SAWICKI JERZY ZBIGNIEW, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
JERZY ZBIGNIEW SAWICKI (19 VIII 1927 Bydgoszcz – 28 X 2021 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), specjalista w zakresie elektrotechniki, metrologii elektrycznej. Syn Wacława (1893 Lebiedzie, powiat Sokołów Podlaski – 3 III 1978 Bydgoszcz), adwokata i prawnika, oraz Gustawy Irminy z domu Grochowskiej (1899 Wiedeń – 1981 Bydgoszcz), urzędniczki, sekretarki adwokata. Do października 1939 mieszkał z rodzicami w Bydgoszczy. Po wysiedleniu przez Niemców do Warszawy, od grudnia 1940 przebywał w wsiach Lebiedzie i Dzięcioły koło Sterdyni, od 1943 do lutego 1945 w Sterdyni, gdzie rodzice w ramach tajnego nauczania współorganizowali i uczyli na poziomie szkoły średniej.
Od kwietniu 1945 ponownie w Bydgoszczy. 11 IX 1945 zdał maturę w I Państwowym Liceum i Gimnazjum Męskim przy ul. Sowińskiego. Od września 1945 w Gdańsku. Od października 1945 studiował na Wydziale Elektrycznym PG, w 1945–1950 należał do Bratniej Pomocy Studentów PG. Od 12 I 1951 inżynier elektryk w zakresie konstrukcji i magister nauk technicznych. W latach 1950–2001 pracownik PG. Od 1959 doktor (przewód na Wydziale Elektrycznym PG), od 1966 doktor habilitowany (przewód na Wydziale Elektrycznym Politechniki Łódzkiej), od 1967 docent, od 1973 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1993 profesor zwyczajny. W latach 1969–1972 prodziekan Wydziału Elektrycznego, w 1972–1991 kierownik Zakładu Miernictwa Elektrycznego w Instytucie Elektroenergetyki i Automatyki, w 1987–1988 zastępcy dyrektora do spraw naukowych Instytutu Elektroenergetyki i Automatyki, od września 1988 do 31 VIII 1991 dyrektor tego Instytutu, w 1991–1996 kierownik Katedry Miernictwa Elektrycznego. Jednocześnie w latach 1956–1959 pracował w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej w Gdyni, od 1974 do 1975 i od 1981 do 1982 doradca w Wyższej Szkole Morskiej w Gdyni na Wydziale Elektrycznym. Od 1998 na emeryturze. 5 VII 2014 otrzymał tytuł profesor emeritus PG.
Autor publikacji na temat elektrotechniki, miernictwa, historii elektryki i biogramów wykładowców PG, publikował m.in. w „Archiwum Elektrotechniki” i „Rozprawach Elektrotechnicznych”. Autor kilkunastu niepublikowanych wspomnień, m.in. dotyczących życia, pracy zawodowej, historii komunikacji miejskiej, zwłaszcza tramwajów w Gdańsku, fotografii gdańskiej do 1939. Współautor trzech skryptów (m.in. z A. Spichalskim, Ludwikiem Referowskim, E. Markowskim, Laboratorium miernictwa elektrycznego, cz. 1, Gdańsk 1966). Twórca 10, współtwórca 22 patentów, w tym „Wskaźnik zerowy do kompensatora napięć zmiennych o współrzędnych prostokątowych”.
Należał do Stowarzyszenia Elektryków Polskich (od 1950), Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (od 1961), w 1973–1980 przewodniczący oddziału gdańskiego, w 1990 wyróżniony godnością członka honorowego; Związku Nauczycielstwa Polskiego (od 1950). Członek Komitetu Metrologii i Aparatury Naukowej PAN i Komitetu Elektrotechniki PAN. W 1994 był członkiem komitetu obchodów stulecia elektryfikacji tramwajów w Gdańsku.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim (1976) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1980), srebrną odznaką Stowarzyszenia Elektryków Polskich, złotą odznaką Racjonalizator Produkcji (1973). Od 1956 był żonaty z ekonomistką Aliną z domu Piotrowską (27 V 1927 Wilno – 11 III 2021 Gdańsk), ojciec informatyka Krzysztofa (ur. 1956) i Ewy (ur. 1961), lekarza medycyny rodzinnej. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Wydział Elektrotechniki i Automatyki. Wczoraj i dziś. Księga jubileuszowa 1904–2004, red. A. Grono, Gdańsk 2004, s. 238–239.
