OSTROWSKI KAZIMIERZ, artysta plastyk, profesor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych
| < Poprzednie | Następne > |
KAZIMIERZ („Kachu”) OSTROWSKI (14 II 1917 Berlin – 12 VII 1999 Gdynia), artysta plastyk, profesor gdańskiej Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (PWSSP). Syn Adama (24 XII 1884 – 10 IX 1955) i Heleny (4 II 1892 – 17 II 1977), brat między innymi Zygmunta (28 IX 1914 – 13 X 1999). Od 1920 mieszkał z rodziną w Poznaniu, w 1931 ukończył szkołę powszechną, pomagał w pracy ojcu, właścicielowi warsztatu szyldów reklamowych i malarstwa pokojowego. W 1934 ukończył naukę rzemiosła malarskiego i wraz z bratem Zygmuntem przeniósł się do Gdyni. Malował między innymi nazwy na burtach statków, także wnętrza statków pasażerskich: "Batorego", "Kościuszki" i "Pułaskiego". 13 IX 1939 osadzony w obozie Stutthof, zwolniony w 1940, skierowany do prac przymusowych.
W kwietniu 1945 z ojcem i dwójką braci zaoferowali swoje usługi gdyńskiemu Miejskiemu Urzędowi Informacji, przemalowując tablice z niemieckimi nazwami ulic i instytucji na nazwy polskie. W latach 1945–1951 odbył studia (legitymacja studencka nr 28) w gdańskiej PWSSP u Janusza Strzałeckiego, Artura Nachta-Samborskiego i Jacka Żuławskiego. Odbył praktykę w fabryce dywanów w Tomaszowie Mazowieckim, w której zaprojektował kilka wzorów skierowanych do produkcji. W okresie 1949–1950 przebywał na stypendium rządu francuskiego w Paryżu, studiując między innymi w pracowni znanego malarza Fernanda Légera. W 1952, po uzyskaniu dyplomu, krótko asystent A. Nachta-Samborskiego, następnie pracował w zespole projektującym elewacje odbudowywanych kamieniczek na Głównym Mieście. Według jego projektu powstała (1954–1955) kamieniczka na Długim Targu 19 (zob. hotel Gdańsk Radisson Blu). Projektował i realizował dekoracje m.in.: plafonu i ściany w budynku Miejskiego Teatru „Miniatura” (1957), malowidła ścienne i witraże we wnętrzach dawnych Delikatesów przy ul. Rajskiej (1960), malowidła ścienne na budynkach Politechniki Gdańskiej (1971).
W 1965 objął pracownię malarstwa ściennego w PWSSP, od 1970 docent, od 1981 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1987 na emeryturze. Malował obrazy zbudowane z uproszczonych, zgeometryzowanych form, wydzielonych wyrazistym konturem. Koloru nie traktował realistycznie, nadał mu funkcję dekoracyjną i symboliczną. Obok obrazów sztalugowych tworzył malowidła ścienne, projekty tkanin i witraży. Tematyka jego dzieł często była związana z morzem lub pracą w przemyśle. Wiele wystaw zbiorowych i indywidualnych (40). Debiutancka wystawa paryskich prac w Sopocie (1950) zdemontowana została po kilku godzinach w atmosferze skandalu (awangardowy charakter prezentowanych prac spotkał się z niechęcią ówczesnych decydentów).
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1970), Krzyżem Kawalerskim (1978) i Oficerskim (1988) Orderu Odrodzenia Polski, medalem pamiątkowym za czynne zainteresowanie sprawami miasta od Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdyni (1974), medalem Prezydenta Miasta Gdyni na 50-lecie miasta (1976). Laureat między innymi I. nagrody za malarstwo w I. ogólnopolskiej wystawie młodego malarstwa, rzeźby i grafiki (1957), Nagrody Artystycznej Miasta Gdyni (1959), nagrody Prezydenta Miasta Gdyni za całokształt pracy twórczej (1974), Nagrody Ministra Kultury i Sztuki I stopnia (1982), Nagrody im. Jana Cybisa (1988), Nagrody Wojewody Gdańskiego za osobowość Artysty-Pedagoga (1991), Nagrody Artystycznej Prezydenta Miasta Gdyni (1995), Nagrody Artystycznej Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (1998).
Od 1950 żonaty z Haliną z domu Krywald (25 XI 1923 – 17 VI 1998), ojciec Wawrzyńca (12 I 1956 – 2 XII 2013) i Honoraty (ur. 1953), zamężnej za Włodzimierza Pilszyka (15 I 1954 – 1 X 2010). Pochowany w grobie rodzinnym na cmentarzu witomińskim w Gdyni. Od 2002 Okręg Gdański Związku Polskich Artystów Plastyków przyznaje nagrodę jego imienia. 26 X 2006 na fasadzie domu, w którym mieszkał – w Gdyni, przy ul. Abrahama 62 – została odsłonięta poświęcona mu pamiątkowa płyta z brązu.
