STEFANOWICZ–SCHMIDT JANINA MARIA, profesor Akademii Sztuk Pięknych
< Poprzednie | Następne > |
JANINA MARIA STEFANOWICZ–SCHMIDT (ur. 17 VIII 1930 Warszawa), rzeźbiarka, medalierka, profesor ► Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku (ASP). Córka architekta i urbanisty Jana Stefanowicza (1892–1978) i poślubionej mu w 1926 Marii Anieli z domu Padlewskiej (zm. 1943), młodsza siostra Alberta i Adama. W 1933 wraz z rodzicami przeprowadziła się do Gdyni, gdzie ojciec objął stanowisko kierownika Oddziału Zabudowy Miasta Pracowni Projektów Wydziału Technicznego Komisariatu Rządu Miasta Gdyni. W latach 1934–1939 rodzina mieszkała w zaprojektowanej przez ojca willi na ul. Zakopiańskiej. W 1939, po sprzedaży willi, powrócili do Warszawy. W czasie okupacji uczyła się na tajnych kompletach w Gimnazjum im. Cecylii Plater-Zyberkówny. W 1944, tuż przed wybuchem powstania warszawskiego, ojciec, uprzedzony przez działającego w konspiracji syna Alberta, z młodszym rodzeństwem przeniósł się do Zalesia Górnego (gdzie dołączył do nich po upadku powstania zbiegły z transportu Albert), następnie wszyscy zamieszkali w Zakopanem, w willi Złote Serce, gdzie schronienie znaleźli także inny warszawiacy.
W 1945 z rodziną powróciła do Gdyni, gdzie ojciec został dyrektorem technicznym Towarzystwa Budowy Osiedli przy Zarządzie Miasta. Podjęła naukę w Gimnazjum Sióstr Urszulanek. Od 1948 mieszkanka Sopotu, w willi na rogu ul. Goyki i Obrońców Westerplatte, wybudowanej przez ojca. Przez rok uczyła się w Szkole Muzycznej w Sopocie, w klasie klarnetu, była też członkiem studenckiego zespołu tańca przy ► Politechnice Gdańskiej (PG), prowadzonego przez ► Janinę Jarzynównę-Sobczak.
W 1947 zdała małą maturę, po której podjęła naukę w Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni, gdzie uczęszczała na lekcje rzeźby prowadzone przez ► Adam Smolanę. W 1949 uzyskała świadectwo dojrzałości i rozpoczęła studia w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Pięknych (PWSSP), z siedzibą w Sopocie. Od 1954 do emerytury w 2001 pracowała w PWSSP (od 1996 Akademii Sztuk Pięknych) w Gdańsku.
Do 1973 zatrudniona była w pracowni ► Alfreda Wiśniewskiego, początkowo jako młodszy asystent, po obronie w 1955 pracy dyplomowej u ► Stanisława Horno-Popławskiego od następnego roku asystent, od 1958 starszy asystent, od 1964 adiunkt, od 1975 docent, od 1990 prosfor nadzwyczajny, od 1998 profesor zwyczajny. W latach 1955–1964 pracowała przy odbudowie Głównego Miasta Gdańska, wykonując elementy rzeźbiarskie montowane na kamienicach, m.in. tympanon portalu kamienicy przy Długim Targu 20–21, żagielki dekoracji kamienicy przy ul. Piwnej 22/23. W latach 1973–1976 prowadziła Pracownię Rzeźby dla I roku, Katedry Kształcenia Podstawowego, Wydział Malarstwa i Rzeźby, w 1976–1978 Pracownię Małych Form Rzeźbiarskich, w 1978–1981 zajęcia z przedmiotu rzeźba w Zaocznym Studium Wychowania Plastycznego. Od 1981 do 2001 prowadziła stworzoną przez siebie Pracownię Medalierstwa i Małych Form Rzeźbiarskich. W latach 1975–1976 wchodziła w skład Komisji Dyscyplinarno-Odwoławczej dla studentów, w 1981–1984 zasiadała w Senacie uczelni, w 1984–1987 była członkinią Komisji Dyscyplinarnej dla pracowników.
Uprawia rzeźbę monumentalną, małe formy rzeźbiarskie, medalierstwo i rysunek. Wykonała m.in.: figurę Chrystusa frasobliwego (1964) w Kaplicy Kapłańskiej w gdańskim ► kościele Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (NMP), stacje drogi krzyżowej dla sopockich kościołów św. Andrzeja Boboli (1974) i św. Bernarda z Clairvaux (1992), rzeźbę parkową Niobe w ► Parku Oliwskim (1974), wrota ► kościoła Matki Boskiej Częstochowskiej (1987) oraz wystrój prezbiterium, z mierzącą 2,5 m figurą Chrystusa Zmartwychwstałego, ► kościoła Zmartwychwstania Pańskiego (1995–2001). Jej prace były pokazywane na 11 wystawach indywidualnych oraz około 50 wystawach zbiorowych, znajdują się w muzeach, kościołach i kolekcjach prywatnych polskich i zagranicznych.
Od 1955 członkini Związku Polskich Artystów Plastyków, w którym w latach 1957–1959 pełniła funkcję członkini Zarządu Sekcji Rzeźby. Od
1971 członkini Międzynarodowego Stowarzyszenia Sztuk Plastycznych (AIAP)), od 1991 rady ► Fundacji „Pro Arte Sacra”. Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1978), uhonorowana ► Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury za całokształt pracy twórczej (2023).
Od 1958 żona Zygmunta Schmidta (1925–1976), inżyniera architekta, doktora na Wydziale Architektury PG, autora m.in. projektu Kaplicy Kapłańskiej w gdańskim kościele NMP. Matka Roberta (ur. 1960), architekta, i Magdaleny (ur. 1965), rzeźbiarki.
Bibliografia:
Meta-morfozy. Janina Stefanowicz-Schmidt. Twórczość i dydaktyka, red. Magdalena Schmidt-Góra, Gdańsk 2019.