ZAWISTOWSKA HELENA, lekarz, pisarz
| < Poprzednie | Następne > |
HELENA NATALIA ZAWISTOWSKA z domu Hajdukiewicz (3 I 1922 Wilno – 29 IV 2021 Gdańsk), lekarka, pisarka, autorka książek dla dzieci. Córka Władysława Hajdukiewicza (31 XI 1885 Wilno – 29 VII 1959 Gdańsk), inżyniera, naczelnika Wydziału Przemysłu i Handlu w wileńskim urzędzie wojewódzkim, w czasie II wojny światowej działacza Delegaturze Rządu na Kraj w okręgu wileńskim i Natalii
z domu Giejewskiej (1890–1978), nauczycielki języka francuskiego w szkołach średnich (po wojnie m.in. w Tczewie), utrzymującej korespondencyjny kontakt z wybitną poetką rosyjską Mariną Cwietajewą (odnaleziona w 2001 w Wilnie korespondencja obu pań została wydana w kilku językach, m.in. w Polsce w 2002 i we Francji (Lettres du grenier de Wilno: lettres de Marina Tsvetaeva à Natalia Hajdukiewicz, Paris 2004)).
Do 1939 ukończyła w Wilnie cztery klasy gimnazjalne, od tego roku uczyła się w Liceum Żeńskim im. Księcia Adama Czartoryskiego, pod rządami litewskimi przekształconego w VI Wileńskie Gimnazjum Żeńskie, pod rządami radzieckimi w 1940–1941 w żeńską średnią szkołę dziesięcioletnią. W latach 1943–1944 studiowała medycynę na tajnym Uniwersytecie Stefana Batorego. Od 1942 łączniczka Armii Krajowej (pseudonim „Wanda”). 30 XII 1944 wraz z rodziną aresztowana w Wilnie przez Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych (NKWD), osadzona w więzieniu na Łukiszkach. 11 III 1945 wysłana do obozu Jełszanki koło Saratowa, dotarła tam 1 kwietnia i pracowała jako pielęgniarka. Do 1947 była także więźniarką łagrów Kutaisi w Gruzji i Borowicze koło Leningradu. Zwolniona w grudniu 1947, wróciła do Wilna.
W Gdańsku od lipca 1948. W 1952 ukończyła Akademię Medyczną w Gdańsku (AMG). W latach 1949–1965 pracowniczka Zakładu Histologii i Embriologii AMG, od 1964 doktor na podstawie rozprawy Badania histochemiczne nad niedojrzałym jajnikiem myszy białej (promotor prof. Stanisław Hiller). od 1955 do 1979 pracowała też jako lekarz w lecznictwie otwartym.
Członkini Oddziału Pomorskiego Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej oraz Stowarzyszenia Pisarzy Polskich Oddział Gdańsk. Autorka m.in. wspomnienia Od Wilii po Uklę. Niezapomniany czas letnich wakacji w Wilnie i na Wileńszczyźnie w latach dwudziestych i trzydziestych dwudziestego wieku (2011), Iliria. Opowieść baśniowa (2002), Tajemnica Zatopionej Wyspy i inne baśnie (2000), Astrolog Bum i dobry diabeł Tot (1998), Łuk Karakamby (1997), Żelazna wieża (1993), W państwie podziemnego gnoma. Opowieść baśniowa (1988), O zaginionych żeglarzach i latającej szafie (1987) –
debiut literacki w bydgoskim wydawnictwie „Pomorze”.
W 2002 i w 2011 otrzymała Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury, w 2017 została nagrodzona Medalem Prezydenta Miasta Gdańska. Od 1952 żona Stanisława Zawistowskiego, poznanego podczas zesłania w Jełszankach, matka Władysława Zawistowskiego. Pochowana na cmentarzu Srebrzysko.
