca, podobnie jak zapisany razem z nim David Erdman oraz Conrad Stoltz, zapisany w 1697. Naukę z dyplomem ukończył Michel Erwaldt (1699). Po 1708 zajął się kupiectwem, ale nie wystąpił z cechu (każdego roku opłacał składki członkowskie).
Używał znaku warsztatowego z monogramem DM w polu o formie spłaszczonego owalu. Jego zachowane dzieła to głównie luksusowe naczynia świeckie ozdabiane scenami figuralnymi, na przykład okazałe kufle ( Muzeum Narodowe w Gdańsku, Germanisches Nationalmuseum w Norymberdze, Victoria and Albert Museum w Londynie, Museo Nacional Thyssen-Bornemisza w Madrycie), kubki (Kunstgewerbemuseum w Berlinie), kaseta na przybory do pisania (Muzeum Narodowe w Warszawie), a także drobniejsze sprzęty. Wśród sreber sakralnych wskazać można kielich (dawniej w kościele św. Jana w Toruniu). Artysta biegle posługiwał się techniką repusowanego reliefu (zdobienie wyrobów z blachy przez wybijanie wgłębień, dających po drugiej stronie wypukły wzór), łączonego z elementami odlewanymi.
Zob. też złotnictwo.
