SOBCZAK ŁUCJA, scenografka
| < Poprzednie | Następne > |
ŁUCJA SOBCZAK (ur. 25 II 1942 Zdzięcioł, obecnie Białoruś), scenografka. Córka Wacława Studnika i Walentyny z domu Lepieszyńskiej. W 1962 absolwentka II Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku, w 1971 Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych w Gdańsku ( Akademia Sztuk Pięknych) – studiowała malarstwo u prof. Jacka Żuławskiego i tkaninę artystyczną u prof. Józefy Wnukowej. Scenografią zajęła się pod wpływem męża, Brunona Sobczaka, debiutując w 1975 w Teatrze Miniatura (Gdańskie legendy Franciszka Fenikowskiego). W latach 1982–1983 i 1994–1995 była scenografką Teatru Muzycznego w Gdyni. Od 1980 do 1989 pracowała jako pedagog w Studium Wokalno-Aktorskim przy Teatrze Muzycznym w Gdyni (prowadziła zajęcia z historii sztuki, scenografii i kostiumu), a między 1997 a 1998 w Akademii Multimedialnej w Gdańsku.
Wspólnie z mężem realizowała scenografie w Państwowej Operze i Filharmonii Bałtyckiej oraz Operze Bałtyckiej: Ekstaza (1975), Reanimacja, Don Kichot (1976), Vivat Pan Moniuszko (1979), Mity, Rigoletto (1983), Spartakus (1984), Królewna Śnieżka i siedmiu krasnoludków (1994, 1997, współpraca z córką), Romeo i Julia (1995, 1999, współpraca z córką), Wesele Figara (2001, współpraca z córką), La serva padrona (2005), Giselle (2006), Tytania i osioł (2015), a także w Teatrze Wybrzeże: Doskonali (1972), Turandot, Za kulisami – Tyrtej (1980), Światło dzienne, Pies ogrodnika (1981), Grzesznicy bez winy (1983), Ławeczka, Ludzie cesarza (1987), Czego nie widać, Lenin (1989), Europa (1990), Jacek Rozróba (1991), Śmierć komiwojażera (1992), Bóg (1993, współpraca z córką), Damy i huzary, Piotruś Pan (1994, współpraca z córką), Allegro ma non troppo, Ewa Hitler pali Camele (1997), Run for your wife (2002).
W Teatrze Miniatura realizowała scenografię do Gdańskich legend (1975) i wspólnie z mężem do Robin Hooda (1981), w Centrum Edukacji Teatralnej Dzieci i Młodzieży w Gdańsku przygotowali Obiekt uczuciowy (1987).
Na Scenie Kameralnej Teatru Wybrzeże w Sopocie opracowała wspólnie z mężem scenografię następujących spektakli: Karnawał rzymski, Anegdoty prowincjonalne (1979), Święty Franciszek i Wilk z Gubbio albo Kotlety świętego Franciszka (1981), Sonata widm, Niemcy (1982), Niewinni winowajcy (1983), Porwanie Sabinek (1991), Peepshow u Holzerów (1992), Bóg (1993), Tutam (1994), Coś w rodzaju miłości (1995), Chłopcy, Łysa śpiewaczka (1996), Nie teraz kochanie (2001).
W Teatrze Muzycznym w Gdyni realizowała z mężem spektakle: Wesołego powszedniego dnia (1981), Igraszki z diabłem (1982), Norwid, Testarium (1983), Kompot, Lato Muminków, The Fantasticks (1984), Małpiak (1986), Książę Punko (1987), Czysta blaga?!, Les Misérables (1989), Ja kocham Rózię!, Oliver! (współpraca z córką), Anda i inni, Kolędy polskie (1990), Kabaret, Brat Jacques (1991), Kernalia (1993), Fircyk w zalotach, W małym dworku (1994), Małpa, Kadryl na obie nogi (1995, współpraca z córką), Me and… mój teatr (1996) oraz samodzielnie Disco story (1983). W Teatrze Dramatycznym w Gdyni przygotowała Konkurs stulecia (1981) i Mon bebe (1990), także wspólnie z mężem.
Wraz z mężem współpracowała z teatrami z Bydgoszczy, Torunia, Szczecina, Elbląga, Poznania, Katowic, Słupska, Koszalina, Olsztyna, Rzeszowa, Bielsko-Białej, Kielc, a w latach 1980–1996 z telewizją (między innymi spektakle Teatru Telewizji oraz seriale baletowe we współpracy z Janiną Jarzynówką-Sobczak i Andrzejem Żurowskim: Balet, Balet polski, Teatr wizji i ruchu). W latach 70. i 80. realizowali wspólnie oprawy scenograficzne Międzynarodowych Festiwali Piosenki w Operze Leśnej w Sopocie.
Laureatka Nagrody Teatralnej Wybrzeża za spektakl Iwan Groźny (1978), otrzymała także Grand Prix na Festiwalu Małych Form Teatralnych w Szczecinie (1995), Nagrodę Artystyczną Prezydenta Miasta Gdańska (2007) oraz nagrodę marszałka województwa pomorskiego za całokształt twórczości (2010).
Matka Moniki Sobczak-Koncy (ur. 1966), malarki, scenografki, żony malarza Piotra Koncy.
