WIECZORKIEWICZ HENRYK, dziennikarz, działacz gdańskiej Polonii
| < Poprzednie | Następne > |
HENRYK WIECZORKIEWICZ (22 VI 1886 Poznań – 22 III 1940 Stutthof), dziennikarz, działacz narodowy. Syn Władysława i Marianny z domu Jankowskiej. Siostrzeniec Jana Kwiatkowskiego. Po ukończeniu w 1904 gimnazjum w Poznaniu uczył się zawodu drukarza w poznańskim dzienniku ludowym „Postęp”, od końca tegoż roku pracował w Inowrocławiu w „Dzienniku Kujawskim”, także jako reporter i publicysta, a w latach 1905–1912 w Zakładach Wydawniczych Karola Miarki w Mikołowie na Śląsku, gdzie pomagał Janowi Kwiatkowskiemu. W 1909 ukończył w Katowicach Instytut Handlowy.
Do Gdańska przybył wiosną 1913, poproszony przez Jana Kwiatkowskiego o pomoc w pracach organizacyjnych i redakcyjnych polskiej „Gazety Gdańskiej”. M.in. 17 XII 1918, po niemieckiej manifestacji na Targu Siennym przeciwko planom przyłączenia Gdańska do Polski, poturbowany został broniąc lokalu tej gazety. W „Gazecie Gdańskiej” pracował do 1926 (redaktor odpowiedzialny za dział gospodarczy i lokalny). Od maja 1926 do 1 IX 1939 wicedyrektor Zakładów Graficznych „Drukarnia Gdańska” ( drukarstwo i drukarnie) w Gdańsku-Oruni, przy Stadtgebiet 12 (Trakt św. Wojciecha 57). Pisywał do różnych polskich pism, aktywnie działał w polskich stowarzyszeniach na terenie II Wolnego Miasta Gdańska (WMG). W latach 1918–1920 działał w Narodowym Stronnictwie Robotników i w Polskim Stronnictwie Ludowym Pomorza, w II WMG w Gminie Polskiej, Związku Polaków, Gminie Polskiej Związku Polaków, Towarzystwie Czytelni Ludowych, Kole Miłośników Sceny przy Gminie Polskiej (1922 członek oceniającej kandydatów komisji artystycznej), zapisał się do Towarzystwa Śpiewaczego Lutnia w Gdańsku (w 1927 wśród członków nieczynnych). W 1929 prezes, w 1934 wiceprezes polskiego Związku Pracowników Kupieckich w Gdańsku, współorganizator i prezes Polskiego Zrzeszenia Pracy. W okresie 1934–1939 kierował filią oliwską Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków, był członkiem Tajnej Organizacji Wojskowej. W 1927 mieszkał w Gdańsku–Siedlcach przy Ludolf-König-Weg 28 (ul. Legnicka), następnie w wilii w Gdańsku-Przymorzu, przy ul. Arkońskiej 7, od sierpnia 1939 w Gdyni–Orłowie.
Aresztowany 14 IX 1939, był przetrzymywany w przejściowym obozie dla jeńców cywilnych w Victoriaschule, skierowany do prac porządkowych na Westerplatte, następnie więziony w obozie Stutthof. Został rozstrzelany w masowej egzekucji w pobliżu obozu. W listopadzie 1946 prochy ekshumowano, 7 IV 1947 złożono na cmentarzu na Zaspie. Patron ulicy na Zaspie.
Od 1925 był żonaty z Ireną z domu Morawską (5 IV 1896 Gniezno – 21 XII 1986 Gdańsk), córką Stanisława i Pauliny, nauczycielką prywatną w Subkowych pod Tczewem, członkinią Gdańskiej Macierzy Szkolnej, delegatką do spraw ochronek w Gdańsku, organizatorką wieczornic dla Polonii gdańskiej w Domu Polskim w Oliwie, od 1935 kierowniczką oliwskiej filii Koła Pracy Kobiet przy Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku, reżyserką ostatniej polskiej sztuki wystawionej w Gdańsku przed wybuchem II wojny światowej (3 V 1939 Trzeci maj swatem Marii Missonowej), w czasie wojny w Gnieźnie, następnie do 1953 pracowniczką Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, odznaczoną Złotym Krzyżem Zasługi (1958), Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Za Zasługi dla Gdańska”, pochowaną (z dziećmi) na Cmentarzu Komunalnym w Oliwie.
Ojciec Danieli Barbary (20 IV 1926 Gdańsk – 1 IX 2003 Gdańsk) i Janusza (27 IX 1927 Gdańsk – 22 VIII 1992 Gdańsk). 8 IX 2023 na ścianie domu na Przymorzu, przy ul. Arkońskiej 7, odsłonięto z inicjatywy Instytutu Pamięci Narodowej upamiętniającą ich tablicę.
