STRZYCKI KRZYSZTOF, kamieniarz, budowniczy
| < Poprzednie | Następne > |
i o odbudowie szpitala, 2017
KRZYSZTOF STRZYCKI (Stryjecki, Striezki, Stricki, Stricke) (1694 Kiszpork, obecnie Dzierzgoń – 29 III 1753 Gdańsk), kamieniarz, budowniczy. Syn Dawida, właściciela gospodarstwa ogrodniczego. W 1700 zamieszkał z rodziną w Gdańsku, na Zaroślaku. W wieku szesnastu lat rozpoczął naukę w zakładzie kamieniarskim Ephreima Stahenaua, następnie w warsztacie rzeźbiarza Jana Erlauchera. W 1715, po wyzwoleniu się na czeladnika, odbył wędrówkę po warsztatach w różnych krajach europejskich, doskonaląc umiejętności. Po powrocie do Gdańska od 1721 pracował u mistrza Paula Weissa. W 1724 bogato się ożenił (ze starszą o 16 lat wdową) i uzyskał tytuł mistrza oraz obywatelstwo gdańskie. 28 X 1724 założył własny warsztat kamieniarski na działce dzierżawionej od miasta przy Kanale Na Stępce, tuż obok Czerwonego Mostu, zwanego później Mostem Kamieniarskim. Na działce nie miał jednak prawa zbudować domu mieszkalnego i stajni. W związku z tym w lipcu 1727 zakupił ową dzierżawioną parcelę i zbudował na niej dom, który z czasem zyskał miano Domu pod Murzynkiem. W 1732 zakupił spichrz „Góra Oliwna”, w którym zainstalował młyn szlifierski.
W 1732 został starszym cechu kamieniarzy. Coraz bardziej doceniany, otrzymywał wiele zamówień, zatrudniając uczniów (jednym z nich był Daniel Eggert). Wykonywał elementy rzeźbiarskie, płyty posadzkowe do dworków, kamieniczek mieszczańskich, kościołów i innych obiektów. W 1749 wykonał posąg boga wojny Marsa, ustawiony przed Domem Strzeleckim. Ostatnim jego dziełem był barokowy portal w budynku szpitala przy ul. Elżbietańskiej, odbudowanym po pożarze z 4/5 lutego 1752.
W 1733 wykupił w kościele Najświętszej Marii Panny miejsce na rodzinny grobowiec. W 1737 zmarła jego pierwsza żona; pochowano ją w tym grobowcu. W marcu 1738 (przed zakończeniem żałoby) w kościele Wszystkich Bożych Aniołów poślubił Dorotę Weinstein. Miał siedmioro dzieci, z których czworo zmarło w młodym wieku. Został pochowany w rodzinnym grobowcu, pod wykonaną przez siebie w 1751 płytą posadzkową z napisem: „Tu jest miejsce mojego snu” oraz z postacią dziecka trzymającego w jednej ręce kwiat, a w drugiej symbole śmierci: czaszkę i kości.
