WALCZUK GERDA WIKTORIA, docent Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
GERDA WIKTORIA WALCZUK (14 III 1910 Tallin (Estonia) – 6 V 1979 Gdańsk) lekarka ze specjalizacją I i II stopnia z pediatrii, dydaktyk i docent gdańskiej Akademii Lekarskiej (AL) i Akademii Medycznej (AMG). Córka rzemieślnika (cukiernika?) Stefana Nagrodzkiego i Berty z domu Kaljot, Estonki, urzędniczki bankowej. Ukończyła szkołę średnią w Tallinie, w 1929 podjęła studia medyczne na Wydziale Lekarskim Uniwersytetu w Dorpacie (Tartu). W latach 1933–1934 odbywała praktyki studenckie w Klinice Dziecięcej Uniwersytetu Warszawskiego (UW). W 1935 ukończyła studia medyczne z wyróżnieniem i w tym samym roku przeniosła się do Polski, do poznanego podczas praktyk studenckich późniejszego męża. Zdała maturę w języku polskim, w grudniu 1939 otrzymała nostryfikację dyplomu lekarza medycyny wydaną jej przez Wydział Lekarski UW.
W latach 1936–1939 pracowała na stanowisku asystenta na oddziałach Chirurgicznym i Wewnętrznym Kliniki Chorób Dzieci UW. Od 1939 do 1944 brała udział w tajnym nauczaniu na UW, od 1940 pracowała w Poradni dla Niemowląt przy Klinice Chorób Dzieci. Podczas powstania warszawskiego pracowała w szpitalu polowym. Po upadku powstania wraz z rodziną wywieziona została do obozu w Pruszkowie, następnie przesiedlona do wsi Czyżyny pod Krakowem (obecnie dzielnica tego miasta), gdzie podjęła pracę w Żłobku Monopolu Tytoniowego.
W 1945, ze względu na pracę męża, przeniosła się do Gdańska. Do 1946 prowadziła własną poradnię dla niemowląt w Sopocie. Podjęła następnie pracę na stanowisku starszego asystenta w I Klinice Dziecięcej gdańskiej AL, po dwóch miesiącach na stanowisku adiunkta. W AL i AMG pracowała do 1959 roku. W 1948 ukończyła specjalizację I stopnia z chorób dziecięcych. W tym samym roku wyjechała na stypendium naukowe dla lekarzy pediatrów do Szwajcarii. W 1950 brała udział w Zjeździe Pediatrów Polskich w Krakowie. W 1951, na podstawie dysertacji Ropne zapalenie opon mózgowo- rdzeniowych (promotor: Henryk Brokman) uzyskała doktorat. W 1952 ukończyła specjalizację II stopnia z pediatrii. W 1955 została przewodniczącą Wojewódzkiej Komisji Zdrowia Wojewódzkiej Rady Narodowej i kierownikiem Kliniki Diagnostyki i Terapii Szpitala Wojewódzkiego im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku, którą prowadziła do jej zamknięcia w 1958. W tym samym roku, na wniosek AMG, uzyskała stanowisko docenta pediatrii. W 1959 została ordynatorem Oddziału Chorób Dziecięcych w Morskim Szpitalu w Gdyni i odeszła z AMG. W 1961 odrzuciła propozycję powrotu do pracy na tej uczelni i objęcia kierownictwa w II Klinice Chorób Dzieci. Od 1975 na emeryturze.
Autorka siedmiu prac poświęconych epidemiologii biegunek, oraz diagnostyce i terapii zapalenia opon mózgowo-rdzeniowych u dzieci. Była członkiem Oddziału Gdańskiego Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, Związku Zawodowego Pracowników Służby Zdrowia, Ligi Kobiet, Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej i Polskiego Czerwonego Krzyża. Odznaczona została między innymi Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1953).
Od 1935 była żoną dziennikarza Henryka Walczuka (19 I 1910 – 18 II 1986), matka Wojciecha Iwara Stefana. Pochowana została 10 V 1979 na cmentarzu Srebrzysko.
