POTWOROWSKI TADEUSZ PIOTR, profesor Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
TADEUSZ PIOTR POTWOROWSKI (14 VI 1898 Warszawa – 24 IV 1962 Warszawa), malarz, scenograf, pedagog. Syn inżyniera Gustawa Seweryna i Jadwigi z domu Wygnanowskiej. Dzieciństwo spędził w Warszawie; po wybuchu I wojny światowej w 1914 wyjechał na Kresy, w Moskwie ukończył polskie gimnazjum, wstąpił do Pułku Ułanów Polskich, uczestniczył w bitwie pod Krechowcami (1917), do 1919 brał udział w kampanii bolszewickiej. Studiował w prywatnej szkole Konrada Krzyżanowskiego w Warszawie, następnie w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, wraz z członkami Komitetu Paryskiego wyjechał do Paryża. W Polce od 1930; oprócz malarstwa sztalugowego realizował projekty polichromii architektury wystroju wnętrz (pałace w Rudkach, Gołuchowie, Grębaninie, projekt dekoracji sal siedziby PKO w Kępnie), wystawiał w kraju i za granicą.
W 1939 uczestnik kampanii wrześniowej, w 1940 przedostał się do Szwecji, w 1943 z rodziną wyjechał do Londynu. W 1949 otrzymał profesurę w Bath Academy of Art i przeniósł się do Corsham. W 1958 przyjechał do Polski w związku z wystawą swoich prac. Między innymi dzięki staraniom Stanisława Teisseyre’a został w 1958 profesorem w Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku ( Akademia Sztuk Pięknych), gdzie pracował do 1962; zamieszkał w Sopocie. Uczestniczył w Documenta II w Cassel (1959) i w 30. Biennale w Wenecji (1960, nagroda). Działalność pedagogiczną w Polsce łączył z intensywną pracą malarską, wyjeżdżał na plenery, projektował polichromie i scenografię teatralną.
W początkach twórczości związany był z grupą kapistów; poszukiwał własnej formuły koloryzmu, podejmując typowe wątki martwej natury, pejzażu, postaci we wnętrzu. W okresie angielskim zawężał skalę barwną kompozycji, redukował formę w poszukiwaniu syntezy plastycznej istoty zjawiska, pejzażu, stosował elementy abstrakcji geometrycznej i malarstwa gestu oraz kolaż i własne techniki opracowania płócien. Wywarł wielki wpływ na przeformułowanie koloryzmu, szczególnie na malarstwo gdańskie na przełomie lat 50. i 60. XX wieku. Wytyczył między innymi strategię pogodzenia wartości tradycyjnych z nowoczesnym myśleniem o obrazie, sposób wyjścia ku abstrakcji i użycia niekonwencjonalnych technik.
Od 1929 żonaty był z Magdaleną z domu Mańkowską, ojciec Jana (ur. 1930) i Anny (ur. 1935). Pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
