ULICE
< Poprzednie | Następne > |
ULICE. Ruch prawostronny obowiązuje w Gdańsku od 1882.
Nazewnictwo. Numeracja. Do momentu przejścia Gdańska pod władzę Prus (1793) parcele nie miały numeracji. W ► księgach gruntowych ► Głównego Miasta od XIV wieku spisy parcel prowadzone były w układzie topograficznym, ciągami ulic biegnącymi w kierunku Motławy (w dół ulicy: descendendo; do wody: wasserwerts) i od niej w górę (ascendendo, höhewerts), w okresie nowożytnym także „w kierunku wałów” (wallwerts). W bocznych ulicach domy liczono od przecznicy po prawej lub lewej stronie, rzadko stosowano dodatkowe określenia, np. „w kierunku Targu Drzewnego”. Punktami orientacyjnymi były także znaczące budowle publiczne (rzadziej sakralne): ratusze ► Głównego lub ► Starego Miasta, ► Wielka Zbrojownia, ► Dwór Artusa, ► Dwór Miejski, ► bramy miejskie, w odniesieniu do których odliczano domy. Niekiedy posługiwano się także nazwiskami powszechnie znanych mieszkańców danej ulicy (np. w 1764: dom przy Podwalu Staromiejskim obok stolarza Andreasa Ludwiga Wolfa; w 1768: posesja obok domu „francuskiego rezydenta”; w 1770: pomieszczenie przy ul. Straganiarskiej, „w pobliżu perukarza Rathkego”). Aby określić usytuowanie parceli, posługiwano się także nazwami własnymi domów, np. Wielki Krzysztof (ul. Długa 11), ► Dom Angielski (ul. Chlebnicka 16).
W latach 1793–1794 wprowadzono po raz pierwszy numerację poszczególnych posesji w obrębie Głównego Miasta (numery 1–2020). Najniższe, tzw. numery serwisowe zaczynały się na ► Ołowiance, najwyższe kończyły się przy ► Targu Węglowym. Na tych samych zasadach odrębną numerację wprowadzono dla ► Starego Miasta, ► Starego Przedmieścia, ► Długich Ogrodów z ► Dolnym Miastem, ► Nowych Ogrodów i ► Zaroślaka. 1 VII 1853 zaczęła obowiązywać nowa zasada numeracji posesji, z wyjątkiem małych zmian przy ► ul. św. Ducha, wprowadzonych w latach 60. XX wieku, funkcjonująca do dzisiaj. Była to numeracja według zasady okrężnej: zaczynała się, poczynając od numeru 1, po stronie prawej od skrzyżowania z ulicą główną i wracała po stronie lewej. Zasadę tę stosowano później także dla nowych ulic, z wyjątkiem obecnej ► al. Grunwaldzkiej i obecnej ul. Kartuskiej, gdzie w 1934 przyjęto nową zasadę: po lewej stronie były numery nieparzyste, a po prawej parzyste. Numeracja ta obowiązuje do dzisiaj. W 1905 pojawiły się tabliczki ze strzałkami pokazującymi wzrost numeracji.
W 1803 zarządzeniem Magistratu dokonano zmian niektórych nazw ulic, wprowadzono zawieszane na rogach tabliczki z ich nazwami, różnicując je kolorystycznie zależnie od dzielnicy. Na Głównym Mieście tabliczki miały kolor zielony, na Starym Mieście – czerwony, na Dolnym Mieście – żółty, na Starym Przedmieściu – niebieski. Prawie wszystkie ulice w Gdańsku do polowy XIX wieku miały w nazwie określenie „gasse” (gaße) – „uliczka” (Langgase – ul. Długa, Jopengasse – ul. Piwna, itp.), tylko w dwóch wypadkach pojawiło się określenie „strasse” (straße) – „ulica” (Burgstrasse – ul. Grodzka, Burggrafenstrasse – ul. Podzamcze).
Po II wojnie światowej pierwszych 200 tabliczek z polskimi nazwami ulic zawieszono 1 VIII 1945, decydującą rolę w ich ustalaniu odegrał ► Władysław Czerny oraz miejska komisja do spraw nazewnictwa ulic. Wiele nazw z tego okresu było wiernym tłumaczeniem wcześniejszych nazw niemieckich. Ulica Hundegasse (Psia) na wniosek doktora ► Mariana Pelczara otrzymała miano ► ul. Ogarnej. Wiele z nazw zmieniano potem uchwałami rady miejskiej lub decyzjami administracyjnymi. Od 1990 nazwy ulic nadawane są uchwałami Rady Miasta na wniosek Urzędu Miasta i opiniowane przez jej podkomisję problemową.
Nawierzchnia, środki bezpieczeństwa. W epoce nowożytnej prawo posiadania prywatnych pojazdów konnych przysługiwało osobom o co najmniej dziesięcioletnim stażu małżeńskim (czyli prowadzącym samodzielne gospodarstwo), powszechnym tłumaczeniem osób łamiąych zakaz było twierdzenie: wóz mój, ale konie nie moje. Rozporządzeniem Rady Miejskiej z 6 II 1711, celem zapobiegania "wyścigom", wprowadzono pod karą aresztu na okres zimy zakaz jazdy saniami po ulicach miasta w godzinach wieczornych i nocnych. Po 1875 brukowano na większą skalę najważniejsze ulice miasta kostką granitową sprowadzaną ze Szwecji, chodniki wykładano małą kostką granitową i płytami z kamienia gotlandzkiego. W 1882 wybrukowano granitem skandynawskim ul. Długą, kostką granitową Długi Targ, w 1886 kostką granitową wyłożono Plac Dominikański. W 1925 miała miejsce pierwsza zakrojona na duża skalę akcja asfaltowania ulic (m.in. obecna al. Zwycięstwa, ulice na Głównym Mieście). W 1952 wymalowano pierwsze w Gdańsku zebry na oznaczenie miejsc przejścia przez jezdnię i ustawiono znaki informacyjne, ustalono limit prędkość samochodów na 40 km/h.
Od 1 X 1955 wprowadzono zakaz posługiwania się przez prywatne samochody sygnałami dźwiękowymi. W kwietniu 1960 zamontowano pierwsze lustro (skrzyżowanie ulic Szerokiej, Pańskiej i Węglarskiej), w tym samym miesiącu ustawiono lustra także na skrzyżowaniu ul. Okopowej z ul. Toruńską, skrzyżowaniu al. Grunwaldzkiej z ul. Hibnera (obecnie ul. Do Studzienki), ul. Marynarki Polskiej z ul. Kliniczną, Bramy Oliwskiej z ul. 3 Maja. W kwietniu 1957 zaczęto masowo ustawiać znaki drogowe (do tego czasu było ich w Gdańsku 47), w tym nowe: przejście dla pieszych, spadek drogi, ruchomy most.
W 1966 testowano (bez powodzenia) na ► wiadukcie Błędnik pierwsze w Trójmieście przejście dla pieszych z sygnalizacją świetlną uruchamianą przez pieszego. 1 II 1968 na skrzyżowaniu ul. Okopowej i Podwala Przedmiejskiego zainstalowano pierwszą w Gdańsku elektryczną, trójbarwną, z zielonymi strzałkami, sygnalizację świetlną, uruchomioną 15 lutego. Jako drugie, 30 IV 1968, doczekało się świateł skrzyżowanie ulic Świerczewskiego (obecnie Nowe Ogrody) i 3 Maja. Na przełomie lat 60/70. XX wieku ustawiono w Gdańsku wiele sygnalizatorów świetlnych, które później okazały się zbędne (przykładowo: w październiku 1971 sygnalizację otrzymały skrzyżowania ulic Rajska i Heweliusza, Rajska i Podwale Staromiejskie, Szeroka i Węglarska). Z tego czasu jako jedyna nadal (do 2019) funkcjonuje sygnalizacja przy skrzyżowaniu al. Grunwaldzkiej i ul. Wiejskiej (obecnie ul. Górskiego) w ► Gospódce. Po wybudowaniu dzielnicy ► Zaspa, wiosną 1978 przebudowano skrzyżowanie al. Grunwaldzkiej z ul. Wojska Polskiego i ul. Pilotów, wyposażając je w światła (wcześniej czerwona sygnalizacja świetlna pojawiała się tylko w chwili skrętu tramwaju w ul. Wojska Polskiego). W 1995 działały w Gdańsku 72 sygnalizacje świetlne. W czerwcu 1994 przy ► Szpitalu Dziecięcym przy ul. Polanki wymalowano na przejściu dla pieszych pierwszą w Gdańsku biało-czerwoną odblaskową zebrę.
Pierwsze rejestratory wykroczeń (przejeżdżania przy czerwonym) świetle testowano wiosną 1994 na skrzyżowaniu al. Grunwaldzkiej i al. Wojska Polskiego, pierwszy monitoring części ulic Głównego Miasta (26 kamer, centrala w komisariacie policji na ul. Piwnej) uruchomiono 5 VII 1999. 7 VI 1993 w centrum Wrzeszcza wprowadzono po raz pierwszy w Gdańsku płatne parkowanie (obejmowało rejon ulic: Batorego, Dmowskiego, Sosnowej, Partyzantów, De Gaulle’a, Grunwaldzkiej, Lendziona, Mireckiego, Miszewskiego, Bohaterów Getta Warszawskiego, Fiszera, Matejki, Jaśkowa Dolina). W tym samym roku pojawiły się pierwsze składane blokady parkingowe, zabezpieczające samochody przed kradzieżą i rezerwujące miejsca parkingowe.
Oczyszczanie. W 1661 wprowadzono specjalny podatek od oczyszczania ulic, który nałożono na mieszkańców Głównego Miasta. Inicjatorem był rajca ► Nicolaus von Bodeck (później burmistrz), który osobiście przekonywał do tego projektu przedstawicieli mieszczaństwa na forum ordynków, zwracając zwłaszcza uwagę na potrzebę zachowania „ozdoby” miasta, czyli poprawienia jego estetyki, psutej (szczególnie w oczach przybyszów) przez nadmierne zanieczyszczenie ulic. W 1663 i 1664 (już jako burmistrz) zadecydował o wyasygnowaniu z kasy kamlarii ogromnej kwoty ponad 9000 grzywien z przeznaczeniem na sprawniejsze niż dotąd usuwanie nieczystości z centralnej i najbardziej prestiżowej części miasta, a mianowicie ciągu ulicznego Długa–Długi Targ. 1 V 1971 wprowadzono mandaty za zaśmiecanie ulic.
Oświetlenie. Od średniowiecza do oświetlania najważniejszych ulic w mieście służyły łuczywa i kaganki, umieszczane głównie na ich narożnikach. Pierwsze lampy olejowe zawieszono na słupach lub linach nad ulicą 25 X 1766 na obszarze Głównego i Starego Miasta: 808 dużych (zwanych od specjalnej konstrukcji elberfeldzkimi) w miejscach szczególnie ważnych i 36 mniejszych, obsługiwanych przez pracowników mających siedzibę w Baszcie Kotwiczników (► baszty, ► Brama Kotwiczników). W roku 1795 oświetlenie otrzymały ulice na Starym Mieście: 580 lamp, na Starym Przedmieściu: 250, na Dolnym Mieście i Długich Ogrodach: 280, obsługiwane (napełniane i czyszczone) przez punkty działające w każdej z dzielnic. U schyłku 1. połowy XIX wieku było ogółem 130 dużych i 1721 małych lamp. Koszt utrzymania oświetlenia (bez robocizny dla brygad dozorujących) wynosił rocznie 23 850 marek. Lampy umieszczane były na rogach ulic, na łańcuchach nad budynkami i na samych budynkach, zapalane o zmroku, wygaszane o 23.30 (ze względu na szybkie wypalanie oleju), nie funkcjonowały w okresie letnim. Baza techniczna oraz magazyn oleju znajdowały się w Baszcie Kotwiczników.
W celu polepszenia sytuacji 8 V 1844 zgłoszono projekt oświetlenia ulic lampami gazowymi (na wzór Berlina, gdzie system wprowadzono w 1826, oraz Londynu) i budowy gazowni (► gazownie). Po jej uruchomieniu 21 XII 1853 na Starym Przedmieściu i Głównym Mieście (po obecną ul. Szeroką) funkcjonowało 312 latarń ulicznych zasilanych gazem. W 1858 było ich 757, 1 VIII 1887 uruchomiono oświetlenie obecnej ul. Partyzantów we ► Wrzeszczu (z latarniami co 80 m). Od 1890 wprowadzono również oświetlenie lampami żarowymi, a po 1900 na niektórych ulicach oświetlenie elektryczne. Po II wojnie światowej oświetlenie ulic lampami gazowymi wzrastało do 1958 (1948 – 917 latarń, 1950 – 1059, 1953 – 1243, 1955 – 1314, 1958 – 1345), po czym nastąpił spadek (1961 – 1015, 1963 – 517, 1965 – 220, 1966 – 94) związany z powszechnym zastosowaniem oświetlenia elektrycznego (przy jednoczesnym wykorzystaniu coraz wyższych masztów i energooszczędnych źródeł światła).
16 VII 1959 uruchomiono oświetlenie lampami jarzeniowymi głównego ciągu komunikacyjnego: ul. Okopowa–Wały Jagiellońskie–al. Zwycięstwa–al. Grunwaldzka. W grudniu 1959 oświetlono lampami jarzeniowymi przymocowanymi do ścian domów ulice na Głównym Mieście: Szeroką, Św. Ducha, Mariacką, Świętojańską, Chlebnicką i ul. Kościuszki we Wrzeszczu.
W 1970 zlikwidowano ostatnie - sześć - latarnie gazowe [zob. ► Gazownie], w 1978 (w 125-lecie uruchomienia gazowni) zamontowano symboliczne cztery latarnie gazowe przy ul. Latarnianej (pomysł szybko upadł).
Zob. też ► Chlebnicka, ► Chrobrego, ► Długa, ► Długi Targ, ► Długie Ogrody, ► Długie Pobrzeże, ► aleja Grunwaldzka, ► aleja Hallera, ► Kurkowa, ► Mariacka, ► Motławska, ► Ojcowska, ► Piwna, ► Powstańców Warszawskich, ► Szeroka, ► Świętego Ducha, ► Trakt św. Wojciecha, ► Wiślna, ► al. Zwycięstwa.