NIKONIUK WACŁAW, pionier odbudowy Gdańska
| < Poprzednie | Następne > |
WACŁAW NIKONIUK (ur. 14 IX 1915 Moskwa – 15 I 1989 Gdańsk), gdański osadnik po II wojnie światowej, pionier odbudowy Gdańska. Syn kolejarza Mikołaja i Marii z domu Osipiuk. Od 1920 z rodziną w Siedlcach, gdzie w 1930 ukończył Publiczną Szkołę Powszechną im. Adama Mickiewicza i był absolwentem Państwowej Szkoły Rzemieślniczo–Przemysłowej im. Stanisława Staszica. 14 VI 1933 złożył egzamin na czeladnika przemysłu ślusarskiego. Od 2 XI 1936 do 2 XI 1938 odbył służbę wojskową w 3 Kompani Szkolnej Kadry Flotylli Rzecznej Marynarki Wojennej w Pińsku. W kwietniu 1938 ukończył pięciomiesięczny kurs podoficerski w klasie motorzystów.
Od maja 1939 pracował jako monter mechanik w Państwowych Zakładach Lotniczych Wytwórni Silników nr 1 na warszawskim Okęciu. Po zbombardowaniu fabryki, jako ochotnik zgłosił się w macierzystej jednostce wojsko-wej w Pińsku, oddelegowany do oddziału ochrony mostów na Kanale Królewskim w Janowie Poleskim. Po zakończeniu kampanii wrześniowej w Siedlcach, zatrzymany i wywieziony do pracy do Zakładów Samolotowych „JUNKERS” w Lipsku. W czasie nalotów bombowych na fabrykę, 30 I 1941 utracił kciuk u lewej ręki. 19 IV 1941 zbiegł i powrócił do Siedlec.
Po zakończeniu wojny, na podstawie zaświadczenia przesiedleńczego wystawionego przez Państwowy Urząd Repatriacyjny (14 VII 1945), od 23 VII 1945 z żoną i córką zamieszkał w Gdańsku. Pracował w Zjednoczeniu Stoczni Polskich, w Stocznia nr 3 (późniejsza Stocznia Północna, był pierwszym przewodniczącym Rady Zakładowej. W latach 50. XX wieku pracował jako blacharz–spawacz oraz monter instalacji cieplnych, urządzeń gazowych i wentylacyjnych w Państwowym Przedsiębiorstwie Budowlanym, w 1965–1970 w Przedsiębiorstwie Remontowym Przemysłu Ciężkiego w Gdańsku, w 1971–1979 w Przedsiębiorstwie Państwowe Pracownie Konserwacji Za-bytków Oddział w Gdańsku. W Gdańsku w latach 1949–1979 brał udział między innymi przy odbudowie Ratusza Głównego Miasta i kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny. Uczestniczył także w odrestaurowaniu kompleksów zabytkowych Torunia i Bydgoszczy.
Członek Związku Zawodowego Pracowników Budownictwa, Ceramiki i Pokrewnych Zawodów. Otrzymał między innymi odznakę Przysposobienia Wojskowego II Stopnia (1933), dyplom za osobisty wkład w prace konserwatorskie związane z realizacją uchwały Prezydium Rządu PRL w sprawie obchodów 500-lecia urodzin Mikołaja Kopernika (1973) oraz nagrody i podziękowania za uczestnictwo w odbudowie zabytków.
Od 1942 żonaty był z Reginą Krystyną z domu Łęczycką (17 VI 1922 – 14 XI 2006), ojciec Elżbiety (ur. 1943), Marii (ur. 1946) i Zofii (29 III 1955 – 22 XI 2021). Pochowany na Cmentarzu Komunalnym nr 5, Łostowickim.
