PIŁATOWICZ ANDRZEJ, inżynier, stoczniowiec, dyrektor gdańskiego Polmozbytu
| < Poprzednie | Następne > |
ANDRZEJ PIOTR PIŁATOWICZ (ur. 31 I 1935 Warszawa), inżynier budownictwa okrętowego, stoczniowiec, dyrektor gdańskiego „Polmozbytu”. Syn pochodzącego z Nasielska Romana (1 IX 1906 – 1 III 1944), kolejarza, zawiadowcy na stacji Warszawa-Wschodnia, zakładnika osadzonego przez Niemców w więzieniu na Pawiaku, rozstrzelanego, pochowanego na Cmentarzu Bródzieńskim (6 III 1944), oraz pochodzącej z Baranowicz (obecnie Białoruś) Aleksandry z domu Sieheń (4 I 1919 – 1 III 1948), krawcowej. Brat Hanny (1939–1943), zmarłej w szpitalu na skutek ostrego zapalenia wyrostka robaczkowego.
Mieszkał z rodziną w Wołominie, następnie w Rembertowie. W 1942 rozpoczął tam naukę w drugiej klasie szkoły powszechnej. Po śmierci ojca zamieszkał z matką u jej rodziny w Warszawie, na Bielanach. Po wybuchu powstania warszawskiego, dzięki przekupieniu przez matkę Kozaków (butlą bimbru), uniknęli wywózki do obozu w Pruszkowie. Przez Puszczę Kampinoską i stację Błonie dotarli do Częstochowy. Kontynuował naukę w szkole z internatem prowadzonej przez Zgromadzenie Braci Szkół Chrześcijańskich, najpierw w Częstochowie, następnie w Dusznikach-Zdroju.
Na początku 1948 przyjechał do matki do Gdyni, mieszkali przy ul. Słowackiego. Kontynuował naukę w gdyńskiej Szkole Podstawowej nr 1 (ul. 10 Lutego 26). Po nagłej śmierci matki pozostawał pod opieką przyjaciół rodziny, Kazimierza Chrulskiego (17 XII 1910 – 9 XII 1989), właściciela pralni na Kamiennej Górze w Gdyni, oraz jego żony Lidii (4 I 1922 – 28 III 1987), prowadzącej drogerię. Uczył się początkowo w Państwowym Liceum Administracyjno-Handlowym w Gdyni, następnie na kierunku transport i spedycja w Technikum Handlowym Ministerstwa Handlu Wewnętrznego w Sopocie (ul. Kościuszki 18/20). W latach 1948–1953 należał do Związku Harcerstwa Polskiego. W 1953 zdał maturę i został przyjęty do Wojskowej Akademii Technicznej. Skierowany na Politechnikę Warszawską, z powodów finansowych studiów nie podjął.
Od 6 IX 1953 pracownik Stoczni Gdańskiej, początkowo jako robotnik transportu, następnie brygadzista w Wydziale Transportu. W latach 1954–1956 pracował jako ekspedytor kolejowy w Stoczni Gdańskiej, rozliczał listy przewozowe z PKP. Od 1 XII 1955 odbywał służbę wojskową, początkowo w Przemyślu-Pikulicach, od stycznia 1957 w batalionie obsługi w Akademii Sztabu Generalnego w Rembertowie. Udzielał kandydatom na oficerów korepetycji z języka polskiego i matematyki. 28 VIII 1957 przeszedł do rezerwy jako starszy szeregowy. Powrócił do pracy w Stoczni Gdańskiej, od 1 IX 1957 był dyspozytorem stoczniowego transportu samochodowego, od 1 X 1960 kierownikiem Oddziału Transportu Kolejowego, od 1 IV 1970 kierownikiem Gospodarstwa Transportowego. Do jego głównych zadań należało wdrożenie w Stoczni systemu wywozu odpadów i śmieci odbieranych ze statków za pomocą samochodów samowyładowczych i wyładowczych oraz pojemników wymiennych. Był członkiem zespołu powołanego przez Zjednoczenie Przemysłu Okrętowego, mającego opracować system wywozu odpadów dla zakładów związanych z budową statków.
23 IX 1974 ukończył studia wieczorowe i uzyskał tytuł inżynierski na Wydziale Budowy Okrętów Politechniki Gdańskiej, ze specjalnością maszyny siłowe i okrętowe. Od 1 X 1974 pełnił funkcję kierownika Zakładu Transportu Stoczni Gdańskiej. W drugiej połowie lat 70. XX wieku, jako delegowany pracownik Stoczni, odpowiedzialny był za transport w wojewódzkim zespole zajmującym się m.in. budową zachodniej obwodnicy Trójmiasta. Od 25 IV 1979 do 1983 oddelegowany za porozumieniem stron (Stocznia i Ministerstwo) do Ministerstwa Przemysłu Maszynowego. Pełnił funkcję dyrektora naczelnego Przedsiębiorstwa Państwowego „Polmozbyt” w Gdańsku przy ul. Karola Marksa 132 (obecnie al. Hallera). 16 III 1983 powrócił do Stoczni Gdańskiej i został głównym inżynierem budowy serii dziewięciu jednostek typu B-99 „Atlet”, tj. statków dźwigowych do obsługi wież wiertniczych na Morzu Kaspijskim i w Donbasie, zamówionych przez ZSRR. Za wkład pracy w budowę statku dźwigowego dla Programu SZelf, 11 XII 1985 otrzymał wraz z zespołem Nagrodę Państwową Ministra Hutnictwa i Przemysłu Maszynowego I stopnia. Następnie pełnił nadzór nad budową trawlerów typu B-408 oraz B-671 dla armatorów polskich („Dalmor”) oraz ZSRR. Od 1 III 1988 do 1 VI 1990 był kierownikiem Zakładu Budowy Statków „C”, pełnił następnie funkcję głównego technologa budowy. Od czerwca 1990 na wcześniejszej emeryturze.
Od 17 X 1953 był członkiem Związku Zawodowego Metalowców oraz Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). Od początku lat 60. należał do Jachtklubu Stoczni Gdańskiej, uzyskał uprawnienia sternika jachtowego i sternika motorowodnego. Od 27 VII 1964 do 1966 członek Oddziału Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego w Stoczni Gdańskiej, od 31 III 1964 Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich, od 1 XI 1969 Polskiego Związku Filatelistycznego, od 2018 Stowarzyszenia Strażników Pamięci Stoczni Gdańskiej.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (1974), Medalem „30-lecia PRL” (1975), Srebrną Odznaką Janka Krasickiego (1976), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1985). Od 1965 mieszkał przy ul. Krzywoustego, od 1972 przy ul. Chłopskiej w Gdańsku-Przymorzu Małym, od 1978 przy ul. Arctowskiego w Gdańsku-Pieckach-Migowie, następnie w Kowalach. Od 1965 żonaty z Marianną z domu Cholewską (ur. 1943 Zaorze, powiat ostrołęcki), farmaceutką, pracownicą Gdańskiego Zarządu Aptek, zastępczynią kierownika placówki nr 53 w Gdańsku-Oliwie, następnie Przedsiębiorstwa Zaopatrzenia Farmaceutycznego „Cefarm” Gdańsk, inspektorki w Wojewódzkim Zespole Metodycznym Opieki Zdrowotnej i Pomocy Społecznej, po przemianach gospodarczych właścicielki apteki w Pieckach-Migowie. Ojciec Pawła (ur. 1967), ekonomisty, przedsiębiorcy.
Bibliografia:
Informacje i materiały z archiwum Andrzeja Piłatowicza.
Archiwum Europejskiego Centrum Solidarności w Gdańsku, teczka pracownika.
Instytut Pamięci Narodowej w Gdańsku, sygn. Gd 645/45024 (akta paszportowe).
Instytutu Pamięci Narodowej, Okręgowa Komisja Badania Zbrodni Hitlerowskich w Warszawie. Formularze do ksiąg zgonów z okresu okupacji. Parafia św. Jana w Śródmieściu, IPN BU 3049/260.
Nawrocki Andrzej, Trzeciak Andrzej, Jak działała Stocznia Gdańska, Gdańsk 2022.
Stocznia Gdańska jaką pamiętamy. Wspomnienia stoczniowców, cz. 1 i cz. 2, red. Andrzej Nawrocki i Zbigniew Szczypiński, Pelplin 2020.
