WIERZBA HENRYK, profesor Politechniki Gdańskiej
| < Poprzednie | Następne > |
HENRYK WIERZBA (15 VII 1923 Bydgoszcz – 21 VII 2001 Gdańsk), specjalista z dziedziny optoelektroniki i inżynierii biomedycznej, profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Bolesława i Katarzyny z domu Cholewczyńskiej. W 1940 wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, w 1944 żołnierz Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie. Do Polski powrócił w 1947, w 1948 uzyskał maturę w Liceum dla Dorosłych w Bydgoszczy. Dwustopniowe studia wyższe rozpoczął w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Szczecinie (w 1951 inżynier łączności), ukończył w 1955 na Wydziale Łączności PG z tytułem magistra.
Od 3 IX 1947 do 14 II 1948 był zatrudniony w RADIO-TON, firmie Jerzego Peitscha w Bydgoszczy, następnie od 1 IV do 31 VIII 1948 w Biurze Rachunkowości Rolnej bydgoskiego Zarządu Okręgowego Państwowych Nieruchomości Ziemskich. W latach 1949–1952 pracował w Wyższej Szkole Inżynierskiej w Szczecinie. Od 1 X 1952 do 1 III 1953 był inżynierem do spraw eksploatacji i kierownikiem kontroli w Zarządzie Radiofonizacji w Bydgoszczy. Od 1955 do 1997 pracował na PG. W 1968 uzyskał doktorat na Wydziale Elektroniki Politechniki Warszawskiej, habilitował się w 1978 na Wydziale Elektroniki PG. Od 1968 roku zajmował stanowisko docenta, od 1985 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1991 profesor zwyczajny. W latach 1968–1969 pełnił funkcję prodziekana Wydziału Elektroniki, 1992–1995 kierownika Katedry Optoelektroniki, 1979–1993 kierownika Zakładu Optoelektroniki i Aparatury Elektronicznej. W latach 1958–1966 był seniorem budowy gmachu Wydziału Łączności PG, w 1967 współorganizatorem Wydziału Elektroniki PG, opracował projekt technologiczny dla budowanego II Wydziału Elektroniki PG. Został pełnomocnikiem rektora PG do spraw współpracy z uniwersytetami w Niemczech i Finlandii: w Karlsruhe, Berlinie, Ilmenau, Rostoku, Dreźnie, Oulu.
Jeden z twórców polskiej szkoły inżynierii biomedycznej i optoelektroniki. Autor między innymi pracy Wybrane zagadnienia teorii projektowania oraz aplikacji przekaźników kontaktowych (1977), twórca i współtwórca 33 patentów. W 1989 otrzymał doktorat honoris causa uniwersytetu w Oulu (Finlandia). Członek honorowy Komitetu Biocybernetyki i Inżynierii Biomedycznej, członek Polskiego Towarzystwa Elektrotechniki Teoretycznej i Stosowanej (1999) oraz SPIE (The International Society of Optical Engineering, 1990–2001), współzałożyciel Polskiego Towarzystwa Techniki Sensorowej (2000) i jego członek honorowy. W latach 1989–1991 przewodniczący zespołu ekspertów Ministerstwa Edukacji Narodowej do spraw biocybernetyki i inżynierii biomedycznej.
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1974), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1983), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1992) oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1985). Z małżeństwa z Haliną z domu Plewczyńską (ur. 1929) ojciec Tomasza (15 III 1958 Gdańsk – 7 VI 2022 Gdańsk), od 1982 pracownika Akademii Medycznej, następnie Gdańskiego Uniwersytetu Medycznego, doktora habilitowanego, kierownika Katedry i Zakładu Fizjologii, przewodniczącego oddziału gdańskiego Polskiego Towarzystwa Fizjologicznego, członka Zarządu Sekcji Kardiologii Eksperymentalnej Polskiego Towarzystwa Kardiologicznego. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Księga Wydziału WETI wydana z okazji jubileuszu pięćdziesięciolecia 1952–2002, Gdańsk 2004, s. 57, 274.
