WĄSOWICZ JAN, komandor porucznik, docent Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
JAN WĄSOWICZ (22 I 1916 Warszawa – 27 VI 1998 Gdynia), komandor porucznik, docent Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Franciszka i Julii z domu Morawskiej. Od 1934 do 1937 uczeń Wydziału Technicznego Szkoły Podchorążych Marynarki Wojennej w Toruniu; podporucznik marynarki. W latach 1937–1939 służył w Polskiej Marynarce Wojennej jako oficer techniczny. 31 VIII 1939 wyjechał z Januszem Stalińskim do Kierownictwa Marynarki Wojennej w Warszawie, 6 września udał się z Warszawy do Pińska, gdzie jako dowódca plutonu brał udział w walkach Batalionu Morskiego Samodzielnej Grupy Operacyjnej „Polesie”, dowodzonej przez generała Franciszka Kleeberga. Od 6 X 1939, po bitwie pod Wolą Gułowską, przebywał w niewoli do lutego 1945. Od 1 VI 1944 porucznik marynarki.
Od 11 IX 1945 do 15 XII 1951 służył w Polskiej Marynarce Wojennej, od czerwca 1946 kapitan. Pełnił funkcję dowódcy kompanii technicznej w Szkole Specjalistów Morskich w Ustce, od 11 IV 1946 był oficerem mechanikiem w Dywizjonie Ścigaczy, między lutym a październikiem 1947 kierownikiem Stoczni Głównego Portu Marynarki Wojennej w Gdyni oraz tamtejszych warsztatów remontowych Marynarki Wojennej. Od października 1947 do marca 1948 reprezentował Polską Marynarkę Wojenną w Stoczni Gdyńskiej. Między 10 III 1948 a grudniem 1950 był wykładowcą Wydziału Technicznego Oficerskiej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni. 9 XII 1950, po awansie do stopnia komandora podporucznika, odszedł do rezerwy. Od 22 VII 1959 komandor porucznik.
Od stycznia do 5 VI 1952 jako pracownik Przedsiębiorstwa Demontażu Wraków w Gdyni nadzorował w porcie gdańskim demontaż wydobytego u wejścia do portu gdyńskiego niemieckiego pancernika „Gneisenau”. Od 16 VI 1952 do 31 XII 1953 pracował w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku.
W latach 1951–1955 studiował na PG, ukończył Wydział Budowy Okrętów, uzyskując stopień magistra inżyniera budownictwa okrętowego. Od 1954 do listopada 1958 pracownik PG, od 1958 z tytułem zastępcy profesora. W latach 1958–1970 zatrudniony w Wyższej Szkole Marynarki Wojennej im. Bohaterów Westerplatte w Gdyni, między 1959 a marcem 1970 pełnił funkcję szefa Katedry Siłowni Okrętowych. Od 1965 doktor (Akademia Marynarki Wojennej w Leningradzie (obecnie Petersburg)). W latach 1970–1978 ponownie pracownik PG, od 1970 na stanowisku docenta w Instytucie Okrętowym. Od marca 1970 na rencie, od października 1978 na emeryturze. Autor publikacji na temat elektryki, elektrotechniki okrętowej, siłowni okrętowych, w tym m.in. skryptu Elektrotechnika okrętowa. Zarys (1952) i monografii Siłownie okrętowe (cz. 1, 1972).
W latach 1952–1998 członek Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Mechaników Polskich, w okresie 1967–1990 Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (między 1968 a 1969 prezes koła Marynarki Wojennej Gdynia-Oksywie, a w okresie 1971–1990 koła na PG), od 1991 do 1998 Związku Kombatantów Rzeczypospolitej Polskiej i Byłych Więźniów Politycznych (koło na PG), w latach 1970–1998 Związku Inwalidów Wojennych i Wojskowych, a także Stowarzyszenia Oficerów Marynarki Wojennej Rzeczypospolitej Polskiej w Gdyni.
Odznaczony m.in. Krzyżem Walecznych (1947), Srebrnym Krzyżem Zasługi (1946), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), Odznaką Grunwaldzką (1946), medalem „Za Zasługi dla Marynarki Wojennej PRL” (1976). Był żonaty z Anną Urszulą z domu Pankowską (1916 – 22 XI 2010 Gdynia). Pochowany na cmentarzu parafii św. Michała Archanioła w Gdyni-Oksywiu.
Bibliografia:
Kadry Morskie Rzeczypospolitej, t. 2, Polska Marynarka Wojenna, cz. 1, Korpus oficerów 1918–1947, red. Jan K. Sawicki, Gdynia 1996, s. 522.
50 lat Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa 1945–1995, red. Zdzisław Puhaczewski, Marek Sperski, Gdańsk 1995, s. 141.
