PNIOCIŃSKI HELMUT WOJCIECH, piłkarz ręczny, olimpijczyk

Z Encyklopedia Gdańska
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

< Poprzednie Następne >

HELMUT WOJCIECH PNIOCIŃSKI (22 II 1944 Chorzów – 14 VI 1973 Gdańsk), sportowiec, piłkarz ręczny (rozgrywający), olimpijczyk. Syn Pawła Wojciecha i Róży Marii z domu Gollasch. Po ukończeniu szkoły średniej powołany do służby wojskowej w Marynarce Wojennej, rozpoczął występy we Flocie Gdynia (trener Jan Nycz), z którą w 1965 i 1966 wygrywał ligę okręgową. W 1966 na mistrzostwach Wojska Polskiego z zespołem Floty zdobył brązowy medal.

Po zakończeniu służby wojskowej, od jesieni 1966 zawodnik Spójni Gdańsk, z grającym trenerem Januszem Czerwińskim. W I lidze w Spójni zadebiutował 4 II 1967 w spotkaniu z Grunwaldem Poznań (21:16). Rozegrał w gdańskim zespole 104 spotkania ligowe, wraz z nim był trzykrotnym mistrzem Polski (1968, 1969, 1970) i raz wicemistrzem (w sezonie 1972/1973). Z drużyną (jako mistrzem Polski) grał w 1969 w Pucharze Europy (PE) (wystąpił w 2 rundzie w listopadzie w spotkaniach z VFL Gummersbach (RFN) 21:30 i 20:26 (w drugim meczu strzelił 4 bramki) – w meczach 1 rundy z UK-51 Helsinki 24:18 i 21:17 nie brał udziału z powodu choroby). W PE w 1970 odpadł ze Spójnią w spotkaniach o 1/8 finału z mistrzem RFN Frisch Auf Göppingen (dwukrotnym zdobywcą PE): w dwumeczu 22:21 i 13:21 (w drugim meczu strzelił 2 bramki).

Był również z zespołem Spójni w 1967 wicemistrzem V Centralnej Spartakiady w piłkę ręczną i zdobywcą Pucharu CRZZ. W lipcu-sierpniu 1968 na IX Światowym Festiwalu Młodzieży i Studentów w Sofii (Bułgaria) z drużyną Spójni (występującą pod szyldem reprezentacji Polski) zajął trzecie miejsce w turnieju piłki ręcznej (w rozgrywkach grupowych Spójnia awansowała z drugiego miejsca za reprezentacją NRD, wyprzedzając CSRS, Austrię, Francję i Tunezję, w finałach uległa ZSRR, w meczu tym doznał kontuzji i nie wystąpił w zwycięskim spotkaniu o 3 miejsce z Rumunią). Uznany został za jednego z najlepszych polskich piłkarzy turnieju.

W reprezentacji Polski debiutował w Austrii, w finałach (26 VI – 3 VII 1966) VII Mistrzostw Świata drużyn 11-osobowych. Z zespołem polskim zajął czwarte miejsce (na sześć startujących w finale zespołów), zdobył 12 bramek i był najskuteczniejszym strzelcem polskiej drużyny: ze Szwajcarią 15:13 (2 bramki), RFN 4:26 (bez bramek), NRD 9:15 (3 bramki), Austrią 15:19 (3 bramki), Holandią 14:12 (4 bramki).

Uczestnik Mistrzostw Świata w polskiej reprezentacji „siódemek” 12-15 I 1967 w Szwecji, z drużyną zajął 3 miejsce w grupie i odpadł (ostatecznie 12 miejsce na 16 drużyn); rozegrał 1 mecz (na 3), strzelił 2 bramki. W lipcu 1967 zajął 3 miejsce z reprezentacją Polski („siódemek”) w rozgrywanym w Gdańsku III Międzynarodowym Turnieju o Puchar Bałtyku (tzw. „małe mistrzostwa Europy”). W listopadzie 1967 brał udział z reprezentacją Polski (pod firmą Warszawy) w międzynarodowym turnieju o Puchar Bukaresztu z udziałem Węgier, Rumunii I i II, Jugosławii i Gruzji (drużyna polska zajęła 3 miejsce).

W lipcu 1968 z reprezentacją Polski występował w IV Międzynarodowym Turnieju o Puchar Bałtyku w Gdańsku, z którą zajął ponownie 3 miejsce (w meczu o brąz z NRD 19:17 strzelił 3 bramki). W listopadzie 1969 z reprezentacją zajął 3 miejsce (za Rumunią i Szwecją) w turnieju o „Puchar Karpat” w Timișoarze, między innymi w spotkaniu z wicemistrzem świata Danią (18:14) zdobył 3 bramki. W dniach 26 II-1 III 1970 we Francji ponownie uczestniczył w Mistrzostwach Świata, z reprezentacją zajął ostatnie, 4 miejsce w grupie i odpadł po porażkach z Danią 16:23, Węgrami 9:15 i Islandią 18:21 (ostatecznie na 14 miejscu na 16 zespołów).

W 1972 powołany został do reprezentacji Polski na Igrzyska Olimpijskie w Monachium. W ramach przedolimpijskich przygotowań grał z kadrą między innymi w Gdańsku (w Hali Stoczni Gdańskiej) 15 i 16 II 1972 w spotkaniach z Czechosłowacją 17:22 (zdobył 3 bramki) i 11:12 (zdobył 2 bramki), 23 i 24 II 1972 z NRD 16:17 i 15:16 (bramka); 29 i 30 VI 1972 z Norwegią 17:15 i 16:14. Po zwycięstwie w turnieju eliminacyjnym w Hiszpanii wywalczył z zespołem prawo startu na Igrzyskach Olimpijskich. Zagrał we wstępnych spotkaniach grupowych ze Szwecją (13:13), Danią (11:8), ZSRR (11:17), zajmując z drużyną 3 miejsce (przed Danią). Dało to prawo gier o 9-12 miejsce, wystąpił w spotkaniu z Islandią (20:17), opuścił ostatnie spotkanie z Norwegią (20:23) plasujące zespól polski ostatecznie na 10 miejscu. Bramek nie zdobył.

Zasłużony Mistrz Sportu. Zginął o godz. 4 nad ranem w wypadku samochodowym na trasie Wrzeszcz–Oliwa. Pochowany na cmentarzu Zbawiciela na Chełmie. Pośmiertnie odznaczony medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu” (2018).

Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania
Partner Główny



Wydawca Encyklopedii Gdańska i Gedanopedii


Partner technologiczny Gedanopedii